เรื่อง เลือดขัตติยา
ผู้แต่ง ลักษณวดี
สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
ราคา 480 บาท (2 เล่มจบ)

 

วันนี้ริอ่านจะรีวิวหนึ่งในต้นตำรับนิยายปวดใจแห่งชาติค่ะ!!
(ขออภัย หากใครไม่รู้ว่ามันจะรันทด ก็ถือว่าโดนสปอยล์กันตั้งแต่บรรทัดแรกไปเสียแล้ว ^^”)

เลือดขัตติยา เป็นนิยายแนวนิยมของทมยันตี
เจ้าหญิงทิพยรัตน์ดารากุมารี เจ้าหญิงองค์หนึ่งแห่งแคว้นยโสธร
ผู้ซึ่งมีความเป็นเด็ก ฉลาดเฉลียว ซุกซนสมวัย
แต่ถูกเลี้ยงดูให้อยู่ในกรอบแห่งประเพณีอันดีงาม เพื่อให้มีความงามความรู้อย่างเพียบพร้อมเต็มเปี่ยม
อย่างที่พระมารดาเตรียมการณ์ “ไกล” เอาไว้ให้

“การณ์” ของพระมารดา คงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี และนิยายเรื่องนี้คงจะจบลงอย่างมีความสุข
ถ้า “ความผูกพัน” บางอย่างจะไม่เริ่มต้นขึ้น
นับตั้งแต่เจ้าหญิงพระองค์น้อย ทรงแอบลงเรือไปเที่ยวเล่นยังเกาะร้างใกล้ๆ
นับจากวันนั้น เรื่องราวที่ผกผันของเจ้าหญิงดาราฯ กับอโณทัย
ความผูกพันที่บริสุทธิ์ เรียบง่ายของเด็กสองคน ที่กลับกลายเป็นพันธะยุ่งเหยิงทางการเมือง
และทำให้เกิดโศกนาฏกรรมของความรัก

บทบาทสมมติที่เคยเล่น ผู้บังคับบัญชากับราชินี …
ใครเลยจะคาดคิดได้ว่า วันหนึ่งจักเป็นยิ่งกว่าความจริง

งานเขียนของคุณหญิงวิมลเรื่องนี้นั้นนับว่าภาษาไม่ยาก (อาจะเป็นเพราะเป็นงานเขียนยุคเก่า)
แต่สิ่งที่ยากคือต้องขบคิดนัยยะทางการเมือง
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ยากเท่าไร เพราะคุณหญิงผู้เขียนคอยบอกใบ้อยู่เสมอ
ผ่านปากตัวละครตัวหนึ่งส่งไปยังอีกตัวละครหนึ่ง
หรือไม่ก็อธิบายเรื่องราวซ้ำสองด้วยการเล่าในอีกสถานการณ์หนึ่ง
ดังนั้นอรรถรสของการอ่านเรื่องนี้จึงอยู่ที่ คนอ่านกลายเป็นผู้เฝ้าดู
ดูคนฉลาดเขาคุยกัน วางหมากต่อกัน และแก้เกมกัน

เจ้าหญิงทิพยรัตน์ดารากุมารีทรงมีพระมารดาที่ทรงรักในแบบที่พระองค์ทรงรัก
มีพระนมผู้อภิบาลผู้ที่มีความรัก และจงรัก
มีคณะเสนาบดี (บางคน) ที่จงรักภักดีเป็นอย่างมาก

เมื่อมีรักจึงอยากจะนำพาคนที่รักให้ไปอยู่ ณ จุดสูงสุด
มือทุกมือพร้อมจะกรุยทางให้เธอก้าวไปสู่จุดสูงสุดของยโสธร

แต่หนทางสู่จุดสูงสุดมิได้ง่ายดายอย่างนั้น
ท้ายที่สุด อโณทัย จึงทำทุกทางเพื่อที่จะถวายมงกุฎผู้ครองนครแด่เธอ

ด้วยหน้าที่และกรอบแห่งทั้งสองตำแหน่ง ทำให้ต่างต้องปิดบังความคิดและความรู้สึก
คนอ่านก็ได้แต่อัดอั้นน้ำตาซึมเป็นระยะๆ
ลักษณวดีก็ขยันบีบหัวใจคนอ่าน บีบแล้วคลาย บีบแล้วคลาย
คล้ายหยดรสหวานแทรกมาในความขมเป็นระยะๆ
เหล่าสาวกฮาร์ดคอร์และดราม่าเอ๋ย จงเสพ “เลือดขัตติยา” เพื่อทรมานตนเองเช่นเราเถิด
อาเมน!