อ่านแล้วเล่า

เด็กชายชาวนา

เรื่อง เด็กชายชาวนา
หนังสือชุดบ้านเล็ก เล่มที่ 3

ผู้แต่ง ลอร่า อิงกัลล์ส ไวล์เดอร์
ผู้แปล สุคนธรส
สำนักพิมพ์ แพรวเยาวชน
เลขมาตรฐานหนังสือ 974980421x

ผู้เขียนเล่าเรื่องของลอร่ามา 2 เล่มเต็มๆ
พอมาถึงเล่มที่ 3 ก็เลยวกมาเปิดตัว (ว่าที่) สามีในวัยที่ยังเป็นเด็กชายกันบ้าง
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทางภาคเหนือของรัฐนิวยอร์ก
ผู้เขียนเปิดเรื่องขึ้นในฤดูหนาว
และฤดูหนาวที่เมืองนี้ หนาวถึง -40 องศา (เซลเซียส!?)
จากนั้นก็เล่าวนเวียนต่อไปเรื่อยๆ จนครบสี่ฤดูกาลเช่นเดียวกัน

ครอบครัวนี้ประกอบกันไปด้วย 4 พี่น้อง
คือรอแยล อิไลซาเจน อลิส และแอลแมนโซคนสุดท้อง
แอลแมนโซ คนเล็กสุดนี้เอง คือบุคคลที่เราจะติดตามเรื่องราวของเขากัน

แอลแมนโซเพิ่งอายุย่างเก้าขวบ และกำลังจะไปโรงเรียนเป็นปีแรก
เขาเป็นเด็กชายที่อยากจะโตเร็วๆ
เขากินเยอะ ทำงานเยอะ
พยายามที่จะช่วยงานพ่อทุกอย่าง แม้ว่าบางอย่างจะยังไม่ได้รับอนุญาตให้ช่วย
เขาชอบทำงานกับพ่อมากกว่าไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน ..
เป็นยุคสมัยที่ถือว่าการทำงานในชีวิตจริงก็เป็นการเรียนอย่างหนึ่งเหมือนกัน

เมื่อผู้เขียนมาเล่าเรื่องของแอลแมนโซ
ตัวละครก็เปลี่ยนไป บรรยากาศก็เปลี่ยนไปราวกับคนละเรื่องกับบ้านเล็กฯ เลยทีเดียว
การอ่าน เด็กชายชาวนา ทำให้เรารู้สึกเหมือนกลับไปอ่านบ้านเล็กฯ เล่มแรกอีกครั้ง
ผู้เขียนบอกเล่ากิจวัตรต่างๆ ของแอลแมนโซ เหมือนที่เคยเล่าถึงลอร่า
ต่างกันนิดหน่อยที่ครอบครัวของแอลแมนโซมีฐานะ
พ่อของเขาเป็นคนสำคัญของสังคม
บ้านเรือนเป็นหลักเป็นแหล่งกว่า และเด็กๆ เริ่มไปโรงเรียนกันแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังต้องช่วยพ่อแม่ทำงานอันมากมายไม่รู้จบ
แม้จะเป็นคนมีฐานะ แต่พ่อแม่ของแอลแมนโซก็ต้องทำอะไรเองทุกอย่าง
พวกเขาขยันและมีงานให้ทำอยู่ไม่ขาดมือ

แอลแมนโซและพี่ๆ ต้องทำความสะอาดโรงนา
ดูแลคอกม้า (แต่ห้ามยุ่งเกี่ยวกับม้า) ดูแลคอกวัวและแกะ
รีดนมแม่วัวตัวที่เชื่องแล้ว
ออกไปหาน้ำหวานจากต้นเมเปิลกับพ่อ
ช่วยพ่อไถคราด ปลูกมันฝรั่ง ปลูกข้าวสาลี ข้าวโอ๊ต ข้าวไรย์
ปลูกถั่ว ปลูกแครอท ปลูกข้าวโพด
ไปตลอดจนถึงการเก็บเกี่ยวและขายหรือแปรรูป ฯลฯ
ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นงานหนัก แต่เป็นอิสระ และเป็นไทแก่ตัวอย่างที่สุด

เราอ่านรีวิวมาหลายแห่ง และทุกแห่งมักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเล่มนี้สนุกที่สุด
อ่านตอนแรกๆ ไม่เข้าใจเอาจริงๆ ว่าทำไมใครๆ ถึงบอกอย่างนั้น
เพราะอันที่จริงมันก็คล้ายๆ บ้านเล็กฯ เล่มแรกอยู่หน่อยๆ
แค่กลับมุมเล่าจากฝ่ายหญิงมาเป็นฝ่ายชาย
เรื่องราวก็จะสนุกในแบบของเด็กผู้ชายมากขึ้นหน่อย
และมีแง่มุมที่แปลกแตกต่างออกไปบ้างในรายละเอียด
แต่มันก็แค่นั้น ไม่เห็นสนุกเกินกว่าเล่มอื่นๆ ตรงไหนเลย  ..

จวบจนกระทั่งอ่านมาถึงในตอนท้ายๆ นั้นแหละ
เด็กชายชาวนาแอลแมนโซค่อยๆ เติบโตขึ้นทีละน้อย
มีความรับผิดชอบ ความรักและความชอบในทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็น
เขาชอบช่วยพ่อทำงานอยู่กับบ้าน ชอบแบ่งเบาภาระของพ่อ
โดยเฉพาะเมื่อพี่ๆ ต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำ
และที่บ้านเหลือเพียงแต่เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักในการช่วยพ่อทำงาน

ตอนท้ายๆ นั่นแหละที่สนุกขึ้นทีละน้อยอย่างที่เราไม่รู้สึกตัว
โดยเฉพาะตอนจบ มันน่ารักมาก แม้ว่าเราจะรู้และรอคอยตอนจบแบบนี้อยู่แล้ว
ไม่มีอะไรหักมุม แต่มันก็เป็นตอนจบที่ทำให้อิ่มเอม และยิ้มกว้างออกมาได้จริงๆ

ปล. ชอบเป็นพิเศษอีกตอนที่เล่าเรื่องสุนัขประหลาดด้วยค่ะ 🙂

Comments are closed.