เรื่อง เขมรสามยกพระราชนิพนธ์ใน สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารีพิมพ์ที่ บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน)เลขมาตรฐานหนังสือ 9748396454 เขมรสามยก ในที่นี้ เป็นพระราชนิพนธ์ทรงบันทึกการเสด็จพระราชดำเนินไปยังประเทศกัมพูชาสามครั้งในช่วงเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2535 ครั้งหนึ่ง นับเป็นยกที่หนึ่งเมื่อวันที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2536 อีกครั้งหนึ่ง นับเป็นยกที่สองและอีกครั้งในช่วงเวลาต่อกัน คือวันที่ 12 – 18 มกราคม พ.ศ. 2536 นับเป็นยกที่สามรวมได้เป็นเขมรสามยกตามชื่อเรื่อง ซึ่งในครั้งแรกนั้น แม้จะเสด็จฯ ไปเป็นการส่วนพระองค์แต่สุดท้ายแล้วก็ยังกลายเป็นพระราชกรณียกิจจนได้การอ่านพระราชนิพนธ์บันทึกนี้จึงคล้ายๆ กับการดูข่าวในพระราชสำนักแต่ดีกว่าตรงที่เป็นข่าวที่ท่านทรงเล่าเอง 🙂 ภายในเล่ม นอกจากพระราชนิพนธ์แล้วยังประกอบไปด้วยภาพถ่ายฝีพระหัตถ์ และพระฉายาลักษณ์ส่วนพระองค์หลายองค์ และสุดท้ายแล้ว เราชอบบทสรุปตอนท้ายมากเราได้เห็นภาพรวม และได้เชื่อมโยงประวัติศาสตร์ทั้งหมดเป็นไทม์ไลน์เขมรสามยก เป็นหนังสือที่คล้ายกับการดูข่าวในพระราชสำนักอย่างที่บอกแต่เป็นข่าวในพระราชสำนักที่น่ารักมากค่ะ 🙂

เรื่อง ตำนานแห่งนครวัดผู้แต่ง จิตร ภูมิศักดิ์สำนักพิมพ์ ชนนิยมเลขมาตรฐานหนังสือ 9789749747285 มึนงงและผิดคาดนิดหน่อย ที่หนังสือเล่มนี้เริ่มต้นด้วยบทสนทนาของตัวละครอันประกอบไปด้วยสุธีร์ วิรัช อังสนา และข้าพเจ้าอันอาจหมายถึงจิตร ภูมิศักดิ์เอง หรือไม่ใช่ก็ได้บทสนทนาที่ว่า เป็นบทสนทนาที่นำเสนอแนวคิดเป็นบทสนทนาที่นำเราเข้าสู่เรื่องราวอันเป็นประวัติศาสตร์โบราณของความสัมพันธ์ระหว่างไทยและกัมพูชา (ขอม / เขมร)ก่อนจะพาเราไปเดินชมนครวัดกันจริงๆ (ผ่านทางตัวหนังสือ) ในบทหลังๆ แต่ข้อดีของการเล่าเรื่องด้วยบทสนทนาก็คือ อ่านง่ายข้อความไม่ยาวเกินไป มีการตัดสลับคนพูดมีคำท้วงติง อธิบายซ้ำ หรือขยายความให้เข้าใจได้มากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น มุมมองของจิตรออกจะต่างไปจาก –มุมมองของนักเขียนไทยคนอื่นๆ ที่เราอ่านผ่านมาอาจเป็นด้วยยุคสมัยและค่านิยมรวมถึงข้อมูลใหม่ที่เปลี่ยนถ่ายเข้ามาแทนที่หลายข้อมูลฟังดูแปลก ราวกับคนละเรื่องที่เราเคยรู้เคยอ่านมาก่อน จิตรนำตำนานมารวมกับเรื่องจริงโดยไม่ได้ระบุศักราชเล่าถึงยุคหนึ่งแล้วก็กระโดดไปเล่าอีกยุคหนึ่งและบางครั้งก็ไม่รู้ว่าหมายถึงกษัตริย์พระองค์ไหนกันแน่เทียบยุคกษัตริย์ไทยกับขอมแบบงงๆอ่านแล้วมีแต่การคาดเดา จับต้องอะไรไม่ค่อยได้เลยเราไม่เคยอ่านงานของจิตรมาก่อนพอเริ่มอ่านเล่มนี้เป็นเล่มแรกแล้วไม่ประทับใจเลยออกจะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ค่อยดีเท่าไร อ่านแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมจึงใช้ชื่อหนังสือว่า “ตำนาน”เพราะโดยรวมแล้วเป็นเรื่องเล่ามากกว่าประวัติศาสตร์จริงเราเองคงตั้งทัศนคติก่อนอ่านผิดไปด้วยแหละจึงเป็นการอ่านแบบงงๆ หลงๆหลายครั้งดูเหมือนตัวละครทึกทักไปเองหลักฐานปะปนไปกับการสันนิษฐานเองเป็นส่วนมากและยังสอดแทรกแนวความคิดเรื่องความเท่าเทียมเรื่องของประชาชนที่โดนกดขี่ลุกขึ้นต่อต้านอำนาจเบื้องบน (แบบไม่เนียน) ด้วย บางเนื้อหา ก็เหมือนว่าจะพยายามชักจูงอะไรบางอย่างนึกถึงสุภาษิตไทย .. สองคนยลตามช่องฯคือจิตรจดจ่ออยู่กับความเท่าเทียมทางสังคมเมื่อตีความประวัติศาสตร์กัมพูชา ก็เลยพาไปในแนวทางนั้นส่วนเราไม่ค่อยอินกับเรื่องราวพวกนั้น อ่านแล้วก็เลยรู้สึกตะหงิดๆว่าเป็นประวัติศาสตร์ขอม (กัมพูชา) ในเวอร์ชั่นเอียงๆ อยู่สักหน่อย และในตอนสุดท้ายของเล่ม มันก็ไม่จบ (อย่างที่คำนำบอก) จริงๆ เสียด้วยเป็นไม่จบที่ไม่จบจริงๆ เล่าอยู่แล้วก็ค้างอยู่อย่างนั้นถ้าจิตรยังมีชีวิตอยู่ คงไม่ตัดสินใจพิมพ์งานชิ้นนี้แน่ๆเว้นแต่จะได้รับการแก้ไขปรับปรุงข้อมูลให้เรียบร้อยเสียก่อน  

เรื่อง บันทายฉมาร์และเดียงพลาโตผู้แต่ง นิพัทธ์พร เพ็งแก้วสำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์เลขมาตรฐานหนังสือ 9748428362 บันทายฉมาร์และเดียงพลาโต เล่มนี้ไม่ได้เล่าเพียงเรื่องราวของปราสาทขอมอย่างที่เราเข้าใจมีเพียงบันทายฉมาร์ ที่เป็นปราสาทหินในกัมพูชาแม้แต่เดียงพลาโตเองก็ไม่ใช่นามปราสาทขอมอย่างที่เรานึกไว้เดียงคือหมู่ปราสาทหินจริง หากแต่ตั้งอยู่ในประเทศอินโดนีเซียเดียงเกิดขึ้นเมื่อครั้งหนึ่ง .. ที่อินโดนีเซียยังมีศรัทธาในพราหมณ์ – ฮินดูยังนับถือไศวนิกาย (บูชาพระศิวะ) ทั้งบันทายฉมาร์และเดียงพลาโตเป็นเพียงส่วนสองในห้าบทจากหนังสือทั้งเล่มแต่ละบทแบ่งแยกกันไปเล่าถึงสถานที่ประทับใจในการเดินทางของผู้เขียนอย่างบทแรก เล่าถึงกรากาตัว ภูเขาไฟที่ยังมีลมหายใจอยู่ในอินโดนีเซีย การอ่านเรื่อราวของกรากาตัวในครั้งนี้ นับเป็นรอบที่สองของปีหลังจากที่เราเพิ่งได้ยินเรื่องเล่าของมันมาจาก ภูมีศาสตร์ที่คุณบินหลาฯ เล่าถึงเมื่อไม่นานมานี้กรากาตัวที่ได้พบในครั้งนี้ใกล้ชิดสนิทเท้ามากกว่าครั้งที่อ่านผ่านเรื่องเล่าของคุณบินหลาฯ มากเพราะคุณผู้เขียพาเราย่ำเท้าไต่ภูเขาไฟกรุ่นๆ กันเลยทีเดียวอ่านไปก็พลอยรู้สึกร้อนระอุที่เท้าตัวเองไปด้วยเป็นการเปิดเล่มที่ระทึกใจชวนให้วางไม่ลงทีเดียว บทต่อมาที่ผู้เขียนเล่าถึง เป็นบทที่ว่าด้วยเดียงและบันทายฉมาร์ตามชื่อเรื่องต่อด้วยหลวงพระบาง และปิดท้ายที่เกาได๋ อันหมายถึงวัดของลัทธิหนึ่งวัดที่เปิดรับและปกป้องคุ้มครองผู้คนที่ต่อต้านคอมมิวนิสต์ในเวียดนามส่วนลัทธิที่ว่า เป็นลัทธิที่ได้ผนึกรวมพุทธศาสนาและคริสตศาสนาไว้รวมกัน!! ทั้งห้าเรื่องใน บันทายฉมาร์และเดียงพลาโตล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องราวที่เต็มไปด้วยพลังดึงดูดให้เราอยากวาร์ปไปยืนอยู่ข้างๆ ผู้เขียนได้เห็นในสิ่งที่ผู้เขียนกำลังเห็น กำลังสัมผัส กำลังรู้สึกผ่านมุมมองมุมเดียวกัน ผู้เขียนเล่าเรื่องสถานที่ เล่าเรื่องผู้คน ด้วยมุมมองที่ละเอียดอ่อน มีชีวิตระหว่างอ่าน เราโลดแล่นโผขึ้นดิ่งลงไปตามจังหวะการเล่าของผู้เขียนเพลินมาก อ่านรวดเดียวจบด้วยเวลาที่ไม่นานเลย (หนังสือไม่หนาด้วยแหละ)อ่านจบก็พบว่า ตัวเองมีหนังสือให้ตกหลงรักเข้าเต็มเปาอีกเล่มหนึ่งแล้วสินะ