เรื่อง แม่ดอกสวะ
ผู้แต่ง ทมยันตี
สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
ราคา 200 บาท

แม่ดอกสวะ ถูกแต่งขึ้นในยุคฟองสบู่แตก
เนื้อหาร่วมยุคร่วมสมัยในตอนนั้น
เสียดสีเบาๆ ขำขันพอให้ผู้คนหายเครียด
แต่ก็แทรกธรรมะสอนใจ ปลอบใจผู้คนเอาไว้ด้วย ..

สำนวนและวิธีเล่าทำนองเดียวกับ ถนนสายหัวใจ ไอ้คุณผี ฯลฯ ทำนองนั้น
ชีวิตไอ้วา ก็คล้ายๆ กับไอ้เรือง จากเรื่องดาวเรือง
แต่ไอ้เรืองมันเป็นสาวชาวบ้าน ในขณะที่ไอ้วามันเป็นสาวชาวเมือง
ไม่ใช่ชานๆ เมือง แต่อยู่กลางเมืองทีเดียวแหละ
แออัดหนาแน่นอยู่ในชุมชนวัดชีแวะ
วางตัวเป็นลูกพี่ตัวเบ้งไม่กลัวใคร
ทำหมดทั้งเรื่องถูกกฏหมายผิดกฏหมาย
แต่น้ำใจมันเท่าแม่น้ำลำคลอง ช่วยทุกคนที่เดือดร้อน .. ในแบบของมัน
ก็แบบๆ เดียวกับไอ้เรืองนั่นแหละ

ไอ้วา คือเด็กสาวแสนแสบ ที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่
ถูกลอยแพมาบนกอสวะ เลยถูกตั้งชื่อให้ว่าชวา .. อันน่าจะมาจากผักตบชวา
และกลายเป็นไอ้วา ไอ้พี่วา ของคนทั้งชุมชน ‘ชีแวะ’

ชีวิตไอ้วารันทดกว่าดาวเรืองไปอีกหลายเท่า
เพราะพระเอกไม่ได้เป็นปลัดอำเภอ
แต่เป็นเพียงเซลล์แมนขายเครื่องมือแพทย์ต๊อกต๋อย
เรื่องนี้จึงไม่ได้มีความรักหวานซึ้ง
หากแต่มีน้ำจิตน้ำใจของคนร่วมโลกส่งต่อกัน ..
ไม่หวานไม่ซึ้ง แต่ตรึงใจ และสอนใจ

ไอ้วามีชีวิตอยู่กับความทุกข์จนมันชินชา .. ไม่รู้สึก
แค่มีกินไปวันๆ ดูแลป๋าหยัด กับคุณนายชื้น บิดามารดากรรมทำ
เมื่อตกระกำลำบากไปกว่าเดิม ก็แค่ย้ายถิ่น เปลี่ยนคนที่ต้องดูแล
วันสุขของมันคือวันทุกข์น้อย
สุขทุกข์วนเวียนไม่ต่างจากมนุษย์ที่มั่งมีกว่าหรือยากจนกว่า
แล้วชีวิตแบบบ้านๆ นี่แหละ ที่สอนธรรมะแบบบ้านๆ ให้คนบ้านๆ อย่างเราอ่าน

“ยามมีต้องกิน ตอนอดจะได้เป็นสุข .. ว่าเคยมีกิน”

ไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนี้เหมาะสำหรับคนเป็นมะเร็งหรือเปล่า
แต่เราเดาว่า ทมยันตีตั้งใจเขียนเรื่องนี้ให้คนที่เป็นมะเร็งนะ
เรารู้สึกนะ รู้สึกเหมือนว่า ‘พี่น้อย’ มีตัวตนอยู่จริงๆ