เรื่อง บันทึกคนเดินช้า
ผู้แต่ง เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย
สำนักพิมพ์ แม่ขมองอิ่ม
(มติชนหนุนหลัง)
ราคา 160 บาท

แรกพิมพ์ บันทึกคนเดินช้าถือกำเนิดในมติชนสุดสัปดาห์ หน้า 14
หน้าเดียวกันกับที่เราได้รู้จักบินหลา (พี่จุ้ยและพี่จิกก็ได้ความความคิดให้เราอ่านในหน้าเดียวกันนี้ด้วย)

ตัวหนังสือของเพลงดาบฯ มีรสเหงา .. เพลงดาบเปิดเล่มด้วยความเหงา
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าบันทึกเล่มนี้จะเหงาไปตลอดทั้งเล่ม
บันทึกคนเดินช้า เป็นคอลัมน์จบในตอนคล้ายๆ กับของบินหลา แต่มีความเป็นผู้หญิงมากกว่า
มีความอบอุ่น มีอารมณ์ขันแบบเบาๆ แล้วก็เหงานิดๆ
เป็นความอบอุ่นแบบเจือความเบาๆ ของชีวิต

เพลงดาบฯ เป็นแรงบันดาลใจสีน้ำสำหรับเรา
จากเด็กผู้หญิงที่คะแนนวิชาศิลปะต่ำเตี้ยเรี่ยมีน เริ่มกล้าที่จะจับพู่กันระบายสีนอกห้องเรียนอีกครั้ง
และเขยิบพัฒนามาเรื่อยๆ กลายเป็นศิลปะแขนงอื่นๆ สีอื่นๆ จนกล้าเพ้นท์ผนังในที่สุด
(อย่าเข้าใจผิด ฝีมือไม่ได้ดีขึ้นหรอก แค่มั่นใจมากขึ้น)
ก็ด้วยแรงบันดาลใจเริ่มต้นจากเพลงดาบฯ นี่แหละ

เรื่องเล่าของเพลงดาบฯ เกือบทุกเล่มมีภาพประกอบเป็นสีน้ำและโปสการ์ด
บางทีก็มาควบคู่กัน บางทีก็มาในรูปสมุดบันทึก และทั้งหมด มันมีอิทธิพลต่อเรา ..

หนังสือที่เข้ามาในช่วงวัยรุ่น มีอิทธิพลต่อตัวเรามากกว่าที่เราคิด
บางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่า “แรงบันดาลใจ” แม้ไม่ฮึกเหิมเท่าบินหลา แต่ยั่งยืน เนิบเนียน เป็นไปอย่างช้าๆ
นี่แหละ สิ่งที่ “บันทึกคนเดินช้า” มีต่อเรา