เรื่อง ลูกอีสาน
ผู้แต่ง คำพูน บุญทวี
สำนักพิมพ์ บรรณกิจ
เลขมาตรฐานหนังสือ 9742206244

จุดเด่นของหนังสือเล่มนี้ไม่ได้อยู่ที่สำนวน
แต่มันอยู่ที่เนื้อหาของเรื่องที่มันจริง มันเรียลมากกว่า
ผู้เขียนหยิบความจริงในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตมาถ่ายทอด

นับย้อนกลับไปเมื่อราว 50 ปีก่อน
(หนังสือเล่มนี้ถูกเขียนขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2518 – 2519 แต่เล่าเหตุการณ์ย้อนหลังไปกว่านั้นอีก)
อีสานบ้านเราเป็นเช่นดังที่ผู้เขียนบรรยายเอาไว้ในหนังสือ
ร้อน แห้งแล้ง และขาดน้ำกินน้ำใช้
ชีวิตของผู้คนอยู่กันอย่างลำบาก .. จนชินชา
ไม่มีน้ำ ไม่มีนา ไม่มีป่าไม้ อาหารก็เริ่มขาดแคลนไปด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น ผู้เขียนก็ยังบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ด้วยสีสันแห่งความสุขและความสนุก

ผู้เขียนสอดแทรกวัฒนธรรมความเชื่อหลายอย่างเอาไว้ในชีวิตประจำวัน
ทั้งอาหาร ดนตรี และวิถีชีวิต
รวมไปถึงประวัติศาสตร์ท้องถิ่นที่เล่าสืบต่อกันมาจนกลายเป็นนิทานปรัมปรา
ความเชื่อเหล่านั้นจะเป็นจริงหรือไม่นั้นก็ไปวิเคราะห์กันเอาเองอีกที
แต่ที่แน่ๆ ความเชื่อเหล่านั้นมีอยู่จริง และยังคงสืบทอดบางส่วนมาจนถึงทุกวันนี้
มันคือรากเหง้าของคนภูมิภาคหนึ่งในบ้านเรา .. ให้เราได้อ่านและเรียนรู้ ..

ผู้คนรอบๆ ตัวผู้เขียน ล้วนแต่เป็นคนมีน้ำใจ
และแม้ไม่ได้อยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ญาติพี่น้องก็อาศัยอยู่ไม่ไกลกันนัก
ต่างคบหาสมาคมเกื้อกูล ช่วยเหลือ แบ่งปันกันด้วยดี
มีลำดับการปกครองเชื่อฟังพี่ชายหรือญาติผู้ใหญ่ที่มีอายุมากกว่า

แน่นอนว่าสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนหยิบยกมาเล่าบ่อยๆ ในหนังสือเล่มนี้คืออาหาร
เล่าละเอียดตั้งแต่วิธีทำไปจนถึงกลิ่นและรสชาติ
แต่หนังสือเล่มนี้กลับกลายเป็นหนังสือที่พูดเรื่องอาหารที่เราอ่านได้สบายแม้ในเวลาหิว
เพราะเมนูทั้งหลายมักมีวัตถุดิบมาจากตุ๊กแก งู นก อึ่งอ่าง แมลง ฯลฯ
อันเป็นเมนูที่เราอ่านแล้วไม่อิน ไม่น้ำลายไหล อ่านสบายมาก
(แต่ในบางกรณีที่ใครกิน และอ่านแล้วอิน ก็น่ากลัวจะน้ำลายสอตลอดการอ่านอยู่เหมือนกัน)

ในตอนหนึ่งที่ครอบครัวของคูน (เด็กชายในเรื่องผู้เป็นตัวดำเนินเรื่อง)
เดินทางด้วยเกวียนไปยังแม่น้ำชี เพื่อหาปลามาแลกข้าว
เราอดนึกเปรียบเทียบไปกับการเดินทางอพยพ
เพื่อหาที่อยู่ที่ดีกว่าของครอบครัวของลอร่า (ใน หนังสือชุดบ้านเล็ก)
ในหนังสือชุดนั้น ลอร่านำเสนอความลำบากเป็นตัวชูโรง
เล่าด้วยเนื้อหาจริงจัง เข้มข้น ซเรียส
ในขณะที่ ลูกอีสาน ผู้เขียนก็พบเจอความลำบากเช่นเดียวกัน
แต่ก็ยังเล่าออกมาในแง่มุมที่สดใสมากกว่า

ลูกอีสาน เป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆ
ถ้าเป็นคนอีสานด้วยกันน่าจะอ่านได้สนุก และมีส่วนร่วมได้มากกว่า
ส่วนตัวเราเหมือนเคยอ่านและเคยตื่นตาตื่นใจเมื่อตอนยังเด็ก
แต่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกเฉยๆ ค่ะ ..
คือหนังสือดี แต่อ่านแล้วเหมือนไม่ใช่แนวเรา ^^”