อ่านแล้วเล่า

ทะเลสาบน้ำตา

เรื่อง ทะเลสาบน้ำตา
ผู้เขียน วีรพร นิติประภา
สำนักพิมพ์ อาร์ตี้เฮาส์
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786168132173

หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยคำนำ
คุณแหม่ม วีรพร เคยเล่าเอาไว้เมื่อวันเปิดเล่มว่า
มันเป็นความโรแมนติกระหว่างคนเขียนกับคนอ่าน สองต่อสอง
ในขณะที่คำนำ เป็นเพียงความเห็นของคนคนเดียวที่มีต่อหนังสือ
ไม่ควรที่จะมาชี้แนะ หรือชี้นำความรู้สึกใดๆ ของคนอ่าน
เราควรได้สัมผัส และทำความรู้จักกับเนื้อหาในเล่มเอง
โดยเริ่มจากความว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกตั้งต้นใดๆ

แต่นั่นแหละ เรากำลังจะมาทำหน้าที่ที่มากกว่าคำนำเสียอีก
เพราะเรากำลังจะมารีวิวหนังสือ ^^”
ใครอยากรู้สึกพิเศษ สองต่อสองกับผู้เขียนก่อน
อ่าน ทะเลสาบน้ำตา จบแล้วค่อยมาเจอกันนะคะ 🙂

เราประสบปัญหาการเล่าเรื่องย่อนิยายของวีรพรอีกแล้ว
เวลาที่เราอ่านหนังสือของคุณนักเขียนคนนี้จบ
มักจะรู้สึกได้ถึงตะกอนของมวลอารมณ์มาก่อนความทรงจำถึงเนื้อเรื่อง
ภาษาของวีรพร ก็ยังคงเป็นภาษาของวีรพร
และตัวละครของวีรพร ก็ยังคงมีกลิ่นอายเช่นเดิม

ทะเลสาบน้ำตา เล่าเรื่องของเด็กว้าเหว่คนหนึ่ง
เด็กหญิงที่เติบโตอย่างโดดเดี่ยว
ถูกทิ้งคว้างเอาไว้ในบ้านประหลาดพิสดาร
ที่ถูกวางต่อๆ กันขึ้นไปเป็นอาคารทรงประหลาด

แล้วก็เด็กว้าเหว่อีกคน ที่ถูกพรากจากความรัก
กลายเป็นเด็กล่องหน ที่ไม่ค่อยมีใครมองเห็นเขานัก

ลูกที่แม่หนีหายไปตามหาความรัก
กับแม่ลูกที่ต้องการกันแต่ถูกพรากจาก
เด็กว้าเหว่สองคน จากสองที่ทาง จากคนละมุมเรื่อง
โคจรมาพบกัน พวกเขาทั้งสองคนมองเห็นกัน รับรู้การมีอยู่ของกันและกัน
ความขาดไร้สองส่วน สวมทับ เติมเต็ม

อย่างที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลย ตอนที่อ่านเล่มนี้ เรานึกถึง
ยายฝากบอกว่าขอโทษ กับ ไอโกะแปลว่าความรัก ..

สำหรับเรา เราว่าเล่มนี้อ่านสนุกกว่าสองเล่มแรกนะ
(ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต, พุทธศักราชอัสดงกับทรงจำของทรงจำของแมวกุหลาบดำ)
มันน่ารัก สนุกดี มีอะไรแปลกๆ ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ
เราชอบบ้านทรงประหลาด ที่เติบโตรวมร่างกับต้นไม้ใหญ่
ชอบเก้าอี้เขย่ง เก้าอี้ก็รวมร่างกับต้นไม้
ชอบสวนปริศนา ของคุณครูตากำธร ที่มีหนังสือให้นอนอ่านไม่รู้จบ
ชอบพ่อที่กลายเป็นต้นไทร (อยากตายแบบนั้นบ้าง 555)
ชอบสวนกลางเมืองที่อยู่ในครอบแก้ว ฯลฯ

วรรณกรรมเรื่องนี้มีความสมจริงพอๆ กันกับที่มันแฟนตาซี
เราสามารถเชื่อได้ ว่าเรื่องประหลาดๆ เหล่านั้นเกิดขึ้นจริงในเล่มนี้
และเราก็เชื่อว่าตัวละครที่ถูกทิ้ง เหงา โดดเดี่ยว เดียวดาย
จะคิดเช่นนี้ รู้สึกเช่นนี้
เราสามารถรับรู้ และรู้สึกร่วมไปกับตัวละคร โดยที่ไม่สะดุดอะไร

เราว่าในตัวของวีรพรอาจมีรูโหว่ใหญ่ๆ
ที่เป็นท่อทางให้เรื่องราวต่างๆ พรั่งพรู ถะถั่ง ออกมาไม่หยุดหย่อน
เป็นเรื่องของคนที่ภายในเป็นโพรง
เป็นบางประสบการณ์จริงกับบางประสบการณ์ในจินตนาการ ผสมปนเป

ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำตัวเป็นเด็กคนหนึ่ง แล้วสนุกไปกับมัน
เราว่าเล่มนี้อ่านง่ายกว่าสองเล่มแรก
แต่ถ้ายังอ่านไม่สนุก ก็ไม่เป็นไร .. มันมีเวลาของมัน
เวลาที่เราจะอ่านมันได้อย่างมีความสุข 🙂
ขอให้วันนั้นมาถึงไวๆ นะคะ 🙂

Comments are closed.