เรื่อง ‘ถึงแม่จำเนียร
ผู้แต่ง วาณิช จรุงกิจอนันต์
สำนักพิมพ์ สนามหลวง
ราคา 20 บาท

สะสมหนังสือของคุณวาณิช จรุงกิจอนันต์ มาได้จำนวนหนึ่งแล้วค่ะ
ถึงเวลาเลือกมาอ่านรวดเดียวกันเสียรอบหนึ่งเสียที
(เพื่อรอเวลาสะสมใหม่อีกครั้ง ;P)
เริ่มต้นที่ ‘ถึงแม่จำเนียร ก่อนเลย

พอจะอนุมานได้ว่า จดหมายถึงแม่จำเนียร เล่มนี้
เป็นหนังสือเล่มต่อของจดหมายถึงเพื่อน หนังสือเล่มก่อนหน้านี้ของคุณวาณิชผู้เขียน
โดยที่จดหมายถึงเพื่อน เป็นจดหมายที่เล่าเรื่องที่อเมริกา ในราวๆ ยุค 70 ให้เพื่อนชาวไทยฟัง
ในขณะที่จดหมายถึงแม่จำเนียรเล่มนี้กลายเป็นมุมกลับ
เป็นเรื่องสั้นที่เขียนในทำนองจดหมาย
เสียดสีเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเมืองไทย ในราว พ.ศ. 2522
ให้เพื่อนคนไทย (ที่มีนามว่า ‘แม่จำเนียร’) ซึ่งอยู่ที่อเมริกาอ่าน
นับเป็นบันทึกทางประวัติศาสตร์แบบไม่เป็นทางการขนาดย่อ
ที่อ่านขำ อ่านเพลิน อ่านสนุก

สำนวนประชดประชัน จิกกัดเล็กๆ น้อยๆ เรียกรอยยิ้มตั้งแต่ฉบับแรก
สำนวนอย่างคุณวาณิช เล่าเรื่องสัพเพเหระอะไรก็สนุก
และนี่เอามาใช้เล่าเรื่องเหตุการณ์บ้านเมืองในยุคเมื่อ 40 ปีที่แล้ว
ก็ได้เห็นภาพบ้านเมืองเก่าๆ แบบที่เราทันบ้างไม่ทันบ้าง
คนสูงวัยหน่อยก็อ่านเพื่อรำลึกความหลัง
เด็กรุ่นใหม่ก็อ่านไว้เป็นความรู้

อันที่จริง ช่วงที่คุณวาณิชเล่าถึงนี้ ก็เพิ่งผ่านเหตุการณ์ 6 ตุลาฯ มาได้ไม่นานด้วย
คุณวาณิชเอ่ยถึงพาดผ่านไปมาอยู่เหมือนกัน
แต่เป็นเรื่องที่ล้วนแต่ฟังมาอีกทีทั้งนั้น
เพราะในช่วงเกิดเหตุการณ์จริงๆ ตัวคุณวาณิชเองก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เช่นกัน
ตอนนั้นกำลังศึกษาปริญญาโทอยู่ที่อเมริกา และกลับมาในปี 2522 นี้เอง
แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องราวก็ยังสดใหม่ และยังไม่ถูกบิดเบือนมากนัก

สำนวนรุนแรงแสบสันต์หรรษาไม่ใช่น้อย
อยากให้คุณวาณิชมาด่ารัฐบาลยุคนี้อีก
แต่แกด่าแรงจริงๆ แม้จะทำเป็นทีเล่นทีจริงก็เถอะ
ไม่รู้ว่ายุคนั้นโดนเพ่งเล็งแค่ไหนบ้าง

อ่านๆ ไปก็ชักจะสรุปได้ว่า
ไอ้ที่เราบ่นๆ ด่าๆ ว่านักการเมืองขี้โกงน่ะ
เขาก็โกงกันมาตั้งตะเรายังไม่เกิด
หรือไม่ก็เกิดแล้วแต่ยังไม่รู้ความทีเดียวเชียวแหละ
ตำรวจเลวก็มีกันนานแล้ว
คนขับรถแย่ ปาดซ้ายโฉบขวา บีบแตรด่า หรือชนแล้วลงมายืนด่ากันน่ะ
มันมีมาตั้งแต่เริ่มมีรถทีเดียว
น้ำท่วมกอทอมอ ก็ท่วมกันมาตั้งนานแล้ว แล้วเขาก็บ่นเหมือนยุคเราเป๊ะ
อะไรๆ มันก็วนลูปมาซ้ำรอยเดิมทั้งนั้นแหละ
เข้าใจกระจ่างแจ้งเลยที่เขาว่าเมืองไทยเราไม่ก้าวหน้าไปไหน
ยังย่ำซ้ำรอยอยู่ที่เดิมนี่แหละ
ต่อให้คนเขียนไปเกิดใหม่มาอีกสักชาตินึง
ก็เชื่อได้ว่าจะรำลึกชาติได้ว่า
เมื่อชาติที่แล้วที่เคยเจอมาก็แบบนี้แหละนะ

ปลงเสียเถอะแม่จำเนียร