เรื่อง นิ้วสีแดง
ผู้แต่ง ฮิงาชิโนะ เคโงะ
ผู้แปล วงศ์สิริ สังขวาสี มิยาจิ
สำนักพิมพ์ ไดฟุกุ
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786164480247

ในช่วงเวลาเย็นย่ำอันน่าเบื่อ
มาเอะฮาระ อาคิโอะ พนักงานบริษัทวัยใกล้เกษียณ
ยังคงถ่วงเวลาเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ที่ทำงาน
เขาไม่อยากรีบกลับบ้านไปพบกับความน่าเบื่อภายในครอบครัว
ลูกชายวัยรุ่นที่ไม่เชื่อฟัง ภรรยาที่เอาแต่ใจ ขี้บ่น ชวนทะเลาะ
และมารดาชราที่เป็นโรคสมองเสื่อม

แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา .. เร่งให้เขารีบกลับบ้าน
เพื่อไปพบกับศพเด็กผู้หญิงในสวนบ้านของตัวเอง!!

หลังจากพบศพ โทนของเรื่องที่หม่นอยู่ก่อนแล้ว ก็กลับดาร์กลงไปอีกเท่าตัว
ทั้งความกดดัน ทั้งการต่อสู้ภายในระหว่างความถูกต้อง
กับการพยายามที่จะปกป้องรักษาครอบครัว

ภายในเล่ม ผู้เขียนจับประเด็นของสังคมผู้สูงอายุในญี่ปุ่นใส่ลงมาด้วย
ลงรายละเอียดความสัมพันธ์ระหว่างผู้สูงอายุในบ้าน กับคนในครอบครัว
ในความสัมพันธ์แบบพ่อแม่ลูกนั้น
เมื่อรับบทบาทเป็นพ่อแม่ เราพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อลูก
กลับกันเมื่อเรารับบทเป็นลูก พ่อแม่ก็เคยทำเช่นนั้นกับเราเช่นกัน
สิ่งที่เราทำเพื่อลูกนั้นคือความรักความเสียสละอันยิ่งใหญ่
แต่กับสิ่งพ่อแม่ทำให้เรา เรากลับมองไม่เห็นคุณค่า
ไม่รู้สึกรู้สา ทั้งๆ ที่ความรักที่เรามีต่อลูก
ก็คือความรักแบบเดียวกันกับที่พ่อแม่มีต่อเรา

นอกจากเรื่องของความสัมพันธ์ของครอบครัวมาเอะฮาระ
ผู้เขียนยังได้เล่าเรื่องคู่ขนานเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณตำรวจคางะ
ซึ่งเขาเองก็มีปมความหลังที่ไม่เข้าใจกันกับพ่อของเขาเองเช่นกัน
เราได้เห็นปมนี้รางๆ มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายแล้ว
(จากเล่ม ฆาตกรรม หิมะ พระจันทร์ ดอกไม้ )

กับปมฆาตกรรม ผู้เขียนได้เฉลยตัวฆาตกรตั้งแต่ช่วงต้นของเรื่อง
เนื้อหาต่อจากนั้นจึงเป็นพื้นที่ของการคิดหาทางแก้ไขของครอบครัวต้นเหตุ
คนธรรมดาๆ ที่บังเอิญมีคนตายอยู่ในบ้าน
จะวางแผนหาทางแก้ไขปัญหาตรงหน้า
และรักษาครอบครัวที่กำลังจะพังทลายด้วยวิธีใด
และคู่หูตำรวจที่มีสายเลือดเดียวกัน
ที่จำเป็นต้องมาจับคู่ร่วมงานกัน จะไขคดีนี้ออกมาได้อย่างไร

ผู้เขียนถ่ายทอดความรู้สึกของคนที่พยายามจะซุกซ่อนความผิด
ขณะที่พยายามจะโกหกต่อไป ก็รู้สึกทนทุกข์ทรมาน
มีทั้งความรู้สึกที่อยากจะก้าวไปข้างหน้า
และย้อนกลับถอยหลัง ต่อสู้กันอยู่ภายใน

เราเชื่อว่า หลังจากอ่านไปไม่นาน
แฟนเคโงะหลายคนคงจะพอเดาทางของเรื่องนี้ได้
ดังนั้น ฉากที่เรารออ่านเลยก็คือ ตอนที่ฆาตกรถูกจับกุม
ต่อเมื่ออ่านจนถึงตอนนั้นจริงๆ เรากลับพบว่า
ปมที่ผู้เขียนซ่อนเอาไว้ลึกล้ำกว่านั้น .. หักมุมไปกว่าเดิมได้อีก

ฉากจบคดีประจำเล่ม จบเราไว้ด้วยความรู้สึกประมาณหนึ่ง
แต่ฉากจบของเล่มจริงๆ คือประเด็นของคางะกับพ่อต่างหาก
ตอนที่ปิดเล่ม น้ำตาเราไหลพราก
แม้ว่าประเด็นหลักผู้เขียนจะหลอกเราไม่ได้นัก
แต่เราว่าประเด็นรองนี้หลอกเราได้สนิทใจ ..
คนแบบคางะ ก็ต้องมีพ่อแบบทาคามาสะนี่แหละ เหมาะสมแล้ว

ปล. 1 ปีนี้อ่านหนังสือที่มีประเด็นผู้สูงอายุที่เป็นโรคสมองเสื่อมหลายเล่ม
ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจมาก ที่หลายเล่มที่เลือกมาอ่าน พูดในเรื่องเดียวกัน

ปล. 2 ไม่แน่ใจว่าบรรทัดต่อจากนี้สปอยล์หรือเปล่านะ
แต่เป็นความรู้สึกหลังอ่านจบ เลยอยากบันทึกไว้สักหน่อย ..
มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากความว่างเปล่าหรอก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มีที่มาที่ไปทั้งนั้น
จริงๆ แล้ว เราอยากเห็นความคิดความรู้สึกภายในของลูกชาย
มากกว่าแค่ประโยคสุดท้ายที่เขาตะโกนออกมานั้น
ผู้เขียนเพียงใช้ประโยคนั้นเปิดจินตนาการให้คนอ่าน
ปล่อยความรู้สึกที่ว่านั้นเป็นพื้นที่ว่างเอาไว้ให้เราคิดต่อเอง