อ่านแล้วเล่า

ฉันจะไม่ลืมร้านหนังสือโมริซากิ

เรื่อง ฉันจะไม่ลืมร้านหนังสือโมริซากิ
ผู้แต่ง ยางิซาวะ ซาโตชิ
ผู้แปล ธนัญ พลแสน
(แอดมินเพจ ถุงกล้วยแขก)
สำนักพิมพ์ บิบลิโอ
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786168293836

เรื่องราวในหนังสือเล่มนี้
เริ่มต้นขึ้นในช่วงฤดูร้อนคาบเกี่ยวกับต้นฤดูใบไม้ผลิ
ที่ย่านจิมโบโจ ในโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
ย่านนี้เป็นย่านที่รวมร้านขายหนังสือเก่าเอาไว้มากมายนับร้อยร้าน
เป็นแหล่งขายหนังสือมือสองที่ใหญ่ที่สุดของโลก

หนังสือเล่มนี้แบ่งเรื่องเล่าออกเป็นสองส่วน
ที่จะเรียกว่าเชื่อมต่อกันเป็นเรื่องเดียวก็เรียกได้
แต่จะเรียกว่าแยกจากกันเด็ดขาดชัดเจน ก็ได้เช่นกัน
โดยที่เรื่องหลังเว้นช่วงห่างจากการเขียนเรื่องแรกออกมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง
และมุ่งจุดสนใจไปยังตัวละครคนละคนกัน
โดยส่วนตัว เราว่าเนื้อหาทั้งสองส่วนนี้แตกต่างกันไม่น้อยเลย

เนื้อหาส่วนแรก มีชื่อว่า วันวาน ณ ร้านหนังสือโมริซากิ
ร้านหนังสือโมริซากิ เป็นร้านหนังสือเก่าที่ตั้งอยู่ในย่านจิมโบโจดังกล่าว
เจ้าของร้าน เป็นชายวัยน้า หัวยุ่ง เสื้อยับ ที่ชื่อว่าซาโตรุ
เขาสืบทอดร้านแห่งนี้มาจากพ่อและตา

ตัวละครที่เล่าเรื่องในหนังสือเล่มนี้คือหลานสาวของซาโตรุซัง
เธอมีชื่อว่า ทาคาโกะจัง
ทาคาโกะเพิ่งออกจากงานเพราะสุดจะทน
ที่แฟนกำลังจะไปแต่งงานกับแฟนของแฟน (ที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี)
และทั้งหมดนี้ทำงานอยู่ที่เดียวกัน!!

เธอหมดสภาพ หมดกำลังใจ เอาแต่นอนกับนอนตลอดเวลา
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ได้รับโทรศัพท์จากน้าซาโตรุ
น้าชวนให้เธอมาช่วยดูแลร้านหนังสือกะเช้า
ตอบแทนด้วยที่พักฟรี พร้อมสาธารณูปโภคครบครัน
(ท่ามกลางกองหนังสือราวๆ 6000 เล่ม)
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่น้อยสำหรับคนตกงานเช่นเธอ
หลังจากคิดไม่นาน ทาคาโกะก็ตกปากรับคำ

แรกๆ เธอเพียงแค่ย้ายที่นอนซึมกะทือ
จากห้องพักที่เช่าไว้ มาเป็นที่ชั้นบนของร้านหนังสือโมริซากิ
จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง ..

จู่ๆ ชีวิตที่ไม่ได้อ่านหนังสือเลย ก็ถูกปลุกขึ้นด้วยหนังสือหนึ่งเล่ม
จนกว่าจะถึงความตายของหญิงสาวคนหนึ่ง ของมุโร ไซเซ
หลังจากนั้น ทาคาโกะก็อ่านหนังสืออย่างหิวโหย

เวลาเฝ้าร้าน ที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเวลาว่างเกือบทั้งวัน
ถูกละเลียดไปกับการอ่านเล่มแล้วเล่มเล่า ไม่รู้จบ
อ่านจนน่าอิจฉา .. ทั้งๆ ที่เราเองก็มีเวลาอ่านหนังสือเยอะแยะ
แต่ก็ยังอิจฉาคนที่มีเวลาอ่านหนังสือทั้งวันอยู่ดี
เป็นชีวิตที่ดีจริงๆ เลย ^^

แล้วเนื้อเรื่องก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว
จุดเปลี่ยนผ่านของตัวละครเกิดขึ้นเร็วจนตามไม่ทัน
เลยพลอยทำให้เราไม่รู้สึกอินไปด้วย
การผูกโยงพล็อต การโน้มน้าวคนอ่าน ยังทำได้ไม่มากพอ

ตอนถูกบอกเลิก ก็ไม่ได้เอาน้ำสาดหน้า
ตอนไปเอาคืน ก็ไม่ได้ต่อยหน้า
หรือเราอาจจะเสพติดความรุนแรงจากละครมากเกินไป?
ว่าแต่ว่า เรื่องพวกนี้ในชีวิตจริงเขาทำยังไงกันนะ?

จุดที่เราชอบในตอนนี้
คือส่วนที่เกี่ยวกับหนังสือ และร้านหนังสือในย่านจิมโบโจ
แต่ก็เป็นเพราะเราหลงรักย่านนั้นอยู่แล้ว
ถ้าเป็นคนที่ไม่ได้อินกับย่านนั้นเป็นพิเศษ
ก็อาจสัมผัสได้ถึงความพยายาม “ขาย” ย่านนั้นจนเกินเนียน

ในตอนที่สองของเล่ม มีชื่อว่า การกลับมาของโมโมโกะซัง
โมโมโกะซังเป็นภรรยาที่หายไปของน้าซาโตรุ
ในส่วนหลังนี้ เราชอบฉากปีนเขา
ชื่อของมิตาเกะ สะดุดความทรงจำเมื่อครั้งเคยอ่าน ข้างหลังภาพ มากๆ
ถึงกับตั้งใจว่าอยากลองไปสักครั้ง
แต่พอได้ไปญี่ปุ่นเข้าจริงๆ ก็ไม่เคยมีเวลาพอให้มิตาเกะอยู่ดี
ถึงอย่างนั้น การไปเยือนมิตาเกะซ้ำอีกครั้ง
ผ่านหนังสืออีกเล่ม ก็เป็นความรู้สึกที่ดี

โดยรวมของเนื้อหาทั้งสองเล่ม
เราชอบส่วนหลังมากกว่าส่วนแรกค่ะ 🙂

Comments are closed.