เรื่อง บ้านเล็กริมห้วย
หนังสือชุดบ้านเล็ก เล่มที่ 4
ผู้แต่ง ลอร่า อิงกัลล์ส ไวล์เดอร์
ผู้แปล สุคนธรส
สำนักพิมพ์ แพรวเยาวชน
เลขมาตรฐานหนังสือ 9749804295

เล่มนี้ย้อนกลับมาเล่าเรื่องของลอร่าต่ออีกครั้ง
ซึ่งในตอนนี้ เธอมีอายุ 7 ขวบแล้วค่ะ
ตอนที่เล่า ก็จะสปอยล์หน่อยๆ นะคะ ^^”

ใน บ้านเล็กริมห้วย เล่มนี้ แม้จะเป็นเล่มที่ 4
แต่เนื้อเรื่องไปต่อเนื่องกับตอนที่เธออพยพย้ายออกจากดินแดนของอินเดียนแดงในเล่มที่ 2
(ซึ่งก็ดีนะ .. จบเล่มหนึ่งอพยพ จบเล่มสองก็อพยพอีก
ถ้าต้องอ่านแบบนี้ไปซ้ำๆ คงจะเบื่อกัน
มีเด็กชายชาวนามาคั่นเปลี่ยนบรรยากาศสักนิดก็สนุกดี)

การเดินทางครั้งนี้ ดูเหมือนจะเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของครอบครัวอิงกัลล์ส
พ่อไม่เริ่มต้นด้วยการสร้างบ้านหลังใหม่อีกแล้ว
พวกเขาแลกม้าของพวกเขากับบ้านที่สร้างสำเร็จแล้ว
บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านธรรมดาเสียด้วย
แต่เป็นบ้านที่ขุดเอาไว้ใต้เนินดินริมตลิ่ง

หลังจากครอบครัวอิงกัลล์สอพยพมาอยู่ในบ้านในรูดินได้ไม่ถึงหนึ่งปี
พ่อก็ลงมือสร้างบ้านจริงๆ อีกครั้ง
ครั้งนี้พ่อไม่ได้ออกไปตัดไม้เอง แต่ซื้อไม้กระดานมาจากในเมือง
เมืองใหม่นี้อยู่ห่างบ้าน ออกไปไม่ไกล
สามารถไปกลับได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องเป็นห่วงคนที่อยู่ในบ้าน
ไม่มีหมาป่า ไม่มีอินเดียนแดง
มีแต่ลำห้วยที่ชุ่มชื่นฉ่ำเย็น
ต้องระวังนิดหน่อยก็ตรงที่ลูกสาวแสนซนชอบแอบไปเล่นน้ำ

ผู้เขียนเล่าเรื่องการสร้างในเล่มนี้ออกจะเป็นไปอย่างรวบรัด
แต่ละเหตุการณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และไม่ค่อยลงรายละเอียด
อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมอีกครั้งก็ได้ ครั้งนี้จึงเล่าผ่านไปอย่างเร็วๆ
การสร้างบ้านหลังนี้จึงไม่สนุกและน่าทึ่งเท่ากับเล่มก่อนๆ เท่าไรนัก

เมื่อได้ที่อยู้เป็นหลักแหล่งดีแล้ว
ในเล่มนี้ แมรี่กับลอร่าก็ต้องไปโรงเรียนเหมือนกัน
ลอร่าและแมรี่ไม่เหมือนกับแอลแมนโซที่ไม่ชอบไปโรงเรียน
พวกเธอสองคนชอบไปโรงเรียนมาก และมีความสุขที่ได้เรียนหนังสือ
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเด็กๆ ก็ยังไปเรียนได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง ..

เราว่าผู้เขียนอาจจะชอบบ้านหลังนี้น้อยกว่าหลังอื่นๆ
เพราะเราอ่านแล้วก็รู้สึกว่าเราเองก็ชอบบ้านหลังนี้น้อยกว่าหลังอื่นๆ เหมือนกัน
และโทษว่าผู้เขียนทำให้เรารู้สึกเช่นนั้น 555

บรรยากาศของเล่มมันให้ความรู้สึกหดหู่
แม้แต่ตอนที่ยังไม่เกิดเหตุการณ์อะไร
ภาษาของผู้เขียนก็พาให้เรารู้สักกังวลล่วงหน้าไปก่อน
อ่านแล้วก็จะจิตตกหน่อยๆ มองไม่เห็นแสงสว่างสำหรับครอบครัวนี้เสียที

ตั๊กแตนคือไฮไลท์ของเล่มนี้เลย
อ่านแล้วคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเกษตรกรบ้านเรา
แต่ข่าวให้อารมณ์และความรู้สึกไม่เท่าในวรรณกรรมเยาวชนเล่มนี้เลย
มันมีเสียง มีภาพ มีความขยะแขยง เศร้า หดหู่ สารพัด
และฉากตั๊กแตนอพยพช่วงท้ายเล่ม ดูเหมือนลัทธิอะไรบางอย่างด้วย

บ้านเล็กริมห้วย หลังนี้ ดูเหมือนจะเป็นบ้านที่น่าสบายและปลอดภัยที่สุด
ในบรรดาบ้านหลายหลังที่ครอบครัวอิงกัลล์สพากันอพยพจากมา
แต่มันกลับเป็นบ้านที่เต็มไปด้วยภัยธรรมชาติไม่รู้จบ
แต่ก็ยังดีอยู่อย่างหนึ่งที่เล่มนี้ไม่ได้จบลงด้วยการอพยพค่ะ
ปีหน้าฟ้าใหม่ความหวังยังมี
และเราหวังว่า สิ่งดีๆ จะเกิดขึ้นกับครอบครัวเล็กๆ ที่น่ารักครอบครัวนี้บ้าง