อ่านแล้วเล่า

บึงหญ้าป่าใหญ่

09-1 บึงหญ้าป่าใหญ่

เรื่อง บึงหญ้าป่าใหญ่
ผู้แต่ง เทพศิริ สุขโสภา
สำนักพิมพ์ มติชน
ราคา 195 บาท

ถ้า เด็กบ้านสวน ใช้สำนวนสร้างภาพ คือเล่าให้เราเห็นภาพตามแล้ว
บึงหญ้าป่าใหญ่ต้องเรียกว่าใช้สำนวนสร้างฝัน คือนอกจากจะเห็นภาพแล้ว
เรายังเห็นลึกลงไปถึงความฝันที่แอบซ่อนอยู่ในภาพนั้นอีกต่อหนึ่งด้วย
ผู้เขียนใช้สำนวนได้เป็นเอกลักษณ์ และน่ารักเป็นที่สุด
เป็นสำนวนที่มีจังหวะและสวยงามไม่ซ้ำใคร

เริ่มต้นเรื่องด้วย เส้นทางไปโรงเรียนอันแสนสนุก

09-2 บึงหญ้าป่าใหญ่

วาดภาพความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอันก่อนเก่า
บางเรื่องที่เล่าก็ชวนฉงน บางตอนก็ให้พลังและแรงบันดาลใจ
ให้อารมณ์และความรู้สึกต่างๆ โลดเต้นไปตามตัวอักษรของผู้เขียน

สักพักก็แง้มถึงบึงหญ้าป่าใหญ่ ..
เรื่องเล่าชวนระทึกที่เด็กๆ นักเรียนน้อยคนจะเคยไป

09-3 บึงหญ้าป่าใหญ่

เล่าเรื่องมิตรภาพของสีขาวกับสีดำ
ความสัมพันธ์ที่มีความเฉพาะตัวระหว่างเด็กดื้อกับเด็กดี
เรื่องราวอันเป็นความทรงจำผนวกกับจินตนาการ .. สวยปนเศร้า

นำเสนอแง่มุมของชีวิต
ที่ไม่มีถูก ไม่มีผิด ไม่มีขาว ไม่มีดำ ไม่มีดี ไม่มีแย่
ทุกอย่างผสมกลมกลืนกันไปตามธรรมชาติ ดำๆ ด่างๆ แซมๆ กันไป

นำเสนอแง่มุมของคนสีเทาที่อยู่นอกกรอบและกฏเกณฑ์
คนสีเทาที่ถูกสังคมตัดสินตั้งแต่ต้น
คนสีเทาๆ ที่แอบซ่อนความงดงามเอาไว้ในหัวใจ
มีแต่เพียงเด็กๆ ที่มองทะลุเข้าไปเห็นความจริงอันนั้น

แม้อ่านจบ ..
โทน บูด เบี้ยว เขียด ป่อง แด่น อืด โหนก ฝาด  แห้ง หยูด กีด โรย สึก เทิ่ง เบิ้ม
ครูจันทร์ และครูสำเภา ยายปิ่น ยายแม้น ปู่เรือ ปู่บึง ฯลฯ
ยังคงโลดเต้นมีชีวิตต่อไปในความคิดของผู้อ่าน
และยังคงค้างคาอยู่ในความรู้สึก .. มิรู้จบ

Comments are closed.