เรื่อง ห้องส่วนตัว
ผู้แต่ง เวอร์จิเนีย วูลฟ์
ผู้แปล มาลินี แก้วเนตร
สำนักพิมพ์ เคล็ดไทย
เลขมาตรฐานหนังสือ 9789743159244

ยากตอนเริ่มต้นนิดหน่อย
แต่ต่อจากนั้นก็อ่านได้อย่างไหลลื่น
เพียงแต่ว่า มันไม่ใช่หนังสือที่อ่านสนุก
เว้นแต่ว่าเรากำลังสนใจในเรื่องที่ผู้เขียนกำลังเล่าถึง

ทั้งหนังสือเล่ม ก่อนหน้า และคำนำทั้งหลายก่อนเริ่มเรื่อง
ช่วยให้เราได้รู้ล่วงหน้าว่าเรากำลังจะเจอกับอะไร
และเตรียมใจตั้งมือรับ ;P

การเขียนแบบเวอร์จิเนีย วูลฟ์ คือการเขียนแบบกระแสสำนึก
อ่านแล้วก็เหมือนฟังคนพูดไปเรื่อยๆ
สำหรับเรา เรารู้สึกเหมือนว่ากำลังอ่านบทปาฐกถา
ที่เวอร์จิเนีย วูลฟ์ กำลังพูดต่อหน้าทุกคน
ซึ่งในความเป็นจริง มันก็ถือกำเนิดขึ้นมาคล้ายๆ แบบนั้น
มันเเป็นบทปาฐกถาหลายๆ บท นำมาเรียบเรียงใหม่
และไม่ได้ถูกพูดออกมาจากปากของวูลฟ์
แต่ถูกพูดออกมาจากปากของแมรีสักแมรีหนึ่ง

เนื้อหาในเล่ม เริ่มต้นจากการพาเราย้อนกลับไปยังอดีต
เพื่อดูความเกี่ยวพันกันของผู้หญิงกับงานเขียน
หนังสือยังแตกประเด็นกว้างไกลไปถึงบทบาทและสิทธิต่างๆ
ของผู้หญิงในอดีต จวบมาจนถึงปัจจุบัน
(ณ ขณะที่เขียน คือราวปี 19xx ต้นๆ) 

หากบทความนี้กล่าวถึงอีโก้ต่างๆ นานาของเพศชาย
มันก็ถูกมอง (และเขียน) ผ่านแว่นของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยอีโก้เช่นกัน
ในช่วงต้น หนังสือเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ฟาดฟัน ของคนสองฝ่าย
ผ่านการเล่าเรื่องจากคนคนเดียว
ไม่ได้เป็นหนังสือที่จะพูดถึงความเท่าเทียม
แต่เรียกร้องความเหนือกว่า
มันอาจเกิดจากยุคสมัย
ที่ตอนนั้นผู้หญิงคงถูกบีบกดจน คล้ายสปริงที่ถูกบีบ
รอวันที่พวกเธอจะถูกปลดปล่อย และดีดเด้งรุนแรง
เป็นยุคสมัยที่ผู้หญิงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้
เข้าไปใช้ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยไม่ได้
ยังไม่ต้องนับถึงการไม่มีที่นั่งในตำแหน่งการเมืองใดๆ
แค่สิทธิ์จะไปเลือกตั้งยังไม่มี
ไม่มีเงินเก็บเป็นของตนเอง
ไม่มีปากเสียง ไม่มีน้ำหนักควรค่าให้เชื่อถือ
ไม่มีแม้แต่ ห้องส่วนตัว ..
ด้วยปฏิกริยาเช่นสปริงแบบนี้แหละ ที่ทำให้แมรีดีดไปอีกฝั่งอย่างสุดกู่

ในช่วงท้าย ผู้เขียนปลุกเร้าให้ผู้ฟัง (หรือผู้อ่าน) ที่เป็นสตรี
ลุกขึ้นมาเขียนหนังสือ
เขียน แบบที่ไม่ต้องกลัวคำวิจารณ์จากเพศชาย
ไม่ต้องกังวลกรอบหรือขนบใดๆ ที่พวกเขากำหนดไว้ให้

หนังสือเล่มนี้ เดินทางผ่านวันเวลาเนิ่นนาน
นับตั้งแต่นาทีที่มันถูกเขียน ถูกวางจำหน่าย ถูกหยิบมาอ่าน
มันน่าจะเคยปลุกเร้าให้ผู้หญิงหลากยุคหลายสมัย
ตัดสินใจลุกขึ้นมาเขียนหนังสือ
มันอาจจะเป็นแรงบันดาลใจที่ถูกส่งต่อเป็นทอดๆ
และไม่แน่ เราอาจเคยได้อ่านผลพวงของมันมาแล้ว

นึกๆ ดูแล้ว เราก็อยากให้วูลฟ์มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้
ได้เห็นความเป็นไปของผู้หญิงในยุคนี้
ได้อ่านงานเขียนอันหลากหลายเกินจินตนาการ
ของทั้งผู้หญิงและผู้ชายยุคเรา
ได้เห็นเพศทางเลือกที่หลากหลาย
หลายสิ่งหลายอย่างพัฒนามาจากวันนั้น ..
วันที่เธอได้ส่งเสียงเรียกร้องสิทธิให้แก่เรา
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงและแตกต่างไปมาก
ยกเว้นแต่เพียง ..
เรายังคงต้องเปล่งเสียงเรียกร้องสิทธิของตนกันอยู่ ..
ไม่ต่างจากวันวาน