เรื่อง แก่นไม้หอม
ผู้แต่ง กิ่งฉัตร
สำนักพิมพ์ ลูกองุ่น
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786167727486

เรื่องนี้เป็นน้อยเรื่องของคุณกิ่งฉัตรเลย
ที่เล่าเรื่องยาวของชีวิตคนคนหนึ่งจากวัยเด็กสาวจนถึงวัยชรา
ถ้าสไตล์นี้ จะเห็น คุณ ว.วินิจฉัยกุล เขียนบ่อย
แต่สำหรับกิ่งฉัตร เราว่าเล่มนี้น่าจะเป็นเล่มแรกเลย เท่าที่นึกออก

เรื่องนี้เล่าเรื่องของสาวชาวไทยเชื้อสายจีนที่มีชื่อว่าซิ่วเฮียงค่ะ
วันเวลาในช่วงเริ่มเริ่ม น่าจะย้อนกลับไปสักประมาณ 70 – 80 ปีก่อน
ซิ่วเฮียงมีพ่อแม่เป็นจีนแท้ทั้งคู่
บ้านหลังแรกในเมืองไทยของเธออยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี
ซิ่วเฮียงได้เรียนหนังสือน้อย เพราะเป็นลูกสาว
นอกจากนี้ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในบ้านหลายเรื่องก็สะสมอยู่ในใจ
ทำให้ซิ่วเฮียงมีปมว่าเตี่ยกับม้าไม่รัก

ดังนั้น พอเริ่มเป็นสาว มีหนุ่มหลักลอยมาจีบ
ซิ่วเฮียงก็ตกหลุมรัก และสุดท้ายด้วยความเขลาของวัยเยาว์
เธอก็หนีตามพนมไปที่บ้านของเขา
ข้ามจังหวัดจากสุพรรณบุรี มาที่สมุทรสาคร

จริงๆ แล้วพนมเป็นผู้ชายไม่เอาไหน และแม่ของเขาก็ร้ายกาจ
ปากร้าย ใจร้าย
พอพนมพาซิ่วเฮียงเข้าบ้าน แม่ของพนมก็เริ่มด่ากราดไม่ยอมรับ
ในยามเริ่มรัก น้ำต้มผักก็หวาน ซิ่วเฮียงก็อดทนทำความดี
พนมก็ปลอบบ้างไปตามเรื่อง แต่ไม่เคยแก้ไขอะไรจริงจัง
วันๆ เขาไม่เคยอยู่บ้าน ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านตลอด
ซิ่วเฮียงต้องทำงานบ้านทุกอย่างตามที่แม่สามีสั่ง
และยังต้องทำงานที่แพปลา ควักไส้ ล้างปลาทู แยกส่วน
ทำดีเท่าไร แม่สามีก็ไม่เคยเห็นความดี
และสุดท้าย ซิ่วเฮียงก็ตั้งท้อง

ถึงตั้งท้อง ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เธอคลอดลูกชายออกมาหนึ่งคน
และเธอก็คงจะทนต่อไปเรื่อยๆ
ถ้าวันหนึ่งเธอไม่จับได้ว่าพนมกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ที่รวยกว่า
ซิ่วเฮียงตัดสินใจหอบลูกกลับบ้านที่สุพรรณ
แม้เตี่ยกับแม่จะโกรธ แม้จะคิดว่าเตี่ยกับแม่จะไม่รัก
แต่เมื่อได้เผชิญกับโลกภายนอก และได้มีลูก
เธอจึงเริ่มมองเห็นความรักของพ่อแม่

ซิ่วเฮียงอยู่บ้านเลี้ยงลูกอยู่สักพัก
ถูกเพื่อนบ้านนินทากระทบหูให้ร้อนใจ
เมื่อมีญาติจากกรุงเทพฯ มาเยี่ยม
และชวนทำงานโรงงานเย็บผ้า เธอจึงเลยขอตามมาทำงานด้วย
โดยฝากลูกชายไว้กับเตี่ยและแม่

งานที่กรุงเทพฯ เป็นไปด้วยดี เพราะเธอเป็นคนขยันแต่เดิม
ซ้ำยังฉลาด และอ่อนน้อมถ่อมตน
ชีวิตใหม่ของซิ่งเฮียงเริ่มต้นขึ้นที่นี่ ..

ตลอดการอ่าน เราว่าเรื่องนี้ไม่มีจุดพีค
แต่ก็อ่านสนุก อ่านเพลินไปตลอดทั้งเรื่อง
ชวนให้ติดตามว่าชีวิตระหกระเหินของซิ่วเฮียงนั้นจะเป็นอย่างไรต่อไป
ระหว่างอ่าน เราเห็นตัวละครหลายตัวมีชีวิตอยู่จริง
แอบมองหากิ่งฉัตรในตัวละครเหล่านั้น 🙂 

แอบรู้สึกว่าเล่มนี้เหมือนสี่ดรุณี ที่มีโจเป็นผู้เล่าเรื่อง
แต่เรายังหาโจในเล่มนี้ไม่เจอ ;P

ช่วงท้ายของเล่ม เราร้องไห้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
แม้วิธีเล่าจะไม่เข้มข้น บีบเค้นอารมณ์
แต่ชีวิตของซิ่งเฮียงก็ไม่ได้สบาย มีขึ้นมีลง ระหกระเหิน
มีอุปสรรคให้ฝ่าฟันมาโดยตลอด
แต่เธอก็อยู่รอดปลอดภัยจนถึงวาระสุดท้ายในชีวิต
ควรค่าแก่การเป็น แก่นไม้หอม จริงๆ ค่ะ