เรื่อง ความน่าจะเป็น
ผู้แต่ง ปราบดา หยุ่น
สำนักพิมพ์ สุดสัปดาห์
เลขมาตรฐานหนังสือ 9747754096

อ่านหนังสือเล่มนี้ครั้งแรกในวัยเฟรชชี่
มันเป็นอีกอย่างที่ช่วยเบิกเนตร เปิดโลกทัศน์เราในวันนั้น
มันแปลกใหม่ เท่ และน่าประทับใจ

แต่ทั้งๆ ที่ชอบ เรากลับไม่ได้แตะงานของปราบดา หยุ่นอีกเลย
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

กลับมาอ่านอีกครั้งเมื่อวันเวลาผ่านไปเป็นสิบปี
ให้ความรู้สึกเหมือนการอ่านครั้งแรก .. เพราะจำอะไร (แทบ) ไม่ได้เลย

เรื่องสั้นเรื่องแรก .. ชื่อเดียวกับหน้าปก .. ความน่าจะเป็น
อ่านแบบเรื่อยๆ มาเรียงๆ
แต่กลับได้รับความรู้สึก อึ้ง จุก กินใจ ในตอนจบแบบไม่ทันตั้งตัว

เรื่องต่อมา .. ด้วยตาเปล่า
เป็นเรื่องสั้นที่มีเนื้อเรื่องแปลกๆ
อ่านทีแรกน่าสนใจ แต่มางงตอนจบว่าผู้เขียนตั้งใจจะสื่ออะไรกันแน่
ผู้เขียนอาจอยากจะบอกกับเราว่า
ความดีชั่วของเราน่ะ ไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอก
เรารู้ด้วยตัวของเราเองได้ ..

หรือบางที สิ่งที่ผู้เขียนอยากจะบอก อาจไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่อง
แต่แทรกอยู่ในบางส่วนของบทบรรยาย .. ก็เป็นได้?

ตามตาต้องใจ
ก็แปลกๆ ดี เป็นการมองมุมกลับที่ชวนคิดไปอีกแบบ

ที่สำคัญ ถ้าฉากการสอนเลขของครูมดกับเด็กหญิงต้องตาเกิดขึ้นจริง
มันคงเป็นเรื่องเศร้ามาก
ที่ครูคณิตศาสตร์ไม่สามารถสอนให้เด็กเข้าใจ แต่ใช้ท่องจำ

แต่จะว่าไป เรื่องคล้ายๆ แบบนี้ก็เกิดขึ้นในชีวิตจริงบ่อยๆ นะ
เอะอะท่องสูตร ไม่รู้ที่มา
เด็กไทยถึงเกลียดเลขกันค่อนประเทศอย่างนี้

อะไรในอากาศ
ดำเนินเรื่องด้วยตรรกะผิดธรรมชาติสุดกู่ หลุดโลก
ภาษาพูดของตัวละครในเรื่องนี้ มันช่างเป็นภาษาเขียนดีชะมัด
ความขัดแย้ง ผิดที่ผิดทางของภาษา
เป็นความบันเทิงที่โดนใจดี
เหตุการณ์ชวนระทึกในเรื่อง
เลยกลางเป็นเหตุการณ์ตะกุกตะกักตะขิดตะขวงขำๆ

นักเว้นวรรค
ไม่แปลก ถ้าการขึ้นรถเมล์สายเดิมๆ เวลาเดิมๆ ทุกวัน
จะทำให้เราได้พบเจอใครบางคนซ้ำๆ
พล็อตสุดจะโรแมนติก แต่ปราบดาก็ทำให้มันพิลึกในแบบของเขาได้อีก

คงเป็นสไตล์ของปราบดา หยุ่น
ที่จับความพิลึกพิลั่นเข้ามาใส่ในฉากชีวิตธรรมดาได้อย่างหน้าตาเฉย
มีการเล่นคำด้วยอารมณ์ซนๆ ปนอยู่ด้วย
เขาเปลี่ยนเรื่องสั้นธรรมดาให้กลายเป็นเรื่องสั้นแปลกใหม่
ที่มีการเสียดสี มีความจิกกัด แค่พอแสบๆ คันๆ ไม่ได้ตัดสินสังคมรุนแรง
บางที การเว้นวรรคในเรื่องอาจหมายถึงระยะห่างอันเหมาะสม
ระหว่างสองความสัมพันธ์อันแสนโรแมนติกนี้ก็ได้?

เหตุการณ์ซ้ำเล่า
เส้นสายโยงใยอีรุงตุงนังของมนุษย์เมือง
ที่เชื่อมโยงกันเอาไว้ด้วยกิเลส .. รัก โลภ โกรธ หลง
เป็นเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร
แต่เราชอบตอนนี้นะ
ชอบการเล่นเรื่องวัฏจักรของคน ..

กรมอุตุนิยมวิทยา
เรื่องสั้นว่าด้วยเหตุรถชน และคลื่นวิทยุวัยรุ่นสถานีหนึ่ง
เล่าสนุก อ่านเพลิน น่าติดตาม
แต่จบเรื่องไปแบบ ‘ห๊ะ!? แบบนี้ก็ได้เหรอ!!’

บรรยากาศเป็นกันเอง
สถานการณ์ไม่ธรรมดาสุดกู่
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นตัวอย่างเลยก็ว่าได้ สำหรับนักเขียนหัดใหม่
ในแง่ที่ว่า ไม่ว่าวัตถุดิบจะเป็นอะไร หรือตั้งต้นที่ไหน
อะไรเราก็สามารถนำมาเขียนเป็นเรื่องสั้นได้ .. แค่เติมจินตนาการ

“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
ทว่าตะกอนมิได้อยู่ที่นั่น เขาอยู่ที่นี่”

อุปกรณ์ประกอบฉาก
ปราบดาล้อเลียนเบื้องหลังฉากละครแง่งอนฉากหนึ่ง
เสียดสีกองถ่ายแบบขำลึก
ข้อดีคือน่าจะสร้างแรงบันดาลใจ
แนวนอกกรอบ แหวกขนบให้คนอ่านบางคน
แปลกๆ ดี คล้ายๆ เรื่องสั้นแนวทดลอง

ตื้น-ลึก หนา-บาง
เป็นอีกแนวเรื่องสั้นแหวกขนบที่ไม่ซ้ำกับเรื่องอื่นๆ ก่อนหน้า
ก่อกำเนิดจากการเล่นคำ
แล้วใส่แนวคิดสร้างสรรค์ให้กับคำธรรมดาๆ
กลายเป็นเรื่องสั้นรสชาติแปลกๆ อีกเรื่องหนึ่ง

นอกจากความแปลกของการเล่าเรื่อง
เนื้อหาของมันยังได้ซ่อนแง่คิดบางอย่าง
เกี่ยวกับสัจธรรมของมนุษย์โลก เอาไว้อย่างน่าสนใจด้วย
เสียดายแต่มันจบห้วนๆ ไปหน่อย
เป็นเรื่องสั้นเพื่อจุดประกาย แต่ไม่ได้สานต่อให้ลึกซึ้งพอ

คนนอนคม
เรื่องมันเริ่มขึ้นจากชายหนุ่มนาม ‘นาที’
เขาตื่นขึ้นมาตอนเช้า
แล้วพบว่ากระดุมเสื้อขาดติดต่อกันมาสามวันแล้ว
เป็นอีกครั้งที่ปราบดาเล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้ให้กลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้

มารุตมองทะเล
เรื่องนี้ ปราบดาจับตัวละครมาบริภาษคนเขียน
เป็นเรื่องสั้นไอเดียบรรเจิด
ชวนให้อุทานว่า ‘คิดได้ไงเนี่ยะ?’

ภาพรวมของ ความน่าจะเป็น สำหรับเรานั้น
มันเป็นเรื่องสั้นที่มีภาษาดี มีอารมณ์ขัน (เชิงเสียดสี) ช่างคิด
สร้างภาพในจินตนาการคนอ่านได้ดี

ถ้าให้เราจัด หนังสือเล่มนี้ลงในหมวดใดหมวดหนึ่งของห้องสมุดสมมติสักแห่ง
(จริงๆ ก็เป็นห้องสมุดที่มีอยู่จริงในบ้านเราเองนี่แหละ)
คงจะขอจัดไว้ในหมวด ‘อ่านก็ได้ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร’

เรื่องสั้นเรื่องแรกๆ ของหนังสือเล่มนี้ .. มันก็สนุกดี
แต่เรื่องแนวเดียวกันดาหน้ามาเป็นชุด
บางทีก็เฝือ ..

บางที นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไม ..
เมื่อครั้งที่เราอ่านเล่มนี้เป็นครั้งแรกเมื่อวัยรุ่น
เราจึงเปิดเล่มนี้ด้วยความประทับใจ
และจบเล่มลงไปด้วยการไม่อ่านงานของปราบดาอีกเลย