อ่านแล้วเล่า

กาหลมหรทึก

53-1 กาหลมหรทึก

เรื่อง กาหลมหรทึก
ผู้แต่ง ปราปต์
สำนักพิมพ์ อมรินทร์
ราคา 175 บาท

อันที่จริงการอ่านนิยายเรื่องนี้แบบไม่รู้อะไรเลยน่าจะสนุกที่สนุก
ถ้าจะบอก อยากจะบอกแค่ว่ากาหลมหรทึกเป็นนิยายรหัสคดีที่ดีงามสยามประเทศมาก
แต่ก็นั่นแหละนะ .. ถ้าบอกแค่นี้ จะรีวิวไปทำไม? ^^”
เอาเป็นว่า ถ้าอยากอ่านสนุก ไปอ่านก่อนได้เลยค่ะ สนุกสมคำร่ำลือจริงๆ ค่ะ
แต่ถ้าอยากรู้ข้อมูลอีกสักหน่อย อ่านบล็อกเราต่ออีกสักแป๊บก็ได้ ;P

53-2 กาหลมหรทึก

กาหลมหรทึก เรื่องราวของรอยสักบนร่างของศพที่ถูกฆาตกรรมต่อเนื่อง
รอยสักปริศนาเป็นคำไทยไม่รู้ความหมาย 5 คำบนศพ (และไม่ศพ)
มันค่อยๆ ทยอยถูกพบมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ละศพไม่ซ้ำกัน และไม่มีใครบอกได้ว่าคำเหล่านั้นหมายความว่าอะไร
ทุกคนที่เกี่ยวข้องหรือพอจะมีเบาะแส ถ้าไม่ชิงตายก่อน ก็ค่อยๆ ทยอยตายไปทีละคนเกือบทั้งนั้น
ผู้อ่านจึงต้องค่อยๆ ถอดรหัสไปกับคณะตำรวจในเรื่อง

สารภาพว่าช่วงแรกมืดแปดด้านมากค่ะ แต่เมื่อข้อมูลเยอะขึ้น เยอะขึ้น ก็ทำให้เราเดาสนุกขึ้น
(แม้ในตอนจบจะเดาตัวฆาตกรไม่ถูกก็ตาม 555)

เหตุการณ์ในกาหลมหรทึก เกิดขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 (อีกแล้ว) ค่ะ
(ช่วงนี้อ่านนิยายเกี่ยวกับช่วงนั้นบ่อย ทั้งที่ตั้งใจและโดยบังเอิญอย่างเล่มนี้ ^^)
แต่พออ่านจนจบ กลับมีกลิ่นอายของยุคสงครามน้อยมาก
ไม่มีฉากวิ่งหลบระเบิด หรือได้ยินเสียงหวอเตือนภัยทางอากาศ
เหมือนในนิยายเล่มอื่นๆ ที่เกิดในยุคเดียวกันเลย
มีเพียงรายละเอียดแห่งยุคบางอย่าง แตะผ่านเพียงประปรายจางๆ ..
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ยังได้อรรถรสอยู่ค่ะ แค่มันต่างไปจากที่คุ้นเคยเท่านั้นเอง

กาหลมหรทึก ผสมผสานประวัติศาสตร์และฆาตกรรมได้อย่างลงตัว
ผู้เขียนได้รวบรวมศาสตร์อันหลากหลายเอาไว้ได้กลมกล่อม กลมกลืน เข้าใจง่าย
การผูกปม บอกใบ้ และกระบวนการแก้ปริศนาก็ชวนขบคิดติดตาม
ผู้เขียนใช้ตัวอักษรวาดจินตภาพในจินตนาการของผู้อ่าน ใช้สำนวนในแบบของตนเอง
การเล่าสลับฉากไปมามีชั้นเชิงเหมือนดูละครหรือภาพยนตร์ โดยเฉพาะช่วงเปิดเรื่องน่าสนใจมากค่ะ

เมื่ออ่านต่อมา ภาษาจับใจในช่วงต้นค่อยๆ จางหายเมื่อดำเนินเรื่องมาไกลจากหน้าปก
แต่ความเข้มข้นของเหตุการณ์ก็ทำให้เรามัวแต่จดจ่ออยู่แต่กับปริศนาแทน
จวบมาจนถึงตอนขมวดจบ ภาษาก็กลับมาสละสลวยอีกครั้ง
เป็นนิยายที่ดี สมกับรางวัลที่ได้รับเลยค่ะ

มีบางปมที่ผู้เขียนเปิดทิ้งไว้แล้วไม่จบ
(อย่างเช่นความสัมพันธ์ของสองเพื่อนตำรวจ)
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผู้เขียนตั้งใจเขียนแค่เพื่อหลอกไว้
หรือเขียนจบได้ไม่สมบูรณ์กันแน่
สิ่งหนึ่งที่คาดเดาเอาเองก็คือ ..
ผู้เขียนเปิดปลายปมทิ้งไว้เพื่อมีภาคต่อ ตำรวจชุดเดิม แต่เปลี่ยนคดี
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็จะขอตะโกนอังกอร์ซ้ำๆ เอาอีก เอาอีก เอาอีก!!!

ปล. อ่านช่วงใกล้จบแทบอยากไปหยิบ น้ำเงินแท้ เล่มล่าสุดของคุณวินทร์มาอ่านต่อเลยทีเดียวค่ะ ;P

Comments are closed.