เรื่อง สายลมในพงหลิว
ผู้แต่ง เคนเนธ แกรห์ม
ผู้แปล ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ
ภาพประกอบ วิศุทธิ์ พรนิมิตร
สำนักพิมพ์ แพรวเยาวชน
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786161804787

น่ารักดีนะ ตื่นตาตื่นใจแบบเด็กๆ
มีเสียดสีบ้าง แต่มุกมันฝรั่งไปหน่อย
ไทยแท้แต่โบราณอ่านแล้วไม่ค่อยขำ เฉยๆ มาก

ไม่รู้เป็นเพราะว่ามันพัฒนามาจากการเป็นนิทานก่อนนอนหรือเปล่า
เราเลยรู้สึกว่ามันเรื่อยๆ เปื่อยๆ เกินไปหน่อย
ไม่มีเส้นเรื่อง ไม่มีความปรารถนา
ได้แต่ติดตามเฝ้าดูเจ้าตัวตุ่นและผองเพื่อนพายเรือ ขับเกวียนกันเรื่อยเปื่อย

พฤติกรรมของเจ้าคางคก ไม่มีอะไรดึงดูดพอจะทำให้เราเอาใจช่วยได้เลย
มันไม่ควรจะมีผองเพื่อนแสนดีอย่างในเรื่อง
เป็นสัตว์ที่รนหาที่ และขยันหาเรื่องให้ตัวเองอย่างที่สุด
พล็อตเรื่องไม่ขึ้นกับเหตุผลใดๆ
เป็นเรื่องเรื่อยเปื่อยสำหรับเด็กโดยแท้

สำหรับเด็ก ความสนุกตื่นเต้นไปกับเจ้าสัตว์เหล่านี้
คงจะเพียงพอที่จะทำให้เด็กๆ ชอบมัน
แต่เราแช่อยู่บทแรกๆ นานมาก ไม่ไปไหน ..
ด้วยความเบื่อๆ และไม่รู้ว่าจะติดตามลุ้นอะไร

เคล็ดลับการอ่านหนังสือเด็กให้สนุกคือ
เราควรมีประสบการณ์ร่วมกับหนังสือเล่มนั้น หรือบางเหตุการณ์ในเล่มนั้น
แต่ทีนี้คือเราไม่มีไง ซึ่งก็คงจะเป็นคำตอบว่าทำไมเราอ่านมันไม่สนุก

หนังสือเล่มนี้มีข้อดีคือ สำนวนน่ารักราวกับนิทาน
มันมีความนุ่มนวลซ่อนอยู่ .. ภาษาทำให้เรารู้สึกอย่างนั้น
ภาษาที่ใช้ในเรื่องไพเราะมาก
โดยเฉพาะตอนที่เทพเจ้าแพนปรากฎตัว
ซึ่งนั่นน่าจะเป็นที่มาของชื่อเรื่อง?

ถ้าถามว่าเราชอบเรื่องนี้หรือเปล่า
ตอบได้เลยว่าเฉยๆ มาก
แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีส่วนที่น่าสนใจซ่อนอยู่หลายอย่าง
อาจเป็นเพราะหนังสือมันเล่าข้ามไปข้ามมา แต่ละบทไม่เกี่ยวข้องกัน
(ตามสไตล์นิทานก่อนนอนที่จับมารวมเล่ม?)
มันเลยมีบางบทที่น่าสนใจ

มีอยู่ตอนหนึ่งที่เราอ่านแล้วให้ความรู้สึกแปลกประหลาดมาก
ไม่คิดว่าจะมาอ่านเจอในวรรณกรรมเด็กๆ อย่างนี้
มันคือตอนที่หนูน้ำกำลังอยู่ในบรรยากาศของการอพยพของนานานก
และการเตรียมตัวเข้าสู่ฤดูหนาวของสัตว์อื่น
รอบตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศการเก็บข้าวของ และวางแผนเดินทาง
แล้วจู่ๆ เจ้าหนูน้ำก็บังเอิญได้ฟังเรื่องเล่าประสบการณ์การเดินทางของหนูแปลกหน้าตัวหนึ่ง
มันตกอยู่ในมนต์สะกดนั้น และเริ่มจัดกระเป๋าเตรียมออกเดินทางทันที
เราเรียกสิ่งนั้นว่าแรงบันดาลใจหรือเวทมนตร์?

มันมีรูปแบบเหมือนแรงบันดาลของมนุษย์เราดีๆ นี่เอง
แต่ผู้เขียนกลับส่งเจ้าตัวตุ่นเพื่อนยากเข้ามาปลุก
หนูน้ำเองก็มีอาการเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เลื่อนลอย ไม่เป็นตัวของตัวเอง
มันเป็นมุมมองที่แปลกดี
หลายสิ่งหลายอย่างที่ดูเหมือนแรงบันดาลใจเราอยู่ทุกวันนี้
แท้จริงมันคือแรงปรารถนาที่แท้จริงของเราหรือเปล่า
หรือเป็นเพียงแค่การเห่อตามกระแสกันไป
หรือเป็นความรู้สึกเพียงชั่ววูบเท่านั้น?