เรื่อง คำสารภาพ
ผู้แต่ง มินะโตะ คะนะเอะ
ผู้แปล กนกวรรณ เกตุชัยมาศ
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
เลขมาตรฐานหนังสือ 9789744754066

เมื่อตอนแรกอ่าน เริ่มไปได้สิบกว่าหน้าแรก เราบอกกับตัวเองว่า .. ชั้นเกลียดเรื่องเน้!!!
หนังสืออะไร เปิดมาไม่มีบทบรรยายอะไรเลย
มีแต่ครูสาวพูดพล่ามอยู่คนเดียวตั้งแต่หน้าแรกจนถึงตอนนี้!!
แถมพูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีบรรยายฉาก ไม่มีผู้สนทนาตอบโต้ จิตมากๆ
แต่ก็ยังอ่านต่อไป เพราะกระแสชื่นชมเล่มนี้มาแรงจริงๆ ค่ะ
เราอยากรู้ว่าอะไรคือความดีงามที่ผู้คนเขาพูดถึงกัน ..
ถ้าอยากรู้เหมือนกัน .. มาค่ะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง 🙂

คำพล่ามที่น่าเบื่อของครูสาวคนในตอนแรกที่ว่า
ต้องเป็นความตั้งใจอย่างร้ายกาจของผู้เขียนแน่ๆ เชียว
เพราะเรื่องราวต่อจากนั้นคือความสะพรึงต่อด้านมืดในจิตใจของคนเรา
ตอนเริ่มอ่านคิดว่าครู ‘จิต’ แล้วนะ
แต่หลังจากอ่านจบ เราว่าตัวละครทุกตัวดูโรคจิตไปเสียทั้งหมด

จบจากช่วงแรก อันมีครูสาวพูดอยู่คนเดียวทั้งบทใหญ่ๆ
ผู้เขียนส่งต่อผู้เล่าเรื่องเหมือนการส่งไม้ผลัดในกีฬากรีฑา
เรื่องเล่าเรื่องเดียวกันถูกมองในมุมที่กว้างขึ้นผ่านสายตาตัวละครทีละตัว
มีเพียงผู้อ่านเท่านั้นที่รับรู้ทั้งหมด
ในขณะที่ตัวละครแต่ละตัวมองเห็นเพียงมุมใดมุมหนึ่งจากฝั่งตนเอง
การมองผ่านมุมตัวละครหลายมุมนั้น ทำให้เราเห็นได้ชัดเลยว่า
เมื่อเราคิดแทนคนอื่นไปอย่างหนึ่งนั้น ..
บางทีเจ้าตัวอาจจะไม่ได้คิดเช่นนั้นเลยก็ได้

ในชีวิตจริง .. มุมที่คนเรามองเห็นคนอื่นและตัดสินเขา
ล้วนแต่ถูกมองมาจากจากมุมที่ต่างกัน
มุมมองเหล่านั้นทำให้คนคนเดียวกลายเป็นคนดีก็ได้
หรือเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดก็ได้

ตัวละครในเรื่องนี้ ส่วนมากมักคิดเอง เออเอง และสรุปผลเอง
ไม่มีใครเปิดใจพูดกัน รับฟังกันและกัน
มันแสดงความว้าเหว่ ขาดแคลนและโหยหาความรัก
ชีวิตมนุษย์ไม่ต้องการอะไรมากนักหรอก
ที่ทำความดี ทำความเลว ทำทุกอย่างในการขับเคลื่อนโลกไป
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อได้รับความรักจากใครคนหนึ่งเท่านั้นเอง

การฆาตกรรมนี้เกิดขึ้นจาภูมิหลังของตัวละคร
การพบกันอย่างประจวบเหมาะของตัวละคร และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ถ้าองค์ประกอบใดองค์ประกอบหนึ่งผิดไปจากในเรื่อง
ผลสุดท้ายแล้วเหตุการณ์จะยังคงเป็นแบบนี้หรือเปล่า?
ถ้าหมากตัวใดตัวหนึ่งเดินผิดไปจากนี้ หนังสือเรื่องนี้จะจบแบบนี้หรือเปล่า
ชีวิตของตัวละครแต่ละตัว จะจบแบบนี้หรือเปล่า?
ยังเป็นคำถามให้เราขบคิดหลังอ่านจบ

ผู้เขียนนำเสนอแนวความคิดเรื่องการอยู่รวมกันเป็นสังคมได้โดนมาก
สังคมมนุษย์คือสังคมที่มีการแบ่งพรรคแบ่งพวก มีการเลือกข้าง
มนุษย์ที่ประสบความสำเร็จ คือมนุษย์ผู้ที่เลือกฝ่ายที่ถูกต้องที่สุด
เพื่อที่ตนเองจะได้มีที่ยืนที่ปลอดภัยในสังคม
มนุษย์เราตั้งตนเองเป็นพระเจ้า เป็นผู้พิพากษา อยู่เหนือกว่าคนอื่น ฉลาดกว่าคนอื่น
ตัดสินความผิดให้กับคนที่อยู่ฝ่ายตรงข้าม
เรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงหนังสือเรื่อง  วัยเยาว์อันสิ้นสูญ
และเราว่า คำสารภาพ ทำหน้าที่สื่อสารนั้นได้ดีกว่าหนังสือชื่อดังอีกเล่มที่ว่าเสียอีก

อีกหนึ่งสิ่งที่เรามองเห็นจากหนังสือเล่มนี้ .. คือวิถีที่เราเติบโตมา
ในขณะเล่าเรื่อง .. ผู้เขียนได้แสดงภูมิหลังของ ตัวละครเด็กหลักๆ สองคนในเรื่องนี้
ซึ่งมันไม่ได้บอกเราโต้งๆ หรอกว่า
ถ้าคุณเลี้ยงลูกโดยใช้ความรุนแรง เขาจะโตขึ้นมาเป็นฆาตกร
จิตใจคนเรามันซับซ้อนกว่านั้นมาก
แต่ที่แน่ๆ สิ่งต่างๆ ที่เราได้ประสบพบเจอมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้
ล้วนส่งผลให้เรามีเราเป็นอย่างที่เราเป็นอยู่ในปัจจุบัน
อาจไม่ใช่ร้อยส่วน เพราะอีกครึ่งหนึ่งขึ้นอยู่กับตัวเราจะเลือกเดิน

ปล. แด่ความคาใจ .. รีวิวต่อจากนี้อาจจะ เปิดเผยเนื้อหาส่วนสำคัญ บางส่วนนะคะ

ตอนที่ผู้เขียนยื่นไม้ผลัดส่งต่อให้กับตัวละครที่ถูกลูกตัวเองฆ่า
โดยการเล่าผ่านสมุดบันทึกของผู้เป็นเป็นแม่
มันแสดงให้เห็นถึงมุมมองชีวิตที่บิดเบี้ยวของแม่คนนี้
เด็กที่เติบโตขึ้นมาโดยไม่รู้จักความผิด ย่อมยากที่จะรู้สึกผิด
แต่ก็อย่างที่บอกน่ะแหละ เราไม่สามารถโทษคนเป็นแม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์
และเราก็ไม่สามารถจะโทษใครคนใดได้นอกจากตัวเด็กเอง
นั่นคือสิ่งที่เราคิด .. แต่เด็กเองจะคิดได้อย่างเราหรือเปล่า .. ?
ความรู้สึกหลังอ่านทั้งหมดนี้ยังคงรอการตกตะกอนให้เราขบคิดไปอีกสักระยะ
คืนนี้ต้องเก็บเอาไปฝันแน่เลย!