อ่านแล้วเล่า

สวามีจงชัง

77-1 สวามีจงชัง

เรื่อง สวามีจงชัง
ผู้แต่ง วิภาภรณ์
สำนักพิมพ์ บำรุงสาส์น
ราคา 70 บาท

เทียบกันจะจะระหว่างนิยายสองเรื่องของผู้เขียนคนเดียวกัน
หัวใจที่มางเมิน (วิภาภรณ์เขียนด้วยนามปากกา ‘เวฬุรี’ ) กับสวามีจงชังเล่มนี้
นิยายสองเรื่องมีความคล้ายคลึงกันอยู่หลายจุด
เน้นหนักในส่วนเค้าโครงเรื่อง แม้กระทั่งในตอนจบ ผู้เขียนก็ยังทิ้งปมปัญหารอความคลี่คลายเอาไว้คล้ายกัน
แต่สวามีจงชังคือส่วนขยาย และมีรายละเอียดที่มากกว่า ทำให้แตกต่างออกไป และสนุกกว่าเดิม

ว่ากันว่านักเขียนมักจะเขียนถ่ายทอดบางสิ่งบางอย่างที่ลอยวนเวียนอยู่รอบๆ ตัว
การเขียน บางทีก็เป็นการระบายความรู้สึกเหล่านั้น …

สวามีจงชัง เป็นเรื่องราวของคู่สมรสข้าวใหม่ปลามันคู่หนึ่ง
เป็นคู่สมรสที่ออกจะดูแปลก (และแปลกมากขึ้นไปอีก เมื่อมาดูกันด้วยค่านิยมยุคนี้)
วรฤทธิ์ ชายหนุ่มครอบครัวมีสกุลผู้เคยหลงรักรุ่นน้องนักศึกษาที่ชื่อเพิร์ลมานานปี
วันหนึ่งเมื่อเขาอกหักอย่างรุนแรง เพราะเธอไปแต่งงานใหม่กับมหาเศรษฐีผู้หนึ่ง
เขาก็เศร้าโศกเสียใจ และทำร้ายตัวเองด้วยการหมกตัวเองอยู่กับสุรา
ในความเศร้าเสียใจนี้เอง ผู้หญิงคนหนึ่งมองเห็นและให้สงสารอยู่ห่างๆ
แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก เมื่อวรฤทธิ์ตกปากขอแต่งงานเธอไปแบบส่งๆ
แรงสงสารก็ส่งให้เธอตกปากรับคำอย่างง่ายดาย และนั่นคือที่มาของวิวาห์อันแสนเศร้านี้

ชีวิตหลังแต่งงานของวัลย์ลดาเริ่มต้นด้วยความทุกข์ตรม
วรฤทธิ์โทษเธอว่าใจง่าย เขาขอเพียงครั้งเดียวกลับตกปากรับคำโดยง่าย (อะไรฟระ!!)
ในขณะที่เพิร์ลรักแรกของเขายังคงสูงส่ง แม้เธอจะแต่งงานไปแล้วกับคนอื่น (โคตระสองมาตรฐานอ่ะ)
เขาก่นด่าภรรยาตัวเองต่างๆ นานา หาทุกวิธีทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ
ยังคงกินเหล้าเมาหัวราน้ำ แม้เธอเพียรดูแลอย่างดีแต่เขาก็ไม่เคยเห็นค่า
จนแม้มีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน ชีวิตสมรสก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนี้
โชคของวัลย์ลดายังดี ที่แม่สามีและน้องสามียังดี เห็นอกเห็นใจและคอยปัดเป่าทุกข์นั้นบ้าง

ส่วนเพิร์ลเล่า ชีวิตลูกเมียน้อยของเธอทำให้แม่เป็นผู้ผลักดันลูกสาวให้ได้ดีทุกอย่าง
เธอเองก็มีใจทะเยอทะยานไม่ต่างจากแม่
เธอทิ้งวรฤทธิไปแต่งงานกับคนที่รวยกว่าหลายร้อยหลายพันเท่า
เพื่อแลกกับการที่เธอจะได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด เหนือกว่าใครทุกคนที่เคยเหยียบย่ำเธอ

77-3 สวามีจงชัง

ยังคงมีความจริงของชีวิตมนุษย์แทรกในนิยายเสมอ
ชีวิตของหญิงสาวที่สวยที่สุด โชคดีที่สุด ที่ได้สมรสกับชายผู้ร่ำรวยมหาศาล
เป็นที่น่าอิจฉาของใครต่อใครที่ได้พบเจอ
ฉากหลัง เพิร์ลกำลังร้องไห้ …
สามีที่รวย ไม่ได้แปลว่าดี ความกักขละของเขาสร้างความเจ็บช้ำให้เพิร์ลเสมอ
เปล่าเลย เขาไม่ได้ลงมือทำร้ายเธอ แต่ความหยาบในนิสัย
และการแต่งงานด้วยต่างฝ่ายต่างหวังผลของกันและกัน
ทำให้ชีวิตสมรสของเพิร์ลก็ทุกข์ทรมานไปไม่น้อยกว่าวัลย์ลดาเลย

77-2 สวามีจงชัง

แล้วชีวิตของผู้หญิงสองคน ก็ต่างทุกข์ตรมในชีวิตสมรสไปทั้งคู่
คนหนึ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำ ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นผู้กระทำ
และก็หาใครมีความสุขไม่ได้

77-4 สวามีจงชัง 77-5 สวามีจงชัง

ว่ากันว่า คนเราเมื่อเจ็บจนสุดจะทนแล้ว สุดท้ายเธอผู้นั้นก็เลิกทนเอาจริงๆ
ในวันที่วรฤทธิ์ดูถูกวัลย์ลดาจนถึงที่สุด เธอก็เลิกแคร์เขา เลิกใส่ใจในทุกสิ่งที่เป็นเขา
และนั่น .. เธอเริ่มเป็นไทแก่ตัว

77-6 สวามีจงชัง 77-7 สวามีจงชัง 77-8 สวามีจงชัง

การพบกันครั้งแรกและครั้งต่อมาของเพิร์ลและวัลย์ลดาออกจะแปลกๆ อย่างที่เราไม่ค่อยพบในนิยายเล่มไหน
เมื่อภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายได้พบกับคนรักเก่าของสามี
คนที่เขาไม่เคยลืม แถมยังยกย่องเชิดชู นำหญิงคนนั้นมาเปรียบเทียบทับถมให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจเสมอๆ
ฉากพบกันของคนสองคน ในเวลาที่เพิร์ลไม่รู้ว่าวัลย์ลดาคือใคร แต่ฝ่ายวัลย์ลดารู้เต็มอก
เธอกลับมีใจเป็นธรรมพอที่จะเข้าใจเพิร์ล

77-9 สวามีจงชัง

อดคิดนิดๆ ไม่ได้ว่าผู้เขียนเป็นเฟมินิสต์ด้วยซ้ำ
จังหวะการพบกันระหว่าง ‘เมียหลวง’ กับผู้ที่ทำท่าจะสมัครครองตำแหน่งมือที่ 3 นั้นจึงราบรื่นและเป็นมิตรผิดคาด

77-10 สวามีจงชัง

โดยรวมๆ แล้ว นิยายเรื่องนี้เล่าระบายด้วยสำนวนเริ่ดรื่นหู (จริงๆ อ่านในใจอ่ะ)
ตั้งแต่อ่านนิยายของวิภาภรณ์มา เราชอบเรื่องนี้มากที่สุด มันมีจิตวิญญาณ มีความรู้สึก
ตัวละครมีมิติ มีความคมชัด
คนที่ถูกมองเป็นตัวร้าย ก็ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายไหนเป็นคนมอง และมองจากมุมใด
แม้คนเดียวกันเป็นฝ่ายมอง แต่ต่างเวลา ต่างสถานการณ์
ผู้ถูกมองคนเดิมนั้นก็ไม่เหมือนเดิมได้

77-12 สวามีจงชัง

 

 

ไหนๆ หนังสือเล่มนี้ก็หายาก และยังไม่มีแนวโน้มที่จะได้พิมพ์ใหม่ในเร็ววันนี้
เราเลยจะขอสปอยล์ตอนจบไปด้วยเสียเลยละกัน
ในตอนท้ายของเรื่อง .. ท้ายที่สุดหญิงสาวสองคนในเรื่องก็แยกจากคู่ครองของตน และไม่เลือกผู้ชายคนใดเลย
ส่วนอนาคต ก็ปล่อยให้เป็นตอนจบปลายเปิด ให้เหล่าผู้อ่านได้ขบคิดกันต่อไป
เฟมินิสต์ติสต์จ๋าสุดๆ อ่ะ

77-11 สวามีจงชัง

Comments are closed.