เรื่อง นิยายเรื่องหนึ่งซึ่งยังไม่ถึงตอนจบ
ผู้แต่ง เซโอะ ไมโกะ
ผู้แปล ฉัตรขวัญ อดิศัย
สำนักพิมพ์ บิบลิ
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786168293515

คนที่มีอะไรกันแค่เพียงชั่วคืน
พอตั้งท้อง ก็พูดใส่หน้าว่า แค่ส่งเงินมาก็พอ
ที่เหลือ เธอจะเลี้ยงดูลูกในท้องเอง
ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก
ผู้หญิงแบบนั้น มีนิสัยแบบไหนกันแน่นะ

แล้วจนเวลาผ่านมาอีก 25 ปี
ลูกชายที่รู้จักเพียงชื่อ เคยเห็นแต่ภาพถ่าย ก็ปรากฏตัวขึ้นที่บ้าน
เจ้าเด็กหนุ่มที่ชอบทำตามใจ นึกจะทำอะไรก็ทำ
ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับอะไร แถมยังชอบผูกมิตรกับคนอื่นไปทั่ว
เจ้าเด็กคนนี้เติบโตมาอย่างไร
และมาอยู่กับเขาด้วยเหตุผลอะไร
มีแต่ความสับสนงุนงง
ได้แต่ปล่อยให้เจ้าลูกชายทำตามใจชอบ
แล้วเขาก็ได้แต่ทำตัวไม่ถูกอยู่ในบ้านตัวเอง
ทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไปทั้งหมด
ทั้งอาหารการกิน วิถีชีวิต และผู้คนรอบตัว ฯลฯ

นักเขียนนิยายที่ใช้ชีวิตอยู่แต่เพียงในบ้าน
ไม่คุยกับมนุษย์ ไม่สุงสิงกับใคร
ใช้ชีวิตเรียบง่าย กินของสำเร็จรูป และไม่ค่อยได้ไปไหน
เขาไม่ได้ทุกข์ร้อนกับการอยู่ตัวคนเดียว
ออกจะมีความสุขดีด้วยซ้ำ
จวบจนกระทั่งวันที่มีชายหนุ่มโผล่หน้าเข้ามา
บอกว่าเป็นลูกของตัวเอง

พล็อตเรื่องนี้ดึงดูดเราให้ติดหนึบตั้งแต่หน้าแรก
มันเป็นหนังสือที่อ่านง่าย และผู้เขียนเล่าเรื่องได้สนุกดี
ทั้งๆ ที่มันไม่ค่อยจะสมจริง
แต่เรากลับเชื่อในทุกๆ ตรรกะของผู้เขียน
เราชอบบทพูดและความตีเนียนของโทโมะ เจ้าลูกชาย
แต่ยากจะเชื่อว่าคนแบบนี้จะมีตัวตนอยู่จริง
การที่จะมาเจอพ่อที่ส่งแค่ค่าเลี้ยงดูมาให้
แต่ไม่เคยอยากมาเจอหน้าเราเลย มันต้องใช้ความกล้าขนาดไหน
และเมื่อได้เจอแล้ว จะทำตัวได้เป็นธรรมชาติขนาดนี้เลยหรือ
จะยอมรับความไม่สนมนุษย์ของพ่อได้ขนาดนี้เลยหรือ
รวมไปถึงมิตซึกิ แม่ของโทโมะ ภรรยาคืนเดียวของคุณนักเขียนด้วย
เธอเป็นผู้หญิงเลี้ยงเดี่ยวที่เทพมากนี้
ทั้งในด้านความสามารถและมุมมองที่มองชีวิต
แถมยังไม่ถือโทษโกรธชายที่ทำให้เธอท้องแล้วทิ้งขว้าง

เราคาดหวังกับหนังสือเล่มนี้ไปในอีกรูปแบบหนึ่ง
หน้าปกหนังสือชวนนึกว่ามันจะมาเป็นโหมดเศร้าๆ หนักหน่วง
แต่เนื้อหาและเรื่องราว มันดูอบอุ่น และเบากว่าคิดที่คิดเยอะเลย
ทุกอย่างในเล่มนี้มันดูง่ายไปหมดเลย
ตัวละครแทบไม่เจออุปสรรคเลย
ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกไม่มั่นใจ ไม่กล้า หวาดกลัว ฯลฯ
มันบวกไปหมด จนดูไม่สมกับเป็นชีวิตจริง

แต่ถึงจะเชื่อยาก แต่เราก็ชอบความสัมพันธ์แบบนี้นะ
สัมพันธ์กันแบบมีระยะห่าง
รู้ว่าอีกฝ่ายมีตัวตน แต่ก็ไม่ต้องไปมาหาสู่

จะบอกว่าชีวิตของคุณลุงนักเขียนคนนี้
คือชีวิตอุดมคติของเราเลย 55555
มีชีวิตอยู่คนเดียว นานๆ ออกไปข้างนอกที
กินอะไรง่ายๆ ไม่ติดต่อกับใคร ไม่รู้จักผู้คนในชุมชน
ใช้ชีวิตเรียบง่ายตามการควบคุมของตนเอง ไม่ขึ้นกับใคร
แล้วก็เป็นชีวิตที่มีความสุขดี ไม่ได้อมทุกข์อะไร
ต่อให้ไม่ได้คุยกับใครเลย ก็ยังมีชีวิตที่ปกติสุข

แม้ว่าเรื่องมันจะดูเรื่อยๆ
แต่เราชอบอะไรเล็กๆ น้อยๆ ที่สอดแทรกอยู่ภายในมาก
ไม่ต้องมีจุดพีค ไม่ต้องมีจุดหักเห ไม่มีเซอร์ไพรส์
แค่ชีวิตธรรมดา (เหรอ!?) ของผู้คนธรรมดาๆ
เป็นหนังสือแปลกๆ
ที่มีมุมมองแตกต่างไปจากหลายเล่มที่อ่านอยู่ในช่วงนี้
สนุกดีค่ะ ^^