อ่านแล้วเล่า

ยามซากุระร่วงโรย

เรื่อง ยามซากุระร่วงโรย
ผู้แต่ง มาโคโตะ ชินไค
ผู้แปล ณรรมล ตั้งจิตอารี
สำนักพิมพ์ อนิแม็กบุ๊คส์
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786167476919

เป็นอีกครั้งที่มาคาโตะ ชินไค หยิบยกเรื่องราวเกี่ยวกับความรักความสัมพันธ์
ของเพื่อนวัยรุ่นตอนต้นให้มากลายเป็นนิยายโรแมนติก
(แม้เรื่องนี้จะไม่ไซไฟ แต่ก็มีกลิ่นอายอยู่นิดๆ)

ฉากเปิดของเรื่องชวนให้เราคิดถึงอดีต
คิดว่า ..
“จริงด้วย ก่อนที่จะมีโทรศัพท์มือถือเป็นทุกอย่างในชีวิตอย่างในตอนนี้
ตอนนั้น พวกเราคุยกับเพื่อนวัยประถมเรื่องอะไรกันนะ?”
เราคุยกัน เรื่องที่ฟังคนอื่นเล่ามาอีกที เรื่องที่อ่านเจอในหนังสือ
(บ้างก็เรื่องที่ดูกันในโทรทัศน์ .. แต่ไม่ใช่ทุกบ้านที่มีทีวี)
เรื่องแปลกๆ ที่เราได้รู้เป็นคนแรกของกลุ่ม
เรื่องที่เล่าแล้วทำให้คนฟังคิดว่าเราเท่
เรื่องของอีที ยานอวกาศ สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า
เรื่องของฟาโรห์ เรื่องของสฟิงซ์ เรื่องของสัตว์แปลกๆ สถิติแปลกๆ ฯลฯ
เรื่องสัพเพเหระอย่างเรื่องที่ว่า ..
เวลาที่กลีบซากุระร่วงหล่นนั้น ใช้เวลากี่วินาทีกัน?

นั่นล่ะ บรรยากาศของเด็กยุค 80 90
ความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอกของเรื่อง เกิดขึ้นในบรรยากาศเช่นนั้น

ความผูกพันของเด็กนักเรียนแปลกถิ่นสองคน
เด็กนักเรียนที่ต้องย้ายบ้านบ่อยๆ ตามการย้ายสาขาของหัวหน้าครอบครัว
เด็กแบบเดียวกันสองคน ที่บังเอิญโคจรมาพบกันในช่วงเวลาหนึ่ง
แล้วก็ต้องย้ายตามครอบครัวจากกันไปอีก อาการิ กับโทโอโนะ ทากากิ
แม้จะเป็นการแยกจากกันที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
แต่ความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง ค่อยๆ งอกเงย เติมต่อ .. นับจากนั้น ..

ในรูปแบบของหนังสือแล้ว
เรื่องนี้ดีงามที่สุดในทั้งหมดทุกเรื่องของชินไคที่เราเคยอ่าน
แม้พล็อตจะยังคงซ้ำๆ คล้ายๆ กันกับเรื่องอื่นๆ
แต่เรื่องนี้บีบเค้นที่สุด
ได้เห็นความรัก ความพยายาม ที่ตัวละครมีต่อกันมากที่สุด
อ่านแล้วอินที่สุด

เนื้อเรื่องถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน
โดยส่วนแรก คือส่วนที่ทั้งคู่ได้รู้จักกันในวัยประถม
ส่วนต่อมาคือชีวิตวัยมัธยมของทากากิ
และส่วนสุดท้าย คือวัยทำงาน .. ซึ่งเกือบทั้งหมดเล่าในมุมของพระเอก

ชีวิตคนเมืองที่ดำเนินไปในบรรยากาศหม่นเศร้า
จริงๆ มันเป็นบรรยากาศปกตินะ
เรียนจบ ทำงาน มีแฟน
งานก็ไปได้สวย มีปัญหาบ้างตามปกติชีวิตคน
เรื่องแฟนก็ดี เข้ากันได้ เหมาะสมกัน ..
แต่ยังมีบางอย่างที่ขาดหาย ..
บางอย่างที่เป็นปมเล็กๆ แทรกอยู่ในความทรงจำส่วนลึก
การรอคอยบางสิ่งบางอย่าง ที่ติดค้างอยู่ .. เมื่อครั้งยังเป็นนักเรียน
ใครบางคนที่เคยรู้จัก .. และคำบางคำจากเธอคนนั้น ..

หนังสือส่วนมาก
เมื่อเราอ่านหนังสือจนถึงตอนใกล้จบ
เราจะโหมอ่านมันจนจบ และไม่อยากให้อะไรมารบกวน
แต่แปลกดี ที่หนังสือบางเล่มกลับทำให้เรารู้สึกตรงกันข้าม
ไม่ใช่มันไม่สนุกจนไม่อยากอ่าน
และไม่ใช่มันสนุกจนไม่อยากให้จบ
แต่มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
สิบสี่หน้าสุดท้ายถูกหยุดนิ่ง
ด้วยเหตุผลที่พอจะอธิบายได้ใกล้เคียงที่สุดว่า ..
บางที .. เราอาจจะกลัวตอนจบของมัน .. ?
กลัวความผิดหวัง .. กลัวใจคนเขียน >,<
(กลัวมันจะจบลงแบบ sad ending ซึ่งเราคงทนไม่ได้
แต่ถึงมันจะเป็นอย่างนั้นจริง .. เราจะทำอะไรได้)

โดยสรุป เราชอบเล่มนี้มากที่สุดในทุกเล่มของมาโคโตะ ชินไคนะ
ดีกว่า your name มากๆ มากๆๆๆ
แม้จะถูกเขียนมาจากอนิเมะเช่นกัน แต่เล่มนี้ดีกว่ามาก
ทั้งในด้านภาษา และการเล่าเรื่อง
ในแง่ของความรู้สึก มันล้นพ้น เต็มตื้นกว่ากันเยอะ
โดยที่ไม่ต้องมีฉากไซไฟมาขโมยซีน

ปล. เราชอบปมจดหมายสองฉบับ จากเจ้าของคนละคน
      จดหมายที่ผู้รับไม่เคยได้อ่าน .. มันจี๊ดใจดีจริงๆ

Comments are closed.