อย่าออกมาเดินตอนกลางคืน

เรื่อง อย่าออกมาเดินตอนกลางคืน
ผู้แต่ง โยโคมิโซะ เซชิ
ผู้แปล ชมนาด ศีติสาร
สำนักพิมพ์ ปริซึม
เลขมาตรฐานหนังสือ 9786161874308
เปิดเรื่องมาด้วยความมึนชื่อตัวละครมาก
มีความจำเป็นต้องตั้งใจคล้ายกันขนาดนี้มั้ย
ยาชิโยะ, ยาชิโระ, ฮาชิยะ
แล้วยังมี โมริเอะ กับโอริเบะ
นอกจากนี้ ชื่อตัวละครหญิง ก็เหมือนชื่อตัวละครชาย (ยาชิโยะ)
ส่วนชื่อตัวละครชาย ก็เหมือนชื่อตัวละครหญิง (โมริเอะ)
อ่านแล้วก็หมดพื้นที่สมองครึ่งหนึ่งไปกับการโฟกัสชื่อตัวละคร
นี่เป็นหนึ่งในหนังสือชุดคินดะอิจิ (รุ่นปู่)
เหตุการณ์ในเล่ม เกิดขึ้นในช่วงหลังสงครามโลกได้ไม่นาน
ผู้เขียนเปิดเรื่องที่ตัวละครหลักสองคน คือนาโอกิ กับโทระตะ
ชายหนุ่มสองคน ที่เป็นเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน
นาโอกิ เป็นลูกชายของผู้ดูแลคฤหาสน์เก่าแก่แห่งตระกูลฟุรุคามิ
ส่วนโทระตะ เป็นนักเขียนนิยายสืบสวนกิ๊กก๊อกที่ไม่โด่งดัง
ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสองคนนี้
เป็นไปในเชิงพึ่งพาผลประโยชน์กันและกันมากกว่า
ทั้งสองคนนี้ รวมไปเกือบทุกคนในเรื่อง
มีความวิปริตแปลกประหลาดกันคนละอย่าง สองอย่าง
ไม่มีใครเป็นคนปกติธรรมดาสักคน
นาโอกิมาปรึกษากับโทระตะเรื่องเกี่ยวกับผู้คนในคฤหาสน์แห่งนั้น
เนื่องจากมีเหตุการณ์ไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น
ตระกูลฟุรุคามิ เป็นตระกูลที่มีกรรมพันธุ์หลังค่อม
โดยลูกชายคนหนึ่งในบ้าน คือโมริเอะ เป็นชายหลังค่อม
ส่วนน้องสาวของเขา ชื่อยาชิโยะ
เธอถูกทำนายว่าจะต้องแต่งงานกับคนหลังค่อม
ในเวลาต่อมา เธอก็ได้รับจดหมายแปลกประหลาด
เป็นจดหมายที่บอกว่า ผู้ชายตามคำทำนายกำลังจะเดินทางมาหาเธอ
นอกจากนั้น ยังมีคำเตือนที่น่าขนหัวลุกว่า ..
อย่าออกมาเดินตอนกลางคืน ..
จริงๆ แล้ว ฮาชิโยะ เป็นคนที่มักจะนอนละเมอ
เธอเดินละเมอออกมาข้างนอกบ้านในตอนกลางคืนบ่อยๆ
อาการนี้เป็นเรื่องที่รู้กันเฉพาะในครอบครัว
จดหมายเตือนฉบับนั้น
จึงเหมือนกับว่าเป็นฝีมือของใครสักคนในบ้านเดียวกัน
และทำเพื่อหวังผลอะไรบางอย่าง
หลังจากได้รับจดหมายไม่นาน
ก็มีชายหลังค่อมอีกคน โผล่เข้ามาจริงๆ
แล้วก็กลายเป็นคนที่กำลังจะแต่งงานกับฮาชิโยะเข้าจริงๆ
เขาคือ ฮาชิยะ โคะอิชิ เป็นจิตรกร
ที่เพิ่งเริ่มจะมีชื่อเสียงขึ้นมาในช่วงหลังสงครามโลก
นาโอกิไม่ไว้ใจเขา จึงชวนโทระตะไปค้างที่บ้าน
เพื่อจับสังเกตเหตุการณ์ประหลาดๆ ต่างๆ ที่เกิดขึ้น
แม้จะมีชื่อตัวละครที่จำยาก มีวิธีเล่าที่ซับซ้อน ยืดเยื้อ และโบราณ
แต่เมื่อมีคนตาย และเผยปมปริศนาของเรื่องออกมา
รสชาติเบื่อๆ ในช่วงแรกๆ ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ทริคที่คนร้ายวางไว้อย่างซับซ้อน ก็ทำให้อ่านได้อย่างสนุก
จากนี้อาจจะสปอยล์เนื้อหาบางส่วนนะคะ
แต่ก็เป็นส่วนต้นเรื่องนี่แหละ ยังไม่ไปถึงไหน
และเราจะไม่สปอยล์เนื้อหาสำคัญนะคะ
ในระหว่างที่โทระตะค้างคืนที่คฤหาสฟุรุคามินั้น
คืนหนึ่งก็มีคนตาย ด้วยดาบที่ถูกเก็บไว้ในตู้เซฟ
เป็นเซฟที่ต้องใช้ทั้งกุญแจไข และใส่รหัสล็อกอีกชั้น
กุญแจถูกเก็บไว้กับตัวละครหนึ่ง
และรหัสถูกตั้งขึ้นจากอีกตัวละครหนึ่ง
ตัวละครทั้งสองคนนอนด้วยกันในคืนที่เกิดเหตุ
คนหนึ่งนอนบนเตียง อีกคนหนึ่งนอนบนโซฟาที่ตั้งขวางประตูไว้
ประตูหน้าต่างทั้งหมดถูกล็อกจากข้างใน
และคนที่นอนบนโซฟาเป็นนักสืบประจำเรื่อง
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังเกิดเหตุ
ทั้งสองคนตื่นเช้าขึ้นมาในห้องเดิม ที่ถูกปิดสนิทเหมือนเมื่อคืน
กุญแจยังปลอดภัยอยู่ดี
ยกเว้นก็แต่ เมื่อเปิดเซฟออกมา
ดาบมีร่องรอยว่าเป็นอาวุธที่ใช้สังหารผู้ตาย!!
นั่นล่ะค่ะ เรามาเริ่มสนุกกับมันตอนนั้นนั่นเอง
อ่านไปเรื่อยๆ เพลินๆ จนลืมไปเลยว่า
นี่คือนิยายชุดคินดะอิจิ
ผ่านไปกลางเรื่อง และเขาปรากฏตัวนั่นแหละ ถึงได้นึกขึ้นได้
และคิดดะอิจิก็คือตำรวจในละครไทย
ที่มาในตอนที่เรื่องเกือบจะจบลงแล้ว
แต่เขามาด้วยความเท่กว่า
มาถึงก็ไขปริศนาทุกอย่างลงได้ด้วยเวลาเพียงนิดเดียว
เราที่คิดว่าคาดเดาเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย
ก็มีอันพลิกกลับตาลปัตรอีกครั้ง
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนไปอีกครั้ง
จบเล่มนี้ลงด้วยความสนุกสนานและอิ่มเอม ^^
ปล. เกือบตลอดเวลาที่อ่าน เราคิดอยู่ในหัวตลอดเลยว่า
นี่น่ะเหรอ คินดะอิจิเล่มที่สนุกที่สุดที่ใครต่อใครว้าว
และใช่ค่ะ เราเพิ่งมารู้สึกว้าวเหมือนคนอื่น เอาในตอนจบเล่มนี่เอง
ถ้าจะหยิบเล่มนี้มาอ่าน ไม่ต้องคาดหวังมากนะ
มันคงจะสนุกกว่านี้ไปอีก ถ้าเราไม่คาดหวัง >,<
Comments are closed.