เรื่อง จากเชียงรุ้งถึงฮอยอันผู้แต่ง สมพงษ์ งามแสงรัตน์สำนักพิมพ์ สุดสัปดาห์(สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์)เลขมาตรฐานหนังสือ 9749702115 จากเชียงรุ้งถึงฮอยอัน เป็นหนังสือเล่าเรื่องการเดินทางท่องเที่ยวด้วยตัวเองเพียงคนเดียวของผู้เขียนเริ่มต้นการเดินทางโดยรถทัวร์จากหมอชิต ไปสุดทางที่เชียงของข้ามฝั่งไปลาวเป็นจุดเริ่มต้นเพื่อจะไปจีนโดยมีเป้าหมายเป็นสถานที่ต่างๆ รวม 3 ประเทศเริ่มต้นที่จีนคือ เชียงรุ้ง, คุนหมิง, ต้าหลี่, เจี้ยนชวน, ลี่เจียง และจงเตี้ยนหรือแชงกรีลา, แล้ววกเข้าเวียดนาม เยือนฮานอย, เว้, และฮอยอันปิดท้ายด้วยสวันเขตเป็นทางผ่านกลับไทย จากเชียงรุ้งถึงฮอยอัน  เป็นหนังสือเล่าเรื่องการท่องเที่ยวที่น่าอิจฉามากคือผู้เขียนมีแผนเพียงคร่าวๆ จากนั้นเกิดถูกใจที่ไหนก็แวะพัก แวะดูไปเรื่อยเที่ยวเดินดูบ้านเรือน ดูชุมชน ดูชีวิตผู้คนตามใจชอบเดินทางไปด้วย วาดรูปไปด้วย(ภาพประกอบทั้งหมดให้เล่มเป็นฝีมือของผู้เขียนเอง)มีเวลาเป็นเดือน เงินทองก็ใช้ไม่ค่อยเปลืองเท่าไร(ในยุคสิบกว่าปีก่อนล่วงมาแล้วนะ หนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ พ.ศ. 2548)มาถึงวันนี้ อะไรๆ ก็คงเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็น่าตามรอยอยู่ดีไม่เคยนึกอยากเที่ยวเมืองจีนมากขนาดนี้มาก่อนเลย สำนวนการเล่าเรื่องสนุกออกรสชาติ ผสมอารมณ์ขันเมื่อเจอปัญหาระหว่างเดินทาง ก็มองว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ ขำๆ กับมันไปทำให้หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านแล้วอารมณ์ดีอีกเล่มหนึ่งไม่ใช่ในแง่ที่มันตลก แต่เป็นแง่มุมของคนที่มองโลกในแง่ดีไม่เคร่งครัดเคร่งเครียดกับอะไรไปเสียหมด เมื่ออ่านจบ เราสัญญากับตัวเองเอาไว้เลยว่าถ้าจะไปเที่ยวจีนหรือเวียดนามเมื่อไรจะหยิบเล่มนี้มาอ่านอีกรอบแน่ๆ เพื่อทบทวนที่ที่อยากไปให้นั้นให้ขึ้นใจจะได้ไม่ลืมจับมันมาใส่ในแผนเที่ยวด้วย!!

เรื่อง ความน่าจะเป็น ผู้แต่ง ปราบดา หยุ่น สำนักพิมพ์ สุดสัปดาห์ เลขมาตรฐานหนังสือ 9747754096 อ่านหนังสือเล่มนี้ครั้งแรกในวัยเฟรชชี่ มันเป็นอีกอย่างที่ช่วยเบิกเนตร เปิดโลกทัศน์เราในวันนั้น มันแปลกใหม่ เท่ และน่าประทับใจ แต่ทั้งๆ ที่ชอบ เรากลับไม่ได้แตะงานของปราบดา หยุ่นอีกเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน กลับมาอ่านอีกครั้งเมื่อวันเวลาผ่านไปเป็นสิบปี ให้ความรู้สึกเหมือนการอ่านครั้งแรก .. เพราะจำอะไร (แทบ) ไม่ได้เลย เรื่องสั้นเรื่องแรก .. ชื่อเดียวกับหน้าปก .. ความน่าจะเป็น อ่านแบบเรื่อยๆ มาเรียงๆ แต่กลับได้รับความรู้สึก อึ้ง จุก กินใจ ในตอนจบแบบไม่ทันตั้งตัว เรื่องต่อมา .. ด้วยตาเปล่า เป็นเรื่องสั้นที่มีเนื้อเรื่องแปลกๆ อ่านทีแรกน่าสนใจ แต่มางงตอนจบว่าผู้เขียนตั้งใจจะสื่ออะไรกันแน่ ผู้เขียนอาจอยากจะบอกกับเราว่า ความดีชั่วของเราน่ะ ไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอก เรารู้ด้วยตัวของเราเองได้ .. หรือบางที สิ่งที่ผู้เขียนอยากจะบอก อาจไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่อง[…]