อ่านแล้วเล่า

คุณ ผม และผู้คนที่สวนกันบนรถไฟสายฮังคิว

เรื่อง คุณ ผม และผู้คนที่สวนกันบนรถไฟสายฮังคิว
ผู้แต่ง อาริคาวะ ฮิโระ
ผู้แปล พลอยทับทิม ทับทิมทอง
สำนักพิมพ์ piccolo
(สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์)
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786161850500

หนังสือเล่มนี้ เป็นผลงานของผู้เขียนคนเดียวกันกับที่เขียนหนังสือเรื่อง
ผม แมว และการเดินทางของเรา ค่ะ
เราชอบเล่มแรกที่ได้อ่าน แล้วก็เลยคิดว่าน่าจะชอบเล่มนี้เช่นกัน
แล้วก็ชอบจริงๆ ด้วยค่ะ 🙂

ตลอดเวลาที่อ่าน เรารำพึงกับตัวเองว่า “น่ารักจัง” บ่อยมากกกก
เราชอบวิธีเล่า ที่แบ่งเรื่องราวออกเป็นตอน
ตามสถานีรถไฟแต่ละสถานี ของขบวนรถไฟสายฮังคิว
เรื่องราวในตอนแรก เริ่มต้นด้วยเรื่องของชายหนุ่มที่ขึ้นรถไฟที่สถานีต้นทาง
เรื่องเล่าผ่านมุมมองของเขา ที่มักใช้เวลาในช่วงวันหยุด
แวะมาที่ห้องสมุดที่อยู่ ณ ปลายทางของสถานีรถไฟแห่งนี้
เขามาที่ห้องสมุดบ่อย จนจำผู้คนขาประจำของห้องสมุดได้หลายคน
และเธอ .. คือหนึ่งในคนที่เขาจำได้ ..
เรื่องราวเริ่มขึ้นแบบนั้น และจบตอนลงอย่างน่ารัก 🙂

แต่ว่า .. ผู้เขียนไม่ได้ทิ้งค้างเรื่องราวของตอนแรกเอาไว้แค่นั้น
ในระหว่างเรื่องราวของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ในตอนที่สอง
ที่มาขึ้นรถไฟจากสถานีรถไฟที่สองของเส้นทาง
ผู้เขียนได้แทรกฉากของชายหญิงคู่แรกบนรถไฟ
ผ่านสายตาของหญิงสาวที่เป็นเจ้าของเรื่องเล่าในตอนนี้

เรื่องราวของคนคู่แรก และคนอื่นๆ ที่เป็นตัวเอกในแต่ละตอน
ยังถูกเล่าต่อๆ มา แทรกอยู่ในตอนต่างๆ และเรื่องราวต่างๆ
ของผู้คนที่เดินทางสวนกันไปมาบนขบวนรถไฟสายนี้

ความเชื่อมโยง .. สายสัมพันธ์แบบไม่ผูกพันของผู้คนมากมาย
มันช่างเป็นวิธีเล่าเรื่องที่มีเสน่ห์และน่ารัก
แม้แต่ตอนที่เป็นเรื่องเศร้า ก็ยังมีมุมมองดีๆ เกิดขึ้นในเรื่อง

หนังสือเล่มนี้ เล่าเรื่องด้วยจังหวะสบายๆ เนิบช้า
ผู้เขียนเล่าถึงผู้คนที่เดินทางด้วยรถไฟสายเดียวกัน
เดินสวนกัน มองเห็นกัน คุ้นหน้ากันบ้าง ฯลฯ

แม้ว่าเรื่องจะเล่าไปเรื่อยๆ ดูเหมือนไม่มีอะไร
แต่เราว่าเรื่องแบบนี้เขียนไม่ง่าย
อันที่จริง เราก็อ่านงานแปลญี่ปุ่นแนวนี้มาหลายเล่มแล้ว
อยากอ่านงานเขียนแบบนี้ในบรรยากาศไทยๆ บ้างจัง
คงอินกว่า นึกภาพชัดเจนกว่านี้
ตอนที่ตัวละครเอ่ยถึงสถานที่ หรือเรื่องเล่าตำนานต่างๆ

การบอกเล่าสถานการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นเพียงช่วงสั้นๆ ในตู้รถไฟ
ได้ถ่ายทอดตัวตนของผู้คน
เป็นเพียงมุมเดียวที่ใครบางคนมองเห็นใครอีกคน
แต่นี่เป็นเรื่องแต่ง และมันถูกต่อยอดไปมากกว่านั้น
ผู้เขียนทำให้เรามองเห็นตัวตนของตัวละครนั้นๆ ได้มากขึ้น กว้างไกลขึ้น
และมันยืนยันกับเราว่า เราไม่อาจจะตัดสินใครจากมุมมองแรกที่เห็นได้

ผู้เขียนนำภาพของผู้คน ที่บางคนเดินทางโดดเดี่ยว
บางคนเดินทางเป็นคู่ และบางคนเดินทางเป็นกลุ่ม
ต่างคนต่างมองเห็นกันเพียงผิวผ่าน
ได้ยินเรื่องราวของกันและกันผ่านบทสนทนากระท่อนกระแท่นที่แว่วมาเข้าหู
ไม่รู้จัก รับรู้ แล้วลืมเลือน
ผู้เขียนนำเรื่องราวเหล่านั้น มารวมกันเป็นก้อน
แล้วถักทอเส้นเรื่องให้ยืดยาวออกไป
แม้ตัวละครแต่ละตัวจะผ่านกันเพียงผิวเผิน
แต่คนอ่าน ได้มองเห็นพวกเขาและเธอเป็นภาพรวม
เป็นความผูกพันจางๆ ที่เชื่อมต่อกันผ่านรถไฟสายฮังคิว

คุณ ผม และผู้คนที่สวนกันบนรถไฟสายฮังคิว
เป็นหนังสือฟีลกู๊ด ที่อ่านแล้วยิ้มๆ
เราอ่านพร้อมทั้งบอกกับตัวเองไปได้ตลอดเล่มว่า .. น่ารักจัง 🙂

อ่านจบแล้ว ..
อยากลองไปนั่งรถไฟสายนี้ดูสักครั้งบ้างจังค่ะ 

 

Comments are closed.