เรื่อง เด็กชายมะลิวัลย์
ผู้แต่ง ประภัสสร เสวิกุล
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
เลขมาตรฐานหนังสือ 9789744754271

เด็กชายมะลิวัลย์ ก็เป็นหนังสือที่เล่าถึงชีวิตผู้คน
สมัยโบราณเช่นเดียวกันกับ หนุ่มนักเรียน
แต่เล่มนี้ออกจะทันสมัยขึ้นมาอีกหน่อย
คือย้อนกลับไปเพียงแค่ราว 50 ปีเท่านั้น

แม้จะเกริ่นเอาไว้ว่าเล่มนี้มีฉากของเรื่องเป็นย่านเสาชิงช้า
ในยุคหลังสงครามโลก ครั้งที่ 2
แต่พออ่านแล้ว ผู้เขียนก็ไม่ได้ลงรายละเอียดเกี่ยวกับสถานที่ไว้สักเท่าไร
ไปเน้นเล่าเรื่องวิถีชีวิตของผู้คนในย่านนั้นมากกว่า
แม้ตัวละครหลักจะเป็นครอบครัวคนไทย
แต่ผู้คนส่วนมากแถวนั้นจะเต็มไปด้วยครอบครัวคนจีน
มีอาชีพและอุปนิสัยแตกต่างกันไป
เล่าด้วยวิธีบรรยายมากกว่าบทสนทนา
เน้นสรุปเหตุการณ์มากกว่าเล่าไปตามเรื่องอย่างเล่มหนุ่มนักเรียน
สนุกไปอีกแบบ แต่ออกจะสั้นและไม่อินเท่าตอนที่อ่านหนุ่มนักเรียน

แม้ว่าหนังสือจะมีชื่อว่า เด็กชายมะลิวัลย์
แต่ผู้เขียนก็ใช้เด็กชายมะลิเป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งของเรื่องเท่านั้น
เขาเป็นเพียงตัวกลางที่จะพาให้ผู้เขียนพาเราไปรู้จักตัวละครอื่นๆ ต่อ
แต่ละตอนไม่ได้ต่อเนื่องเป็นเส้นเรื่องเดียวกัน
คล้ายๆ เรื่องสั้นของผู้คนในสถานที่เดียวกัน มีตัวละครร่วมกันบ้าง
ให้ผู้อ่านปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง

ในเรื่องของตัวละครหลักในบ้านมะลิวัลย์นั้น
ประกอบไปด้วยพ่อสัก แม่ฉวี น้าเฉลียว น้าฉลวย
พี่สาวอายุห่างกัน 10 ปี ชื่อมณฑา
พี่ชายอายุห่างกันอยู่ 8 ปี ชื่อโมก
คุณปู่คุณตาล้วนเคยรับราชการมีเกียรติ เป็นครอบครัวผู้ดีตกยากทำนองนั้น

พ่อของเด็กๆ บ้านนี้เคยเป็นนายตำรวจอยู่ที่ระนอง
แต่ปัจจุบันทำงานอยู่ที่โรงหนังเฉลิมบุรี
อยู่บ้านเช่าแถวๆ เสาชิงช้า
บ้านหลังเล็กๆ ที่อาศัยอยู่กันหลายคน แต่มีพ่อทำงานหาเงินเพียงคนเดียว
เพราะพ่อไม่ยอมให้ลูกๆ ไปทำงานแลกเงินให้เสียเกียรติ เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
ส่วนครอบครัวจะอดอยาก อดมื้อกินมื้อนั้นไม่เป็นไร
ลำพังเงินเดือนของพ่อนั้น ถ้าจะใช้ชีวิตกันอยู่อย่างประหยัด
ก็พอจะเป็นครอบครัวที่พอมีพอกินอยู่บ้างหรอก
แต่พ่อยังกินเหล้าทุกเย็น เพื่อนกินก็มาก
พ่อผู้ใจดีกับเพื่อน แต่ใจร้ายกับลูก จึงมักเลี้ยงเหล้าเพื่อนและปล่อยให้ลูกๆ หิว
อ่านแล้วหงุดหงิดกับตรรกะของหัวหน้าครอบครัวบ้านนี้มาก

นอกจากเรื่องกินเหล้า นิสัยอื่นๆ ของพ่อกับแม่นั้นดีหมด
เป็นคนดีมีน้ำใจ เอื่อเฟื้อเผื่อแผ่ ซื่อตรงไม่คดโกง
ที่สำคัญคือนับถือชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเป็นที่หนึ่ง
แต่มองอีกทางหนึ่ง มันก็เหมือนกับเป็นกรอบที่พวกเขาสร้างขึ้นมาปิดกั้นตัวเองเกินไป
อ่านหนังสือเก่าๆ ก็แบบนี้แหละ
ชอบเอาค่านิยมสมัยใหม่ไปตัดสินเขาเรื่อยเลย .. อดไม่ได้ค่ะ

เล่มนี้โดยรวมๆ เราถือว่าสนุกนะ
แต่พอหยิบมาอ่านต่อจากหนุ่มนักเรียน
เราเลยพาลคิดไปว่ามันดร็อปกว่าหน่อยนึง
เล่มนี้เล่มบางๆ อ่านแป๊บเดียวจบค่ะ
มีเวลาน้อยก็แบ่งอ่านเป็นตอนสั้นๆ ก็ได้
อ่านง่ายสมเป็นหนังสือนอกเวลาค่ะ

 

เด็กชายมะลิวัลย์ เป็นวรรณกรรมเยาวชนที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆ
ยกเว้นเพียงตอนเดียว ..
รั้วสังกะสี ตอนที่อ่านจบเรื่องนี้ตัวเราชาวาบทั้งไปตัว
เรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ กลายเป็นจับใจในความเป็นมนุษย์
สับสนปนเปทั้งโชคชะตาและสิ่งที่มนุษย์เลือกทำ
คุณประภัสสรทำให้เราทึ่งในฝีมือเล่าเรื่องของเขาก็จากเรื่องนี้ล่ะค่ะ
ปล. โปรดอ่านอย่างไม่คาดหวัง