เรื่อง ตายวันแต่ง
ผู้แต่ง ฮิงาชิโนะ เคโงะ
ผู้แปล อิศเรศ ทองปัสโณว์
สำนักพิมพ์ ไดฟุกุ
เลขมาตรฐานหนังสือ 97861614480261

หนังสือบางเล่ม เราไม่ควรรู้อะไรมากก่อนอ่านเป็นดีที่สุด
แต่กับหนังสือบางเล่ม .. อย่างเช่นเล่มนี้
อ่านสปอยล์ไว้สักหน่อยก็น่าจะดี

ตอนที่เราอ่าน ใครฆ่าเธอ จบ
หลังเขียนรีวิวของตัวเองเสร็จ
ก็อดอ่านรีวิวของนักอ่านคนอื่นๆ ด้วยไม่ได้
และมีบางรีวิวที่เปรียบเทียบเรื่องนั้นกับเล่มนี้
ดังนั้น .. ถ้าตอนจบจะเป็นไปในแนวทางเดียวกันแล้วล่ะก็
ขอแอบอ่านรีวิวล่วงหน้า สปอยล์ตัวเองสักหน่อย
เพื่อจะได้จับสังเกตระหว่างอ่าน ให้มันจบในรอบเดียว
ไม่ต้องมางงตอนจบ และเปิดย้อนหาคำตอบให้วุ่นวาย

ดังนั้น จะขอบอกใบ้ไว้นิดเดียว ตรงบรรทัดต่อจากนี้ ..

ระหว่างอ่าน จับสังเกตุขวดยาและจำนวนยาไว้สักหน่อยก็ดีค่ะ 🙂

ตายวันแต่ง เปิดเรื่องขึ้นในตอนที่วันแต่งงานกระชั้นเข้ามา
การเตรียมงานดำเนินไปอย่างเป็นลำดับ
คัมบายาชิ มิวาโกะ ว่าที่เจ้าสาว
ที่เหลือญาติสนิทเพียงคนเดียวคือพี่ชาย คัมบายาชิ ทาคาฮิโระ
ฝ่ายเจ้าบ่าวคือ โฮดากะ มาโกโตะ นักเขียนนิยายชื่อดัง ที่ผันตัวมาทำภาพยนตร์

วิธีเล่าเรื่องที่ใช้ ค่อนข้างจะพิเศษไปกว่านิยายเรื่องอื่นๆ
ผู้เขียนเล่าเรื่องผ่านตัวละครสามคน
เนื้อเรื่องดำเนินไปข้างหน้า ผ่านสายตาตัวละครทั้งสาม สลับกันไปในแต่ละบท

ตัวละครทั้งสามนี้ คนแรกคือพี่ชายเจ้าสาว คัมบายาชิ ทาคาฮิโระ นี่ล่ะ
อีกคนหนึ่ง ยูกิซาสะ คาโอริ เป็นบรรณาธิการผู้ดูแลเจ้าสาว ซึ่งเป็นกวีดาวรุ่ง
บรรณาธิการสาวผู้นี้ยังเป็นผู้แนะนำให้เธอได้รู้จักกับเจ้าบ่าวด้วย
คนสุดท้าย สึรุงะ นาโอยูกิ เพื่อนคนสนิทของเจ้าบ่าว
ทำหน้าที่คล้ายเลขา ทำงานทุกอย่างที่เขาสั่ง
รวมไปถึงการการตามสะสางปัญหาทั้งหมดของเขาด้วย

ประเด็นสำคัญของวิธีเล่านี้ก็คือ
ทั้งสามคนนี้ล้วนแล้วก็เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรครั้งนี้ทั้งสิ้น

เพราะว่าหนังสือชื่อเรื่องว่า ตายวันแต่ง
เราจึงไม่สนใจอะไรนอกจากว่า เมื่อไรจะถึงวันแต่ง
และใครกันแน่ที่จะตาย ..
ฉากการตายในวันแต่ง เป็นหนึ่งสิ่งที่เราเฝ้ารออ่านอย่างใจจดใจจ่อ

อีกอย่างที่เราเฝ้ารอในเรื่องนี้ก็คือ เมื่อไรคางะจะมา 555
คางะจะโผล่มาตอนไหน และแบบไหน
ในการเล่าเรื่องช่วงแรกๆ เราคิดอยู่แต่เรื่องแบบนี้แหละ
ทั้งๆ ที่รู้ว่าในช่วงปูเรื่องนี้เอง ที่ผู้เขียนจะซ่อนเบาะแสเอาไว้ให้เราจับผิด
แต่สิ่งที่เราเฝ้าแต่คิด กลับไม่เกี่ยวกับคดีเลย 555

ข้ามไปตอนจบเลยก็แล้วกัน
ความสุขของนิยายสืบสวนคือตอนจบ .. ที่ทุกอย่างมันคลี่คลาย
แต่เคโงะก็ทำให้เราคาใจเป็นเรื่องที่สองแล้ว
เป็นวิธีที่ไม่โอเคเลย ไม่ชอบเลย
หนังสือสนุกมาตลอด แต่ตอนจบแบบนี้ไม่โอเค >,<

หนังสือเรื่องนี้เล่นกับจิตใจคนเหมือนกันนะ
คนคนหนึ่งที่นิสัยแย่ พื้นฐานจิตใจแย่
เป็นคนที่มองยังไงก็เป็นคนเลว สมควรตาย
แต่คนที่สมควรตายนั้นมีอยู่จริงๆ หรือ?

ตอนที่เราอ่าน นี่เป็นหนังสืออีกเล่มที่เราไม่ได้สงสารคนตายเลย
ออกจะเห็นด้วยกับทั้งผู้เขียน และตัวละครทั้งหลายว่าเหมาะสมแล้ว
ฉากตายของเขานี่แหละ คือสิ่งที่คนอ่านรอคอย
ซึ่งจริงๆ แล้ว ก็พอจะอนุโลมอยู่ได้บ้างว่าเพราะมันเป็นนิยาย
แต่ในโลกของความจริงเล่า ..
ถ้าคนคนนั้นมีเลือดเนื้อ มีลมหายใจ เป็นมนุษย์จริงๆ เล่า ..
เขายังสมควรจะตายอยู่ไหม?

บางที ประเด็นสำคัญของหนังสือเล่มนี้
อาจไม่ได้ตกอยู่ที่ใครเป็นคนฆ่า
แต่อยู่ที่ความสมควรตายนี้ต่างหาก
ไม่ว่าใครจะเป็นคนลงมือฆ่า
แต่คนที่สาสมใจกับความตายของเขา ก็มีอยู่ถึงสามคนแล้ว (ยังไม่รวมคนอ่าน แฮ่!)

ปล. กับสำนวนแปลเล่มนี้ เราไม่ชอบคำว่า “หยั่งงี้” ที่หลุดออกมาหลายประโยคเลย
รู้ล่ะ ว่าเขียนเป็นภาษาพูด แต่มันสะกดให้ถูกได้นี้นา “อย่างงี้” ก็ยังพอเข้าใจได้
อ่านแล้วสะดุด ขัดใจทั้งเรื่องเลย