เรื่อง ชายแพศยา
ผู้แต่ง ว.วินิจฉัยกุล
สำนักพิมพ์ อรุณ
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786161817497

ผิดคาดที่ ชายแพศยา ไม่ใช่นิยายย้อนยุคค่ะ
เห็นปก (ทั้งจากศรีสารา และอรุณ) แล้วคิดเลยว่านิยายพีเรียดแน่ๆ
แต่กลับกลายเป็นเรื่องราวชีวิตของคนในยุคเดียวกันกับเรานี่เอง

ผู้เขียนเปิดเรื่องด้วยตัวละครชายที่เดินหน้ากันเข้ามาเรื่อยๆ
จนชักไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ ที่เป็น ‘ชายแพศยา’
(แต่ละคนมีแววด้วยกันทั้งนั้นด้วยสิ!)
ในแง่ของการสับขาหลอก อาจารย์วินิตาทำได้แนบเนียนมากค่ะ
ตัวละครที่หลากหลาย ทำให้เราเพ่งหาตัวพระเอกนางเอกที่แท้จริงลำบากมาก
(ยากพอกับหาตัวคนที่แพศยาตามชื่อเรื่องน่ะแหละ)
ตัวละครมีชั้นเชิงซับซ้อน ร้ายก็ร้ายอย่างซับซ้อน
มีเหตุผลรองรับให้คนคนหนึ่งทำบางสิ่งบางอย่าง
ตัวละครมีสีเทากลมกลืนกันอยู่ระหว่างความดีและความเลว
นางเอกก็ไม่นางเอกที่สุด (สำหรับเรา เราคิดว่าอรยานีเป็นนางเอกนะ)
พระเอก ก็ไม่พระเอกที่สุด
ไม่มีตัวละครไหนมีความดีงามพอจะเป็นพระเอกนางเอกตามอุดมคติได้เลย

ตัวละครหลัก และเรื่องราวโดยรวม เกิดขึ้นภายในครอบครัวธาตวาภา
ส่วนตัวละครอื่นๆ ก็เป็นตัวละครที่เข้ามาเกี่ยวข้องวนเวียนกับครอบครัวนี้ค่ะ
อรยานี หญิงสาวผู้เรียบร้อย อดทน สุขุม เป็นแม่บ้านมาทั้งชีวิต ..
เรื่องราวของเธอเริ่มต้นในวัยสี่สิบปลายๆ

 

ภาคิน นักธุรกิจ และหัวหน้าครอบครัวผู้รับบทบาทพ่อที่ดี สามีที่ดี ..
ตายตั้งแต่ต้นเรื่อง มีตัวตนเพียงในคำบอกเล่าของตัวละคร

เพชรร้อย ลูกสาวคนแรกของอรยานีกับภาคิน
เป็นลูกสาวคนแรก ลูกรักของพ่อ รักพ่อมากกว่าแม่
ถูกตามใจ ชีวิตไม่เคยพบกับความผิดหวังใดๆ
อ่อนไหว ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ถือตัว ทิฐิสูง
สถานการณ์เลวร้ายที่เกิดกับเพชรร้อยติดๆ กันในเรื่อง
เธอเองมีส่วนอย่างมากที่จะถลำทำให้มันเตลิดเปิดเปิง

พลอยรุ้ง ลูกสาวคนเล็กของครอบครัว เป็นไอ้พลอยของพ่อ
ถูกเลี้ยงมาคนละแบบกับพี่สาว
เป็นลูกคนที่พ่อหนีบเอาไปทำงานด้วยตลอดตั้งแต่เล็ก
ห้าว แข็ง หัวดื้อ เชื่อมั่นความคิดตัวเอง ใจร้อน มุทะลุ

วิวิศน์ (วิม) น้องชายของภาคิน เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของอรยานี
เป็นคนที่หลงรักอรยานีก่อน และกลายเป็นพ่อสื่อให้พี่ชายไปโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

ภูเมฆ เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของอรยานีอีกคน
เด็กหนุ่มเชยๆ ที่พลิกชีวิตตัวเองให้กลายเป็นข้าราชการตำแหน่งสูง
เนี้ยบ สุขุม อ่อนหวาน มาดดี ..
เป็นผู้ชายอีกคนที่ตกหลุมรักอรยานีตั้งแต่แรกเห็น

ปาลิน ตัวละครลับตัวที่ 1 ;P

นกน้อย เพื่อนร่วมรุ่นอีกคนของอรยานี ไม่ค่อยมีบทบาท
แต่เป็นตัวละครสำคัญที่ช่วยคลี่คลายปริศนาอันซับซ้อนในเรื่อง

ภูมิใจ ชายหนุ่มข้างบ้านผู้มีตระกูลสูงส่ง ควรค่ากับลูกสาวบ้านธาตวาภา
เป็นเพื่อนวัยเด็กที่คบหากันมานานกับเพชรร้อย

ทัชชา ชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเพชรร้อย .. เป็นสีสันสุดแสบของเรื่อง

ไทเลอร์ (ไท) ตัวละครลับที่มีบทบาทน้อยๆ
แต่ก็เป็นตัวช่วยบรรเทาความเจ็บช้ำของตัวละครในเรื่อง

ณพงศ์ ผู้ชายที่ดูดีที่สุดในเรื่องแล้ว!! (ฮา)

ตัวละคร โดยเฉพาะตัวละครฝ่ายชาย
มีข้อดีข้อเสียอย่างหนักหน่วงทั้งสองฝั่งตาชั่งพอๆ กัน
บางคนมีเบื้องหน้าดูดีสมบูรณ์พร้อม
แต่ก็มีข้ออำพรางน่าสงสัยว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ไม่ดี
ส่วนคนที่เบื้องหน้าไม่ค่อยดีนี่ยิ่งแล้วใหญ่
ว่าสรุปสุดท้ายแล้วจะแย่อย่างที่แสดงออก
หรือมาเฉลยทีหลังว่าน้ำหนักฝ่ายที่ดีมีมากกว่าความเลวในตัวหน่อยนึง
เดาแทบไม่ออกว่าใครจะเป็นพระเอก หรือใครจะคู่กับใครในตอนจบ
(แต่ก็แอบมีเชียร์ๆ ในใจอยู่เหมือนกัน)

เรื่องมันก็สนุกอยู่นะ และผู้เขียนก็เขียนได้ดีเหมือนเดิม แต่เราไม่ชอบเอาซะเลย
ตัวละครเหนื่อยใจกับการกระทำของญาติพี่น้องตัวเองเท่าไหน
คนอ่านก็เหนื่อยใจไปด้วยไม่แพ้กันเลย
ลุ้นลูกแล้วก็ต้องมาลุ้นแม่อีก
มีช่วงเวลาให้พักเหนื่อยนิดๆ หน่อยๆ ตรงเรื่องของพลอยรุ้งกับณพงศ์เท่านั้น
แต่ก็โผล่มาแบบป๊อบๆ แป๊บๆ ไม่ทันได้ชุ่มชื่นหัวใจเท่าไรเลย

อ่านตอนแรกๆ ก็ขัดอกขัดใจกับการกระทำของตัวละครมาก
(โดยเฉพาะเพชรร้อยนี่ อ่านไป คว่ำปากให้หล่อนไปตลอด)
แต่อ่านไปสักครึ่งเล่มก็ชักปลง
ได้แต่คิดว่า ‘เอาเลย เชิญตามสบาย ชีวิตของพวกเธอ
จะขยำย่ำยียังไงก็ตามสบาย
แล้วฉันจะคอยดูสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นกับเธอ!!’ สะใจส่งไปอีก!! (ฮา)

เรื่องนี้ ถ้าจะถามว่าสนุกมั๊ย ก็ต้องตอบว่าสนุก
เพียงแต่เราไม่ค่อยถูกใจกับความคิดและการกระทำของตัวละคร
แม้ว่ามันจะสมจริงที่สุด
มนุษย์ที่แท้ก็แบบนี้แหละ ไม่ได้มีเหตุผลรองรับทุกการกระทำ
ทำตามอารมณ์บ้าง ทำตามหัวใจบ้าง ผิดพลาดบ้าง
บางครั้งก็ทำผิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าผิด แต่ก็ปล่อยให้มันเป็นไป
อาจจะด้วยทิฐิ ด้วยความทะนงตน
ความเชื่อมั่นในตนเองว่าเรื่องแบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้นกับเราหรอก
ความผิดพลาดซ้ำๆ ที่เคยเห็นตัวอย่างมานับไม่ถ้วนนั้น
จะต้องยกเว้นเราไปเสียคนหนึ่ง
เป็นเพราะเราเหนือกว่าคนอื่นๆ ที่เคยพลาดมา ฯลฯ

ฉากที่เรารู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมูธก็คือฉากที่อรยานีตาสว่าง
ทีแรกก็ทำเหมือนจะตัดไม่ขาด ทำเหมือนจะเป็นจะตาย
พอตัดกลับมาอีกครั้ง ก็เข้มแข็ง สวยเริ่ดมีสมองขึ้นมาอย่างไม่มีการเกริ่นกล่อม

ส่วนฉากที่เราชอบ คือฉากปะทะกันของเมียน้อยมือใหม่กับเมียหลวงเจนเวที
ทั้งคู่อยู่ในรุ่นเดอะ ไม่มีคำด่ากราด ไม่มีการกรีดร้อง
มีเพียงแต่เหตุผลผสมอารมณ์ที่เล็ดลอดจากการถูกกักเก็บอย่างยากเย็น
เป็นการพูดคุยกันนิ่มๆ ไม่ได้กราดเกรี้ยว
แต่เจ็บปวดปนสะใจ

ตอนจบเรื่องนี้อาจจะไม่ถูกใจคนอ่านส่วนมาก
แต่สำหรับเรา แม้ว่าตอนจบของเรื่องนี้จะไม่ทำให้เราอิ่มเอมใจมีความสุข
แต่ก็ถือว่าไม่ขัดใจนะ
เรารู้สึกแค่ว่า ในที่สุดชีวิตของอรยานี ..
คนที่เราตติดตามเฝ้าดูมาตั้งแต่ต้น ก็จบลงเสียที
จบลงด้วยดีเสียด้วย
อย่างน้อยเธอก็มีความสุขกับชีวิต
แถมยังเป็นความสุขแบบที่เธอเลือกเองด้วย