เรื่อง สัญญาณเตือนตาย 5
ผู้แต่ง โจวเฮ่าฮุย
ผู้แปล littleell
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
(สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์)
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786161839017

งือ .. ร้องไห้ให้กับตอนจบค่ะ
แม้ไม่ถูกใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็เสียน้ำตาให้กับตอนจบของเขาอยู่ดี T—-T

ถึงไม่ถูกใจ แต่นี่ก็เป็นนิยายสืบสวนจีนเล่มแรก
เป็นประสบการณ์ใหม่ รสชาติใหม่
ที่แตกต่างออกไปจากไทย ญี่ปุ่น และเกาหลี
ให้ความรู้สึกย้อนวัยไปยังสมัยที่ดูภาพยนตร์เจ้าพ่อฮ่องกง
แก๊งมาเฟียยกพวกตีกันสมัยก่อน
บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ อะไรแบบนั้น
อ่านแล้วก็คิดถึง

มีฉากตราตรึงเป็นภาพจำหลายฉาก
โดยเฉพาะฉากงานเลี้ยงปลามังกร
ผู้เขียนบอกเป้าหมายของตัวละคร แล้วพาตัวละครเดินไปจบที่ทางตัน
เราคิดตามตัวละครทุกอย่าง หาวิธีไปต่อไม่ได้เลย
แต่สุดท้าย ตัวละครก็ทำได้ และทำได้สุดยอดมากจริงๆ
ฟอร์มยักษ์ อลังการ สมศักดิ์ศรีมาเฟีย

ช่วงกลางเล่ม
การหักมุมเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครช่างกระชากใจ
ตอนที่รู้คือช็อกมาก
คือประเด็นคล้ายๆ กับแบบนี้เราเคยคิดไว้ก่อนแล้วนะ
แต่ไม่คิดเลยว่าผู้เขียนจะใช้วิธีนี้
เพราะดำเนินเรื่องเนิ่นนานจนเราลืมประเด็นนั้นไปแล้ว
จังหวะการเล่าเรื่องสุดยอดสุดๆ

เราชอบความขัดแย้ง ความเปลี่ยนแปลง การเติบโต ในใจตัวละคร
ผู้เขียนแบ่งตัวละครออกเป็น 3 ฝ่าย
ต่างฝ่ายต่างมีความเชื่อ อุดมการณ์ และวิถีทางในแบบของตัวเอง
ไม่อาจมีใครหลอมรวมเป็นพวกเดียวกับใครได้เลย
3 ฝ่ายนี้ หนึ่งก็คือยูเมนิดิส ที่ตัดสินโทษผิดของผู้ร้ายด้วยวิธีของตนเอง
ฝ่ายต่อมาคือตำรวจ ที่ใช้กฎหมายในการดำเนินคดี
ซึ่งในแง่นี้ ยูเมนิดิสก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ทำผิดกฎหมายด้วย
และฝ่ายสุดท้าย ก็คือฝ่ายของแก๊งมาเฟีย
ที่ต่างเป็นศัตรูกับทั้งตำรวจและยูเมนิดิส
เมื่อเล่ามาจนถึงที่สุดแล้ว สุดท้ายตัวแทนของทั้ง 3 ฝ่าย
ที่เป็นจุดสูงสุด เป็นภาพรวมของแต่ละฝ่าย เราว่าเก่งหมดทุกคน
ทุกคนต่างยอมรับนับถือกัน แต่ก็ไม่อาจยอมรับตัวตนและวิธีของกันและกันได้
เพราะขัดกับหลักดั้งเดิมที่แต่ละฝ่ายยึดถือไว้ในใจ

ตลอด 5 เล่มที่ผ่านมานี้
ผู้เขียนจะชูประเด็นหนึ่งเป็นประเด็นหลัก สม่ำเสมอมาโดยตลอด
เรื่องการลงโทษคนเลว ว่าควรลงโทษด้วยกฎหมาย หรือกฎในแบบของยูเมนิดิส ..
ไม่ว่าที่ใดในโลกก็ไม่ต่างกัน
ที่มักจะต้องมีคนเลวที่กฎหมายไม่สามารถเอาผิดได้
บ้างใช้ช่องโหว่กฎหมาย และบ้างก็ใช้วิธีฉ้อฉลติดสินบนเจ้าหน้าที่

พอมาถึงในเล่มจบ โดยเฉพาะในตอนท้ายนี้
มันเป็นการสรุปจบที่ผู้เขียนชี้ให้เราเห็นความแตกต่าง
ระหว่างการสำเร็จโทษด้วยกฎทั้งสองแนวทางนี้
ผู้เขียนพยายามสรุปว่า
การตัดสินด้วยกฎหมายคือความถูกต้อง เที่ยงตรง และเป็นธรรมที่สุด
ในขณะที่การตัดสินด้วยวิธีอื่น จะมีผลประโยชน์ และอคติส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง
ฟังดูดี มีหลักการ ..
เสียดายก็แต่เพียงว่า ผู้เขียนทำให้เราเชื่อไม่ได้
ว่าตำรวจที่ดีและกฎหมาย จะลงโทษผู้ทำผิดได้ดีกว่าวิธีการของยูเมนิดิส
โดยเฉพาะในสถานการณ์ปัจจุบัน
ที่กฎหมายและผู้รักษากฎหมายบ้านเรา มันไม่ศักดิ์สิทธิ์เอาเสียเลย

จบเล่มแบบไม่ค่อยอิน แต่ก็อย่างที่บอกไปตอนต้นค่ะ
เราร้องไห้ให้กับตอนจบแบบนี้อยู่ดี >,<