เรื่อง สายรุ้ง
ผู้แต่ง ทมยันตี
สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
ราคา (เล่มละ) 220 บาท (2 เล่มจบ)

จดหมายฉบับหนึ่งได้ฉีกสองทางชีวิตให้แยกจากกันไปสุดหล้า
แต่แล้ว พระพรหมก็ดลบันดาลให้มันวกกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง
เพื่อสะสางทุกปมที่ค้างคา

ความตาย การเกิดใหม่ ความแค้น และหนทางแก้แค้น
นำมาซึ่งความเจ็บช้ำทั้งสองฝ่าย
สูญเสียทั้งสองฝ่าย
และ .. หรือ .. มันจะสายเกินแก้?

ตอนรีวิว อย่าลืมฉัน ก็บอกทีนึงแล้วว่าเหมือน สายรุ้ง
พอจะมารีวิวสายรุ้ง ก็อดบอกซ้ำไม่ได้ค่ะ ว่ามันเหมือนอย่าลืมฉัน
เมื่อเราอ่านเล่มหนึ่ง ก็มักจะคิดถึงอีกเล่มหนึ่งทุกทีไป

สายรุ้ง เป็นนิยายเก่าแก่ตั้งแต่ปี 2512 ..
เป็นรุ่นพี่ อย่าลืมฉัน อยู่ 8 ปี (อย่าลืมฉัน ปี 2520)
นางเอกเป็นนางแบบ จึงเป็นนางแบบยุคโบราณ
แฟชั่นโบราณ ค่านิยมก็ตกยุคไปนิดหน่อย
แต่ถึงแม้จะผ่านมาร่วมห้าสิบปีแล้ว พล็อตก็ยังไม่ล้าสมัยนัก
ยังพร้อมถูกหยิบมาปัดฝุ่นรีเมคได้อยู่นะ

พงศธร .. พระเอกเรื่องนี้ปากร้ายใจแข็ง
นางเอกเองก็ไม่แพ้กัน .. พ่วงอาการเก็บกดเข้าไปอีก ประชดชีวิตก็ด้วย
โทษนางฝ่ายเดียวไม่ได้ค่ะ อันนี้เป็นเรื่องของกรรมพันธุ์ เพราะแม่นางก็เป็น ;P

คนบางคน ก็เห็นเงินสำคัญมากเสียจงหลงลืมอะไรๆ ไปหลายอย่าง
…
แม่ทุกคนนั้นรักลูก
แต่แม่บางคน ก็ใช้ความรักนั้นทำร้ายลูกของตนโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตัวละครของทมยันตี มักจะมีพัฒนาการให้เห็นเป็นรูปธรรมเสมอ
เมทินีคือลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของคุณมัฑนา
แม่ของเธอมีปมและ เลือกแอลกอฮอล์เป็นทางออกแก่ชีวิต
เมื่อเธอมีปัญหา เธอจึงเลือกเดินหนทางเดียวกัน
หนทางที่ไม่ได้นำไปสู่ทางออกของปัญหา
แต่กลับผูกมัดรัดรึง ให้ตนตกอยู่ในวังวนไม่จบสิ้น

ถ้ามองในแง่ของพล็อต
ลำพังแค่ความกดดัน ทางพระเอกอย่างเดียวไม่น่าจะพอ
สิ่งที่จะผลักดันนางเอกไปสู่หนทางติดเหล้าติดยา (นอนหลับ)
ไปจนถึงขั้นสุดแล้วล่ะก็
ก็ต้องเป็นแม่ระดับนี้แหละ
ต้องน่ารำคาญ และน่ารังเกียจเบอร์นี้เลย
พูดง่ายๆ ว่า ถ้าไม่มีแม่นางเอก นิยายเรื่องนี้ก็ไม่เกิด!!

แต่ก็นะ .. แม้จะพยายามทำความเข้าใจที่มาที่ไป
เหตุและผลของคุณมัณฑนาและเมทินีแล้ว
แต่ตรรกะมันก็ไม่ลงตัวอยู่ดี
ร่ำๆ จะรำคาญตัวละครของทมยันตีอยู่เรื่อย
ถ้าอ่านแล้วอินก็สนุกดีค่ะ
แต่ะถ้าอ่านแล้วไม่อินนี่ นั่งรำคาญไปตลอดเรื่องเหมือนกัน

ไม่เฉพาะแม่นางเอก ..
สายรุ้ง เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วรำคาญตัวละครหลายตัว ..
พระเอก นางเอก รวมหมด!!
ขัดอกขัดใจกับหลายการกระทำของตัวละคร
ที่วิ่งพาตัวเองเข้าสู่ปัญหา
ไม่เชียร์ใครเลย และความไม่สมจริงในวิถีปฏิบัติ
ทำให้เราไม่อินกับดราม่า แต่ก็นะ .. เสียน้ำตากับเค้าเหมือนกัน
ไหนบอกไม่อินไง 555
นี่แหละความเก่งของทมยันตี
ทำให้เราอ่านไปบ่นไป .. และร้องไห้ไป .. ก็ได้ด้วย!!

พล็อตน้ำเน่ามาก และดูเป็น ‘นิย๊ายนิยาย’ เกินไปหน่อย
บทจะโกรธ บทจะเก ก็โกรธกันไม่ฟังอะไร
บทจะหาย ก็หายกันง่ายๆ เหมือนกัน
ไม่เฉพาะคู่พระนาง แต่ขอรวมไปถึงคุณมัณฑนา แม่นางเอกด้วยอีกคน

แต่เราหลงรักบทสนทนา บทบรรยาย การดำเนินเรื่อง
และการใช้ภาษาของทมยันตีมากๆ
ดังนั้น ถ้าเรื่องไหนพล็อตดี ลงตัว
เรื่องนั้นก็จะกลายเป็นนิยายในดวงใจไปได้ไม่ยาก
แต่ถ้าเรื่องไหนตรรกกะแกว่งๆ ..
ก็อ่านไปบ่นไปด้วยประการฉะนี้แล ..

ขอปิดท้ายด้วยโหมดบ่นสำนักพิมพ์ค่ะ
ในช่วงต้น การเว้นวรรคตัดคำแย่มาก
ที่ควรเว้นวรรคเพราะเปลี่ยนเรื่องคุย ก็ไม่เว้น
บางประโยคควรขึ้นบรรทัดใหม่ด้วยซ้ำ เพราะเปลี่ยนฉากใหม่
แต่ก็พิมพ์ติดกันไป อ่านแล้วงงๆ ต้องทวนถึงจะ get
เป็นหลายจุดเลย แรกๆ ยังนึกว่าเราเบลอเอง
พอเจอบ่อยๆ นี่ชัวร์เลย เป็นที่การจัดเรียงประโยคนี่แหละ

ว่าด้วยเรื่องของการจัดเรียงประโยค
การตรวจคำผิด หรือแม้แต่คุณภาพการพิมพ์
เราต่างก็ได้ยินคำติกันมาหนาหู ล่าสุด ขอบ่นเรื่องภาพปกปิดท้ายค่ะ
ก็พอจะเดาๆ ได้ว่าเหมือนน่ะนะ แต่พอมาเจอภาพต้นฉบับนี่ เฟลเบาๆ ค่ะ