อ่านแล้วเล่า

ปริศนาคำสารภาพ

เรื่อง ปริศนาคำสารภาพ
ผู้แต่ง โยโกยามา ฮิเดะโอะ
ผู้แปล วราภรณ์ พิรุณสวรรค์
สำนักพิมพ์ JBOOK
เลขมาตรฐานหนังสือ 9789749899649

นิยายสืบสวนเรื่องนี้แตกต่างไปจากนิยายสืบสวนเรื่องอื่นตรงที่
ผู้เขียน ได้บอกตัวฆาตกรเอาไว้ตั้งแต่เปิดเรื่อง
สารวัตร คะจิ โซอิชิโร รองหัวหน้าฝ่ายการศึกษา
ลงมือบีบคอภรรยาตัวเอง ซึ่งทุกข์ทรมานด้วยอาการป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์
เขาสารภาพว่าเป็นคนลงมือด้วยเหตุผลอันน่าเชื่อ
แต่สิ่งที่เป็นปริศนาคือ หลังลงมือฆาตกรรม เขาใช้เวลาถึง 2 วันก่อนตัดสินใจมอบตัว
ปริศนาที่ตัวละครทั้งหมดในเรื่องจะต้องช่วยกันหาคำตอบคือ
ระหว่าง 2 วันนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเขา!!

เราชอบวิธีเล่าเรื่องนะ
ผู้เขียนเล่าเรื่องผ่านตัวละครต่างๆ 6 ตัวละคร 6 อาชีพ
ตำรวจ นักข่าว ทนายความ อัยการฯ ผู้พิพากษา และเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์
ทุกตัวละคร ต่างติดใจในคำให้การของคะจิ
และพยายามจะหาข้อเท็จจริงเบื้องหลังจากที่เขาฆาตกรรมภรรยาแล้ว
เมื่อตัวละครนั้นเจอทางตัน ไม้ผลัดแห่งการสืบสวนจึงถูกส่งมอบต่อไปยังตัวละครถัดไป
ทำให้เราได้เห็นแง่มุมต่างๆ ของคดีได้รอบด้าน
เป็นไอเดียการเล่าเรื่องที่สนุก และสร้างสรรค์ดีจริงๆ

ตัวละครทั้งหลายตัวเป็นคนช่างสังเกต และเฉลียวฉลาด
เราชอบการบรรยายวิธีการอ่านสีหน้า หรือแววตาของตัวละครแต่ละตัว
มันเท่ดีที่เราจะสามารถมองเข้าไปถึงภายในจิตใจของคนอื่นได้เพียงสังเกตลักษณะอาการ

อีกอย่างที่ชอบคือ
มุมมองของผู้เขียนที่สร้างให้ตัวละครทุกตัว ล้วนมีปมปัญหาส่วนตัวกันทั้งนั้น
สะท้อนให้เรา ‘รู้สึก’ ว่า ไม่ว่ามนุษย์คนไหน ก็ล้วนแต่มีบาดแผลในอดีต
บาดแผลที่ถูกเก็บซ่อนลึกในใจเรา
มันนอนนิ่ง เงียบสนิท
แต่กลับมีผลกระทบต่อการตัดสินใจต่างๆ ของเราในปัจจุบันและอนาคต
โดยที่ดราไม่รู้ตัว .. หรือรู้ตัว แต่ก็ไม่อาจแก้ไขได้

ในความเห็นของเรา ระยะเวลาสองวันที่หายไปมันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย
ตำรวจคนที่ฆ่าภรรยาตัวเองก็ยอมรับสารภาพแล้วแท้ๆ
เรื่องอื่นนอกเหนือจากนี้ก็ควรปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
มันไม่น่าจะมีผลต่อรูปคดี
น่าจะมีผลต่อการตัดสินจากสังคมภายนอกเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้น ผู้เขียนก็ทำให้มันเป็นเรื่องที่ลึกลับ และชวนให้เราอยากรู้ไปด้วย

วิธีเล่า วิธีแก้ปมสงสัยไปทีละเปลาะทำได้ดีมาก
แม้จะชักช้าไปเสียหน่อย ย้ำคิดย้ำอธิบายอยู่หลายรอบ
แต่มันก็ยังเป็นหนังสือที่อ่านสนุก
เป็นนิยายที่สือถึงคุณค่าของชีวิตมนุษย์ได้ซาบซึ้ง น้ำตาซึมในตอนจบเหมือนกันนะ

Comments are closed.