เรื่อง เยิรเงาสลัว
ผู้แต่ง จุนอิชิโร ทานิซากิ
ผู้แปล สุวรรณา วงศ์ไวศยวรรณ
สำนักพิมพ์ openbooks
ราคา 185 บาท

ฉบับพิมพ์ครั้งนี้เป็นเล่มที่จัดหน้าเพื่อคนแก่โดยเฉพาะ ;P
ช่องว่างระหว่างตัวหนังสือ และช่องว่างระหว่างบรรทัด เว้นว่างสบายๆ
และเมื่อได้อ่าน ยิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีก .. นี่มันเรื่องเล่าของคุณปู่ชัดๆ!!
เมื่อเริ่มอ่าน เราเห็นภาพคนเขียนเป็นภาพคุณปู่ผู้หัวโบราณและขี้บ่น
ในพล็อตละครแนวครอบครัวสุขสันต์ 🙂

ในคราแรก เราคาดหวังจากหนังสือเล่มนี้มากกว่าที่มันเป็นอยู่
เปิดเล่มมาด้วยเรื่องของห้องสุขาและเครื่องสุขภัณฑ์
รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
ด้วยคาดการณ์ว่าเรื่องราวความละมุนละม่อมของญี่ปุ่น
น่าจะเป็นความเรียบง่ายและโอนอ่อนผ่อนตามธรรมชาติ
แต่การพยายามยึดติดกับความละมุนละไมครั้งเก่าแก่
โดยที่ต้องใช้เงินทองไปมากมายเพื่อเนรมิตห้องน้ำให้ได้ดั่งใจนั้น
มันช่างดูเกินเหตุจริงๆ
ศิลปะโดยแท้ไม่น่าจะผันแปรกับเงินทอง
หากต้องใช้เงินเพื่อให้ได้ความงาม
สิ่งนั้นน่าจะไม่ใช่ศิลปะ แต่เป็นความพยายามจะ ‘ศิลปะ’!!

อ่านอย่างนี้อย่าเพิ่งเข้าใจว่าเราไม่ชอบหนังสือเล่มนี้
หนังสือเล่มนี้มีทั้งสิ่งที่เราชอบมาก และไม่ชอบมาก
ปะปนกันอยู่อย่างแยกไม่ออก ตัดสินไม่ได้ว่าควรโอนเอนไปยังฝ่ายใด
ส่วนที่ไม่ชอบ คือบางส่วนที่ทำให้รู้สึกว่า ..
มันละเมียดละไม ชุบชูจิตใจ .. จนสุดโต่ง?
มีความชาตินิยมสูงมาก
หลายช่วงที่อ่าน แอบอุทานในใจว่า ‘อะไรจะขนาดนั้น’

แต่ส่วนที่ชอบ
เป็นความเห็นด้วยอย่างยิ่งกับผู้เขียน
เพราะลึกๆ แล้ว เราก็เคยแอบคิดอยู่เงียบๆ คนเดียวว่า
อยากให้เมืองไทยอยู่รอดปลอดภัยจากเทคโนโลยีตะวันตก
เจริญช้าๆ ล้าหลังอย่างสงบ
รอวันเติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไปเมื่อถึงเวลา
ไม่ใช่โตพรวดๆ เป็นโดนสารเร่งอย่างทุกวันนี้