อ่านแล้วเล่า

ไม่มีหญิงสาวในบทกวี

เรื่อง ไม่มีหญิงสาวในบทกวี
ผู้แต่ง ซะการีย์ยา อมตยา
สำนักพิมพ์ พันหนึ่งราตรี
เลขมาตรฐานหนังสือ 9789742255244

ถ้า ใบไม้ที่หายไป คือบทกวีที่เต็มไปด้วยฉันทลักษณ์สละสลวย
ไม่มีหญิงสาวในบทกวี ก็เปล่าดาย ไร้กรอบแห่งฉันทลักษณ์ใดๆ
เริ่มอ่านทีแรกนี่เหวอมาก
นี่เริ่มเข้าเนื้อหาหรือยัง? หรือแค่คำเกริ่นนำเฉยๆ?

มีความเป็นเรื่องสั้น (ที่สั้นเป็นพิเศษ) มากกว่าบทกวี
เป็นเรื่องราวที่คงต้องรู้ภูมิพื้นหลัง
หลายบทอ่านแล้วไม่เข้าใจถ่องแท้
ว่าผู้เขียนตั้งใจสื่อถึงเหตุการณ์ใดเฉพาะเจาะจง
แต่เดารวมๆ ได้ว่า เล่าถึงความไม่สงบทางภาคใต้

สำหรับเรา กลอน งดงามด้วยฉันทลักษณ์
พอไม่มีฉันทลักษณ์ มันเลยดูเพ้อๆ ยังไงไม่รู้
มันคือประโยคเปล่าดาย ไร้พลัง

บางบทที่เศร้า ก็ดูเหมือนจงใจให้เศร้าจนขาดเสน่ห์
ทื่อทึม บีบเค้น ชักนำอย่างไม่มีพิธีรีตอง
เหมือนบอกว่า ‘จงเศร้า จงร้องไห้’ อย่างไม่มีที่มาที่ไป

บางบทก็แสดงการขบถ ต่อต้าน (ตามธรรมเนียม?)
อาจเป็นเพราะความสั้น กระชับ และไร้ฉันทลักษณ์เหมือนกลอนเปล่า
เลยไม่สามารถดึงอารมณ์ร่วมอันอ่อนไหวของเราออกมาได้

แม้หนังสือเล่มนี้จะไม่ค่อยโดนใจเราเท่าไร
แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังมี ‘บทกวี’ บทที่เราชอบบรรจุอยู่บ้าง
ชอบเรื่อง ‘จนกว่าพลทหารคนสุดท้ายจากแนวรบจะกลับมา’
เป็นเรื่องที่ดูมีพลังที่สุด .. กว่าเรื่องอื่นๆ ที่เหลือ

ไม่มีหญิงสาวในบทกวี ..
แย่งซีไรต์อันดับ ‘ที่โหล่’ ในดวงใจเรา แทน ความน่าจะเป็น ไปเลยค่ะ

Comments are closed.