เรื่อง เทพนิยายออสการ์ ไวลด์
ผู้แต่ง ออสการ์ ไวลด์
ผู้แปล วลัยภรณ์ นาคพันธุ์
สำนักพิมพ์ ฟรีฟอร์ม
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786117147468

เทพนิยายออสการ์ ไวลด์ เล่มนี้ได้รวบรวมนิทานของออสการ์ ไวลด์ สองเล่ม
คือ The Happy Prince, and Other Fairy Stories และ A House of Pomegranates
เอาไว้ด้วยกันในเล่มเดียว

นิทานแต่ละเรื่องในเล่มนี้เป็นนิทานที่มีรายละเอียดเยอะมาก
ผู้เขียนวาดภาพในจินตนาการด้วยตัวหนังสือของเขา
รายละเอียดที่มี มากจนบางทีมันดูเป็นการบันทึกยุคสมัยเอาไว้
มากกว่าเป็นการเสียดสีชนชั้นสูงแต่อย่างเดียว

เราคิดเอาเองว่าเราคุ้นเคยกับชื่อออสการ์ ไวลด์ และนิทานของเขา
แต่พอมาอ่านจริงๆ กลับมีน้อยเรื่องมากที่เราเคยฟังมาก่อน
นิทานของเขา เป็นนิทานที่จะเล่าให้เด็กฟังก็ไม่เชิง ผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยได้อ่าน
เรื่องราวของชายหนุ่มที่แยกร่างกายและจิตวิญญาณออกจากกันเพื่อรักแท้
ในมุมมองที่คนสมัยนี้อ่านแล้วไม่คุ้นชิน และชวนให้ขบคิดอะไรแปลกๆ แตกยอดออกไปอีก
เรื่องราวของคนเห็นแก่ตัว ที่มองตัวเองในมุมที่เห็นแก่ตัว แต่คิดว่าตัวเองเป็นคนดี
(บุคลิกเช่นนี้ถูกใส่ไว้ในตัวละครหลายตัวมาก)
ฯลฯ

บางเรื่อง ชี้มุมมองความคิดนอกกรอบ
ทั้งกรอบของวัฒนธรรมประเพณี และศาสนา
ดูแหกคอกนิดๆ เหมือนเป็นเด็กแนวแห่งยุคสมัย

ผู้เขียนพลิกความคาดหมายของเราตลอด
อย่างการแยกจิตกับวิญญาณ
แทนที่จิตวิญญาณจะได้พบโลกใหม่อันอิสระเสรี ก็ดันเข้าสู่ด้านมืด
หรือเด็กที่ถูกเก็บได้ในคืนพร่างดาว
ผู้เก็บเชื่อว่าเป็นเด็กจากดวงดาว ซึ่งก็น่าจะเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดี
ก็กลับกลายเป็นนิสัยเสีย เย่อหยิ่งทนงตน
มันไม่หวานแหวว โลกสวยชวนฝันเหมือนเทพนิยาย
ถ้าเป็นสมัยนี้ต้องบอกว่าตัวละครของออสการ์ ไวลด์ มีความกลม มีตัวตนจับต้องได้จริง
คือเมื่ออยู่ในสถานการณ์อย่างหนึ่ง ก็พร้อมจะแปรเปลี่ยนเป็นคนเลวได้เหมือนคนในโลกแห่งความจริง

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ!
โลกของออสการ์ ไวลด์ จะเต็มไปด้วยความโหดร้าย ความดาร์ก และด้านมืดเกินไปหน่อยมั๊ย!?
มันฮาร์ดคอร์เกินนิทาน หลายตัวละคร หลายเหตุการณ์ ใจร้ายมาก

นิทานของเขาบอกเราบ่อยๆ ว่าความรักมีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
แต่ก็ด้วยนิทานของเขานี่แหละ ที่ตอนจบของมันทำให้เราต้องขบคิดว่า
มันเป็นเช่นคำที่เขาบอกจริงๆ หรือ?

นิทานของเขามีทั้งส่วนที่เสียดสีสังคม และส่วนที่ไม่ใช่
บางส่วนเปรียบเทียบความแตกต่างทางสังคม
ความรวยกับความจน ความดีกับความเลว ฯลฯ

เหมือนเขากำลังเจ็บแค้นบางคน หรือบางสิ่งบางอย่าง
แล้วระบายมันลงมาในนิทานของเขา
ที่สำคัญคือมันคมคายเสียด้วย
ถ้าเราเป็นใครบางคนที่เขายกบุคลิกเหล่านั้นมาใส่ในนิทาน
ก็คงจะเจ็บแสบอยู่ไม่น้อย