เรื่อง เด็กชายในชุดนอนลายทาง
ผู้แต่ง จอห์น บอยน์
ผู้แปล วารี ตัณฑุลากร
สำนักพิมพ์ แพรวเยาวชน
ราคา 145 บาท

จบเล่มหนึ่ง ต่ออีกเล่มหนึ่ง ..

อ่านจบแล้วเห็นข้อแตกต่างบางอย่าง ..
แม้แอลฟี (จากพ่อกับผมและบางสิ่งที่หายไปในสงคราม) และบรูโนจะอยู่ในวัย 9 ขวบเท่ากัน
แต่ก็เห็นได้ชัดว่าแอลฟีมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าบรูโน
ครอบครัวที่ขาดได้หล่อหลอมให้เด็กเรียนรู้ที่จะเติมเต็ม
ในขณะที่เด็กจากครอบครัวที่เต็มพร้อมนั้น .. จินตนการไม่ออกเลยว่าความขาดเป็นเช่นไร

มิตรภาพไม่ได้เกิดขึ้นจากข้อกำหนดกฎเกณฑ์ของใครคนใดในโลกนี้ทั้งนั้น
มันเกิดขึ้นได้เอง และเป็นธรรมชาติ
เกิดขึ้นได้ทุกที่ แม้แต่บนเส้นแบ่งแยกความแตกต่างของกันและกัน

เรื่องเริ่มต้นในวันที่บรูโน เด็กชายวัย 9 ขวบเพิ่งรู้ตัวว่าจะต้องย้ายบ้าน
ย้ายจากบ้านหลังมหึมาที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิด
เป็นการย้ายแบบย้ายทั้งครอบครัว ด้วยเหตุผลเรื่องงานของพ่อ
งานอันยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กชายตัวเล็กๆ อย่างบรูโนจะเข้าใจ

การย้ายบ้านครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตของบรูโนจริงๆ
เขาต้องจากบ้านในกรุงเบอร์ลินไปในที่ที่ไกลมากๆ
ต้องแยกจากเพื่อนที่รักที่สุดในชีวิตทั้ง 3 คน .. ต้องย้ายโรงเรียน
จากบ้านกลางเมืองใหญ่กลายเป็นบ้านที่ตั้งอยู่เพียงหลังเดียวโด่เด่ท่ามกลางความเวิ้งว้าง
ไม่มีเด็ก ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ และไม่มีเพื่อน ..
ไม่มีใครหรืออะไรเลย …

บ้านที่ไม่มีความเป็นบ้าน
บ้านที่ไม่มีอะไรเทียบเท่าบ้านหลังเก่าได้
บ้านที่ไม่มีอะไรเลยที่เขาชอบ

บ้านหลังใหม่ของบรูโนมีชื่อว่าเอาท์วิธ
(เอาช์วิตซ์ – ค่ายกักกันชาวยิวในเยอรมัน สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2)
จากห้องของบรูโน เขามองลงไปเห็นชุมชนแปลกๆ
ชุมชนที่รวมคนสูง คนเตี้ย คนแก่ คนหนุ่ม เด็ก ผู้ใหญ่ ฯลฯ เอาไว้ด้วยกัน
ทุกคนล้วนผอมแห้งแรงน้อย และมีแต่ผู้ชาย
บางคนถูกพันด้วยผ้าพันแผล บางคนมีไม้ค้ำช่วยเดิน ฯลฯ
สิ่งหนึ่งที่ทุกคนมีเหมือนกัน คือทุกคนสวมชุดนอนลายทาง

ในความเหงาที่ครอบคลุมนั้นเอง บรูโนได้พบเพื่อนที่แปลกประหลาดที่สุด ..
เพื่อนผู้เป็นเด็กชายในชุดนอนลายทาง ..

เรื่องของผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่ยาก
สิ่งดีๆ บางอย่างนั้น คนไม่ดีเป็นคนทำ
และคนดีๆ บางคน ก็ทำเรื่องเลวร้าย ผิดมนุษยธรรมและศีลธรรมได้เช่นกัน

ความน่าเบื่อของบ้านหลังใหม่ และความน่าสงสัยของกลุ่มคนประหลาดที่สวมชุดนอนลายทางนี้
เร่งเร้าให้บรูโนเริ่มต้นเล่นเกมเกมหนึ่ง เกมที่เขาชอบมากตอนอยู่ที่บ้านหลังเก่า
เกมที่คุณพ่อและคุณแม่ห้ามเอาไว้อย่างแข็งขัน
เกมนั้นคือ .. เกมสำรวจ

จากการสำรวจเพียงในครั้งแรก บรูโนก็ได้พบกับชมูเอล
เด็กชายผู้มีวัยเดียวกับเขา แต่แตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง
ชมูเอล เป็นเพื่อนผู้อยู่อีกฟากฝั่งของลวดหนาม
ทั้งสองใช้เวลาพูดคุยกันอย่างถูกคอ แม้บางครั้งทั้งสองจะนึกภาพเรื่องราวที่อีกฝ่ายเล่าไม่ออกเลยก็ตาม
บรูโนชอบแอบหนีมาพบชมูเอลในทุกบ่าย ยกเว้นในวันฝนตก

มิตรภาพระหว่างเด็กทั้งสองงอกเงย งดงามมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง ..
วันที่บรูโนรู้ตัวว่าเขากำลังจะได้ย้ายกลับไปยังบ้านที่เบอร์ลิน
แผนการสำรวจอันยิ่งใหญ่ของบรูโนจึงได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
มันยิ่งใหญ่จริงๆ เพราะการสำรวจในครั้งนี้มีชมูเอลรวมอยู่ในแผนด้วย
เป็นการสำรวจแห่งการอำลา เพราะเขาจะได้พบกับชมูเอลครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนย้ายบ้าน

…

มิตรภาพไม่ได้เกิดขึ้นจากข้อกำหนดกฎเกณฑ์ของใครคนใดในโลกนี้ทั้งนั้น
มันเกิดขึ้นได้เอง และเป็นธรรมชาติ
เกิดขึ้นได้ทุกที่ แม้แต่บนเส้นแบ่งแยกความแตกต่างของกันและกัน

และถ้าพูดแบบชาวพุทธ มันคือกฏแห่งกรรม!