เรื่อง มงกุฎที่ไร้บัลลังก์
ผู้แต่ง ลักษณวดี
สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
ราคา (เล่มละ) 220 บาท (2 เล่มจบ)

ชอบการเปิดเรื่อง ที่เปิดตัวพระเอก .. ศัลยา .. เป็นนักโทษ .. นักโทษการเมือง
เป็นอารมณ์ที่แปลกๆ ที่น่าสนใจดี

แล้วคนที่ปีนกำแพงคุกเข้ามา ‘เที่ยวเล่น’ กลับเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยๆ
เด็กชาย ที่เป็น ‘เจ้าชาย’ .. เจ้าชายวรุณาทิตย์ แห่งกัษมิระ

นับจากนั้นเรื่อยมา การลักลอบพบกันยังคงเกิดขึ้นอยู่เสมอๆ
เจ้าชายกับนักโทษ .. ทั้งสองได้กลายเป็นครูและศิษย์กันอย่างลับๆ

เด็กหนีเรียนไม่เอาถ่าน ..
โอรสองค์สุดท้องที่แสนซนและเอาแต่พระทัย
พระอนุชาต่างพระมารดา ของเจ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ราชกุมารี
แท้จริงแล้วทรงเฉลียวฉลาดเกินวัยยิ่งนัก

และคนที่ไม่มีอำนาจทั้งการทหารและการปกครอง
กลับกลายเป็น ‘ครู’ ผู้วางรากฐานถวายแด่เจ้าชายเจ้าหญิงแห่งแคว้น
คนที่ไม่มีอำนาจทั้งสองทาง
กลับกลายเป็นคนที่มีอำนาจเหนือทั้งสองทาง

มงกุฎที่ไร้บังลังก์ เล่าเรื่องของเมืองสมมติ
ตามเวลาในเรื่อง น่าจะเทียบได้กับเมืองไทยราวร้อยกว่าปีก่อน
ในรัชสมัยของพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ยุคสมัยที่อำนาจแห่งตะวันตกเริ่มคืบคลานเข้ามาทีละน้อย
แต่เนื่องจากกัษมิระเป็นเมืองสมมติ
เรื่องราวทั้งหมดจึงสามารถผันเปลี่ยนไปได้ตามจินตนาการผู้เขียน
ไม่ต้องเทียบเคียงกับประวัติศาสตร์ที่แท้จริง
แต่อารมณ์และความรู้สึกนั้น
ทำให้พอจะเห็นภาพการแทรกแซงการเมืองภายใน
จากคนนอกประเทศอย่างชัดเจน

กัษมิระ และสาเกตุ คือบ้านพี่เมืองน้องที่เหลือกันเพียงสองเมือง ที่ยังคงครองเอกราช
การรวมกัน คือหนทางควรปฏิบัติ เพื่อยืนหยัดต่อสู้การรุกรานนั้น
หากเมืองใดกันเล่า จะมีอำนาจเหนือกว่ากัน ..

กัษมิระ เป็นเมืองที่มีรัชทายาทสามพระองค์ตามลำดับชั้น
เจ้าชายสุริยาทิตย์ พระโอรสองค์โต ที่ทรงอ่อนแอ และมีโรคประจำพระองค์
แถมยังทรงไม่สนใจการศึกษาและการปกครอง ..
คนเรามักดูไม่ฉลาด ในสิ่งที่ตนไม่ได้สนใจ?
เจ้าชายวรุณาทิตย์ .. พระโอรสองค์เล็ก ผู้แสนซน
และเจ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ พระธิดาองค์โต .. นางเอกของเรา

เรื่องนี้ยังคงเล่นประเด็น ‘สนิมเกิดแต่เนื้อในเหล็ก’ เช่นเดียวกับ จักรพรรดินี
และเรื่องอื่นๆ อีกบางเรื่องที่เคยอ่าน แต่เล่นในประเด็นที่เบากว่า
พร้อมทั้งแทรกพล็อตใหม่ๆ
ไม่ซ้ำพล็อต (แต่ยังคงแนวคิดเดิมของผู้เขียน) เข้าไปให้หลากหลายกว่าปกติ
เรื่องนี้จึงมีเล่ห์กลบางอย่างที่แปลกออกไป
สนุก และน่าสนใจ ชวนให้ติดตามในตอนต้น
แต่เริ่มดูเรื่อยๆ มากขึ้นเมื่อยิ่งอ่าน .. โดยเฉพาะเมื่อผ่านครึ่งเล่มหลัง
มีตัวละครหลายตัวที่น่ารำคาญ ทำให้อ่านแล้วหงุดหงิด

แนวคิดที่นำเสนอในด้านการปกครองของลักษณวดี ยังคงน่าสนใจเสมอ
แต่คำที่เลือกใช้ ยังไม่เฉียบคม
มีความเยิ่นเย้อมากกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผู้เขียนเคยเขียนไว้ (อันนี้รู้สึกตอนกลางๆ เรื่อง)
แต่พอท้ายๆ เรื่อง สัมผัสได้ชัดเจนค่ะ
ว่าผู้เขียนตั้งใจเล่าลำดับขั้นการวางรากฐานของประชาธิปไตย ..
เป็นวิธีปฏิบัติที่สวยงาม เป็นอุดมคติ
ซึ่งจะเกิดขึ้นจริงๆ ในประเทศใดประเทศหนึ่ง คงจะดีมากทีเดียว

เส้นเรื่อง เหตุผล และความเป็นไป
ดำเนินเป็นเส้นคู่ขนานไปกับการเมืองไทย –
ในยุคก่อนการเปลี่ยนแปลงการปกครองอยู่เหมือนกัน
อิทธิพลจากการรุกรานของชาวตะวันตก
นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงการปกครองให้ทันสมัยขึ้น
ตัวละครหลักได้เปลี่ยนแปลงกรอบความคิดและความเชื่อ
ของประชาชนและคณะบริหารไปอย่างละมุนละม่อม ค่อยเป็นค่อยไป
และจบสวยกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในบ้านเรา (อ่านแล้วอิ่มเอมดีค่ะ)

ใบ้อีกเช่นเคย ว่าตอนจบเล่มนี้ (น่าจะ) แฮปปี้เนอะ ^^
อย่างน้อยก็พอเห็นภาพอนาคตของเรื่องค่ะ