เรื่อง กล่องจำลองฝัน
ผู้แต่ง โอตสึ อิจิ
ผู้แปล พรพิรุณ กิจสมเจตน์
สำนักพิมพ์ Talent 1
ราคา 235 บาท

คำนำในกล่องจำลองฝันเล่มนี้บอกกับเราว่า
เรื่องสั้นเหล่านี้เป็นเรื่องสั้นที่โอตสึ อิจิ คัดเลือกมาจาก
เหล่าเรื่องสั้นที่เปิดโอกาสให้คนอ่านส่งเรื่องสั้นของตัวเองเข้าไป
เรื่องที่ผ่านการคัดเลือก โอตสึกจะนำพล็อตมาแต่งใหม่อีกครั้ง
ฮ้า .. นักเขียนทำแบบนี้ได้ด้วย แถมในเล่มนี้ก็ไม่เห็นลงชื่อคนแต่งที่เป็นต้นฉบับไว้เลย
แต่ในคำนำบอกว่า โอตสึลงเนื้อหาระหว่างสองเรื่องเทียบกันให้คนอ่านได้อ่านกันจะจะไปเลย
คาดว่า คงเป็นหนังสือเวอร์ชั่นญี่ปุ่น หรือไม่ก็ในเว็บของโอตสึเอง? ไม่แน่ใจ

เอาเป็นว่า เรื่องสั้นในเล่มนี้เป็นเรื่องราวที่โอตสึช้อปปิ้งมาจากตลาดเรื่องสั้นทางบ้านละกัน
และไม่รู้ว่าเพราะรู้แบบนี้ก่อนแล้วหรือเปล่า
เราเลยออกจะรู้สึกว่าเรื่องสั้นในเล่มนี้ลดทอนความเป็นโอตสึ อิจิลง
มีความดาร์ก หม่น เศร้า น้อยลง แต่ตัวละครยังเป็นคนที่ไม่เป็นที่ต้องการของสังคมเช่นเคย
แถมเนื้อเรื่องยังความรู้สึกอุ่นๆ กรุ่นๆ อยู่เหมือนเดิม .. แต่ก็ยังอดคิดถึงแนวเดิมไม่ได้นะ

เรื่องสั้นเรื่องแรก วิธีเพาะพันธุ์นักเขียน
โอตสึหลอกเราค่ะ อ่านทีแรก นึกว่าเป็นเรื่องที่โอตสึเล่าถึงอดีต ที่มาที่ไปที่มาเป็นนักเขียน
อ่านไปอ่านมา ถึงรู้ว่าอ้าว นี่มันเรื่องสั้นเรื่องแรกนี่นา หาใช่คำนำ บทนำอย่างที่คิดไม่ .. ถึงว่า!
(แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ว่ามีความจริงปนอยู่บ้างนิดหน่อยนะ มโนเองเอง ;P)

เรื่องต่อมา .. ไปร้านสะดวกซื้อกันเถอะ!
เรื่องนี้ผาดโผนกว่าโอตสึเวอร์ชั่นปกตินิดหน่อย
ว่าด้วยเรื่องของความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดระหว่างโจรปล้นมินิมาร์ทยามดึก
กับเด็กเฝ้าร้านไร้แก่นสารคนหนึ่ง .. และแน่นอน เรื่องสั้นของโอตสึ มีหักมุมค่ะ ;P

ตอนที่สาม มีชื่อตอนว่า ฉนวนหุ้มใจ วัยกำลังฝัน
ในตอนนี้เป็นเรื่องของ “ผม” ผู้เป็นน้องชายของชิโอเนะ (หญิงสาวผู้อ่านหนังสือแล้วหยุดไม่ได้)
ซึ่งก็คือ “ผม” คนเดียวกับ “ผม” ที่โอตสึหลอกเราว่าเป็นตัวเองในตอนแรกนั่นเอง (งงมั๊ย)
“ผม” คนนี้อยู่ในช่วงวัยกระหว่างชั้นประถมกับช่วงที่โตเป็นนักเขียนนิยายแล้วในตอนแรก
“ผม” ในตอนนี้ เพิ่งจะขึ้นเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายได้ไม่นาน

เรื่องสั้นตอนนี้ของโอตสึ ไม่เหงา ไม่หม่น ไม่ดาร์ก ไม่โรคจิตเหมือนทุกที
มันอบอุ่น .. เป็นความอบอุ่นสไตล์ที่พบได้ในหนังญี่ปุ่นทั่วไป
แต่พอมาอยู่ในเรื่องสั้นของโอตสึ มันก็ได้รสชาติแปลกๆ ดี

ตอนที่สี่ วันเดอร์แลนด์ แดนพิศวง
พอบ่นว่าไม่โรคจิต โรคจิตก็มาทีเดียว
ตอนที่สี่นี้เป็นตอนที่ว่าด้วย “ฉัน” ที่เป็นโรคจิต
เนื้อหาเกี่ยวข้องกับ ฉัน ผม กุญแจ และศพ
แน่นอน ต้องมีชิโอเนะด้วย ตั้งแต่อ่านมา ทุกตอนเกี่ยวพันกันทั้งหมด
และเกี่ยวพันกับชิโอเนะเป็นพิเศษ เธอคนนี้ต้องเป็นตัวละครที่โอตสึชอบมากแน่ๆ เลย

อ่านไปอ่านมา ก็ชักจะนึกภาพได้ว่า
เรื่องราวทั้งหมดทุกตอนในเล่มนี้ คงจะเกิดขึ้นในเมืองเมืองเดียวกันนี่แหละ
(เมืองบุนเซ็นจิ โตเกียว)
ตัวละครทุกตัวในแต่ละตอนต่างเดินสวนกันไปมา
แล้วผลัดกันมาเล่าเรื่องของตนในตอนของตัวเอง

สิ่งที่เราสันนิษฐาน ยืนยันได้ในตอนต่อๆ มานี่เอง
ตอนที่ห้า ธงแห่งอาณาจักร
เป็นตอนของ โอโนะ ซานาเอะ นักเรียนม.ปลายที่โดดเรียน
และเผลอปีนเข้าไปนอนหลับในท้ายรถของคนไม่รู้จัก
ตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็ได้พบกับอาณาจักรที่มีแต่เด็กๆ
พวกเด็กๆ เหล่านี้ รวมตัวกันเพื่อจะปฏิวัติอาณาจักรของผู้ใหญ่
ในตอนนี้ มีกุญแจสีเงินเป็นตัวเชื่อมเรื่องราวของตอนเข้ากับตอนอื่นๆ ในเล่มอีกด้วย

ในตอนสุดท้าย .. รอยเท้าสีขาว เป็นตอนที่เจ๋งที่สุดในเล่ม
มันเป็นความโรแมนติคแบบลึกลับ เอาสองเรื่องคนละแนวมาผสานกันได้อย่างลงตัว
เรื่องราวของโลกคู่ขนาน คนสองคนที่ไม่เคยได้พบหน้ากัน
แต่ได้ใช้เวลาที่เหงา เศร้า และว่างเปล่า มาทำให้สิ่งที่น่าจดจำที่สุดในช่วงวันหยุดปีใหม่
ตอนนี้เป็นตอนที่เราชอบมากที่สุดในเล่มค่ะ (ตอนอื่นค่อนข้างเฉยๆ จริงๆ)

จุดเด่นอย่างหนึ่งในหนังสือเรื่องนี้ก็คือ ความเชื่อมต่อของสถานที่
อันโยงมาได้จากตัวละครตัวหนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษ
เกือบทุกตอน ตัวละครตัวใดตัวหนึ่งจะต้องรู้จัก เคยเห็น หรือเล่าถึง ตัวละครตัวหนึ่งที่มีชื่อว่าชิโอเนะ
ชิโอเนะ เป็นหญิงสาวผู้ที่อ่านหนังสือแล้วหยุดไม่ได้
ต้องอ่านต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ถ้านั่งรถเมล์อยู่ก็จะนั่งเลยป้าย
ถ้าลงรถเมล์แล้ว ก็จะนั่งอยู่ที่ป้ายจนกว่าจะอ่านจบ ไม่หวั่นแม้ว่าอากาศจะหนาวแค่ไหน
บางทีก็เดินอ่านจนเกือบจะโดนรถชน (หรือโดนไปแล้วหว่า?)
แถมยังมีวีรกรรมเป็นที่เลื่องลือในหลายๆ ตอน เป็นยอดหญิงที่เด็ดจริงๆ

ถึงแม้หนังสือเล่มนี้จะมีกลิ่นอายแตกต่างไปจากเรื่องของโอตสึ อิจิ โดยทั่วไป
แต่ความเกี่ยวพัน เชื่อมต่อกันเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเนื้อหาแต่ละตอนพวกนี้
ก็เป็นเสน่ห์ของหนังสือเล่มนี้ เป็นเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้หนังสือน่ารักขึ้นค่ะ